รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 118

“น่าชังนัก” เฉียวเมียนเมียนเม้มปากแน่นและบ่นต่อ

เหมาเยซือพยักหน้า “อืม ผมมันน่าชัง”

เฉียวเมียนเมียนพูดต่อ “สารเลว”

เหมาเยซือพูดไม่ออก “…”

แม้ว่าหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาจะยังเป็นเด็กอยู่ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าความโกรธของเธอหายไปอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดเหมาเยซือก็โล่งใจ

เขายกคางที่นุ่มและเล็กของหญิงสาวขึ้น แล้วก้มศีรษะลงจูบริมฝีปากของเธอ แล้วกระซิบที่มุมริมฝีปาก

“ที่รัก คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง ถ้ายังจะดุผมต่อก็ได้ ไม่ว่าคุณจะพูดอะไรผมก็จะยอมรับมัน”

เฉียวเมียนเมียนโกรธมาก

เธอคิดที่จะไม่สนใจเขาและทิ้งเขาไป

อย่างไรก็ตาม…

มุมมองของชายคนนี้เมื่อเขายอมรับความผิดนั้นยอดเยี่ยมมาก เขาเป็นถึงเจ้านายหนุ่มผู้มีชื่อเสียงของตระกูลและเป็นคนที่อยู่จุดสูงสุดของอาณาจักรการค้า แต่เขาก็เต็มใจที่จะลดความภาคภูมิใจและเกลี้ยกล่องเธอ เขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็ได้

แม้ว่าเฉียวเมียนเมียนจะยังคงโกรธอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเหมือนเมื่อครู่แล้ว หลังจากที่เธอสงบลงเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงโกรธขนาดนี้และถึงกับหลั่งน้ำตา

สิ่งนี้ไม่เหมือนกับเป็นเธอเลย

แม้ว่าซูเจ๋อจะเลือกที่จะเชื่อเฉียวอันซิน และปกป้องเฉียวอันซินต่อหน้าเธอ เธอก็ไม่เคยร้องไห้

แต่ตอนนี้เพราะคำพูดของเหมาเยซือ เธอถึงกับร้องไห้จากความรู้สึกผิด

เมื่อไหร่กันที่เธอเริ่มอ่อนแอถึงเพียงนี้?

“ถ้าหายโกรธผมแล้ว ได้โปรดหยุดร้องไห้เถอะ”

เหมาเยซือขบริมฝีปากของเธอเบา ๆ อีกครั้ง

“ร้องไห้หนักเดี๋ยวตาจะบวมเอาได้นะ คุณต้องการให้ผมรู้สึกไม่ดีหรือไง”

น้ำเสียงของชายคนนี้นุ่มนวลและอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

เฉียวเมียนเมียนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าและตกอยู่ภายใต้ดวงที่มืดมิดและลึกเหมือนก้นบึ้งของเขา เขาใดนั้นหัวใจของเธอก็สับสนวุ่นวาย

**

เมื่อเฉียวเมียนเมียนกลับมาที่ห้อง เจียงหลัวลี่ก็ยังคงเก็บของอยู่

เมื่อเธอเปิดประตูและเดินเข้าไปหาเจียงหลัวลี่ก็วิ่งเข้ามาหาเธออย่างมีความสุข ทันทีที่หล่อนเห็นเฉียวเมียนเมียน

“โอ้ที่รัก เธอกลับมาเร็วจัง ทำไมเธอไม่ใช้เวลากับเจ้าชายสุดหล่อให้มากกว่านี้ล่ะ? ในช่วงความรักระยะแรก เธอต้องให้เวลาเพื่อสร้างความทรงจำที่ดีต่อกันนะรู้ไหม”

เจียงหลัวลี่พูดเสียงดัง อย่างจงใจราวกับว่าเธอกลัวว่าจะมีคนไม่ได้ยิน

เฉียวเมียนเมียนเห็นไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเย็นชา ทันใดนั้นเธอก็ได้รู้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หลัวหลัวของเธอจงใจพยายามทำให้ทั้งสองคนนั้นโกรธ

เธอยังกล่าวต่ออย่างร่วมมืออีกว่า

“อืมเขาอยากอยู่กับฉันสักพัก แต่ฉันปล่อยให้เขากลับไปเองแหละ”

“ทำไมล่ะ? เพิ่งจะคบกันใหม่ ๆ เธอไม่อยากตัวติดกับเขาตลอด 24 ชั่วโมงรึไง”

“ตลอด 24 ชั่วโมงเลยเหรอ? นั่นมันมากเกินไป”

เฉียวเมียนเมียนแตะจมูกของเธอและทำท่าทาง

“ฉันไม่ชอบเวลาที่คนสองคนทำตัวติดกันมากเกินไป ควรเว้นระยะห่างเพื่อให้ความรู้สึกของเราสดชื่นขึ้นบ้าง”

“นั่นก็จริง” เจียงหลัวลี่พยักหน้า

“ตัวติดกันเกินไปก็ไม่ใช่เร่องดี อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ชายที่น่าทึ่งพอ ๆ กับเจ้าชายสุดหล่อ เธอก็ควรจับตาดูเขาสักพักหน่อย อย่าปล่อยให้เขาเดินเตร่ไปมามากเกินไป เพราะยังไงด้วยคุณสมบัติของเจ้าชายสุดหล่อแล้วล่ะก็ มีผู้หญิงจำนวนมากที่ชอบเขา ถ้าเธอเจอคนหน้าด้านกลุ่มนั้น สิ่งต่าง ๆ คงไม่ดีแน่”

เมื่อเจียงหลัววี่พูดจบ เธอก็หันไปมองที่ไป๋เสี่ยว

หึ เพียงแค่เจ้าชายสุดหล่อมาที่วิทยาลัยเพียงสองครั้ง ก็ดึงดูดพวกขี้อิจฉาเสียแล้ว

หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่บางคนจะทำสิ่งไร้ยางอายภายใต้ความรู้สึกอิจฉาไปได้

ความอิจฉาของผู้หญิงเป็นเรี่องที่น่ากลัวมาโดยตลอด

“เจียงหลัวลี่ ไม่ต้องมาพูดอ้อมหรอก ที่พูดเมื่อกี้เธอหมายถึงใครกัน?”