รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 122

เฉียวเมียนเมียนไม่รู้จะตอบสนองเขาอย่างไร

เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

เขาโกระที่เธอทะเลาะวิวาทหรือเปล่า?

เมื่อคิดเช่นนั้น เธอจึงตระหนักว่านับตั้งแต่แต่งงานกัน เธอได้ก่อปัญหาทุกอย่างและทุกครั้งเขาจะต้องตามเก็บกวาดให้เธอเสมอ

เขาคิดว่าเธอเป็นปัญหามากเกินไปหรือเปล่า นั่นเป็นสาเหตุทำให้เขาโกรธหรือไม่

“อืม คุณ…โกรธเหรอคะ?”

เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของเธอและถามอย่างตกใจ

ถ้าเขาโกรธเธอจริง ๆ เธอก็คงเข้าใจเช่นกัน

เธอพยายามมองจากมุมมองของเขา ถ้าเธอแต่งงานกับภรรยาที่สร้างแต่ปัญหา เธอก็คงจะรำคาญเหมือนกัน

เสียงของชายปลายสายเย็นชายิ่งขึ้น

“เราเพิ่งห่างกันได้สักพักเองนะ แล้วมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณ คุณคิดว่าผมควรจะโกรธหรือเปล่าล่ะ”

เฉียวเมียนเมียนจับโทรศัพท์มือถือของเธอแน่น

อย่างที่เธอคิด เขาพบว่าเธอสร้างปัญหามากเกินไป

“ฉันขอโทษค่ะ”

เธอรู้สึกแย่กับเรื่องนี้อย่างแท้จริงและขอโทษอย่างอ่อนโยน

“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำ ฉันรู้…”

ก่อนที่เธอจะพูดจนจบประโยค เสียงของชายหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นมา

“ที่รัก ผมไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิคุณเลย ผมโกรธเพราะคุณถูกรังแกเมื่อผมไม่อยู่ ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อคุณเมื่อมีคนทำให้คุณขุ่นเคือง”

ดวงตาของเฉียวเมียนเมียนเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เขาโกรธ…แต่ไม่ใช่เพราะเธอเป็นผู้สร้างปัญหา

เป็นเพราะเขาปกป้องเธอไม่ดีพอ

เธอรู้สึกอบอุ่นและคลุมเครือในใจเมื่อทำความเข้าใจเรื่องราวที่เขาพูด

“มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนพูดอย่างอ่อนโยน

“คุณไม่สามารถอยู่กับฉันได้ 24 ชั่วโมงนี่คะ และคุณก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่คุณไม่ได้อยู่กับฉัน คุณจะตำหนิตัวเองกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

“ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ได้ถูกรังแกเลยจริง ๆ ฉันต่อสู้เก่งมาก เป็นฉันต่างหากล่ะที่เป็นคนรังแกคนอื่น”

เฉียวเมียนเมียนเสียใจกับคำพูดของเธอในขณะที่เธอพูดออกไป

น้ำเสียงของชายปลายสายเหมือนจะกำลังยิ้ม

“เก่งในเรื่องการต่อสู้นี่นะ? หืม ที่รักคุณเคยต่อสู้มามากรึไง”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอเปิดเผยบางอย่างโดยบังเอิญ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชายคนนั้นก็ถอนหายใจ

“ที่รัก ผมอยากอยู่กับคุณตลอด 2 ชั่วโมงเลยล่ะ ผมจะได้มองเห็นคุณทุกวินาที ไม่งั้นผมไม่สบายใจเอาเสียเลย”

**

การโทรสิ้นสุดลง

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกร้าวผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า เมื่อเธอคิดถึงคำพูดสุดท้ายของเหมาเยซือ

เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่มีเสนห์นุ่มลึกนั่น : ที่รัก ผมอยากกอดและจูบคุณจะแย่แล้ว ฮับบี้คิดถึงคุณมากรู้ไหม ทุกครั้งที่เบบี้ไม่อยู่

หัวใจของเธอเริ่มมึนงงจากเสียงอันอ่อนโยนนั้น

“ที่รัก เจ้าชายสุดหล่อพูดอะไรกับเธอบ้าง ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”

เจียงหลัวลี่ยิ้มอย่างทะเล้นใส่เธอ

เฉียวเมียนเมียนหันหน้าหนีและตะคอกกลับ

“ถ้าอยากรู้ก็มีแฟนได้แล้ว แล้วเธอจะรู้เอง”

“หืม ลืมไปได้เลย”

ทั้งสองคนลุกขึ้นหลังจากนั่งพักอย่างเพียงพอแล้ว

เจียงหลัวลี่ปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อผ้า

“แทนที่จะเสียเวลาเดทกับผู้ชายทั่วไปสักคน ฉันเอาเวลาไปคิดวิธีหาเงินก้อนโตจะดีกว่า นอกจากเงินแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรหรอก”