เดิมทีเฉียวเมียนเมียนเข้าใจว่าเหมาเยซือเป็นเพียงพนักงานธรรมดาเหมือนคนอื่น ๆ
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าการจะได้พบเขา จะยากเย็นขนาดนี้
ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาที่นี่ เธอก็หมายมั่นไว้แล้วว่าจะไม่กลับจนกว่าจะได้พับกับเขา
เธอเลือกที่จะไม่พูดอะไรกับพนักงานต้อนรับทั้งสองคนอีก แต่เลือกที่จะเดินออกมายังม้านั่งด้านหน้า แล้วนั่งรอจนกว่าเหมาเยซือจะออกมา
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมจากไป พนักงานต้อนรับสาวทั้งสองก็พูดจาแซะ “หน้าด้านหน้าสนเสียจริง”
“ท่านประธานเหมาไม่แม้แต่จะชายตามองผู้หญิง แล้วนี่เธอสวยนักรึไงหะ ท่านประธานเหมาเขาไม่สนใจคนอย่างหล่อนหรอก”
…
เว่ยเจิ้งเดินลงมาชั้นล่าง ขณะที่เดินผ่านส่วนต้อนรับ พนักงานหญิงคนหนึ่งก็ร้องเรียกเขาไว้
“ผู้จัดการเว่ยคะ ผู้หญิงซอมซ่อคนที่นั่งตรงนั้น เธอมาขอพบท่านประธานเหมาค่ะ พวกเราแจ้งให้เธอทราบแล้ว ว่าหากต้องการพบท่านประธานเหมา ต้องทำการนัดหมายล่วงหน้า แต่เธอพูดไม่รู้ฟัง น่ารำคาญเสียจริงค่ะ ยังดื้อด้านไม่ยอมกลับไปอีก เธอนั่งรออยู่ตรงนั้นมาสองชั่วโมงแล้ว พวกเรากังวลว่าภาพลักษณ์ของที่นี่จะเสื่อมเสียไปด้วย เราควรให้ใครไปไล่เธอออกไปดีไหมคะ”
ขณะที่พูดไปด้วยพนักงานคนนั้นหันไปดูยังทิศทางที่เฉียวเมียนเมียนนั่งอยู่ด้วยสายตาที่หมายหมาดร้าย
แม้ว่าเธอจะดูซอมซ่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหล่อนเป็นหญิงสาวที่สะสวย ยิ่งทำให้ผู้พูดไม่พอใจด้วยความอิจฉา
“คนที่มาพบท่านประธานเหมา”
เว่ยเจิ้งมองไปยังทิศทางตามที่พนักงานชี้ และเมื่อเขาเห็นเฉียวเมียนเมียน เจ้าตัวถึงกับอึ้งจนตัวแข็ง
ผู้หญิงคนนั้น…คือคุณเฉียว ที่ท่านประธานให้ตามหารึเปล่านะ
แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่
เมื่อเห็นทีท่าของเว่ยเจิ้งเปลี่ยนไป พนักงานต้อนรัทั้งสองทึกทักเองว่า เว่ยเจิ้งไม่ชอบใจกับการที่เฉียวเมียนเมียนอยู่ตรงนั้น เธอจึงพูดอย่างมั่นใจขึ้นว่า
“ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ”
เว่ยเจิ้งเฝ้ามองดูหล่อนเพียงครู่ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หล่อน เขายกมือถือแล้วกดโทรออก
“ท่านประธานเหมาครับ คุณเฉียวอยู่ที่ออฟฟิต เธอบอกว่าต้องการพบท่านครับ”
ปลายสายตอบกลับด้วยเสียงเข้ม “คุณเฉียวไหน?”
“เฉียวเมียนเมียนครับ”
“เธอคนนั้นเหรอ” เหมาเยซือประหลาดใจ
“ครับท่าน ท่านต้องการพบเธอไหมครับ ผมทราบมาว่าเธอนั่งรอท่านอยู่ด้านล่างมา 2 ชั่วโมงแล้วครับ”
ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนเปิดปากพูด “พาเธอขึ้นมา”
“ครับท่าน”
เขาเร่งเดินเข้าไปใกล้เฉียวเมียนเมียน พร้อมพูดอย่างสุภาพกับหล่อน
“คุณเฉียวครับ”
เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมองชายในชุดสูทโดยไม่ทันตั้งตัว
“คุณคือ…”
เว่ยเจิ้งตอบกลับหล่อน “ผมเป็นผู้ช่วยของท่านประธานเหมาครับ ผมได้ยินว่าคุณต้องการพบท่านประธาน”
เฉียวเมียนเมียนรีบลุกขึ้นยืน
“ใช่ค่ะ ฉันมารอพบคุณเหมาเยซือ เออ…ฉันหมายถึง ท่านประธานเหมา ฉันมีเรื่องจะสอบถามท่านค่ะ คุณช่วยพาฉันไปพบท่านได้ไหมคะ”
หล่อนใช้สายตาเว้าวอน เกรงจะถูกเขาปฏิเสธ
“ฉันขอเพียง 10นาที ไม่สิ 5 นาทีก็ได้ค่ะ ฉันไม่ใช้เวลามากหรอกค่ะ”
เว่ยเจิ้งพยักหน้าและยิ้มออกมาก่อนกล่าว
“ท่านประธานเหมายินดีที่จะพบคุณครับ คุณเฉียว เชิญตามผมมาทางนี้ครับ”
เมื่อพนักงานต้อนรับเห็นเฉียวเมียนเมียนเดินตามเว่ยเจิ้งพ้นตาเข้าไปยังลิฟท์ สีหน้าท่าทางของพวกเธอก็เปลี่ยนไป
“เกิดอะไรขึ้น พวกเราควรไล่หล่อนออกไปไม่ใช่เหรอ?”
“ผู้ช่วยเว่ยพาเธอขึ้นไปล่ะ เธอรู้จักท่านประธานเหมาเป็นการส่วนตัวรึเปล่านะ?”
