“ถ้าพวกเธอไม่พอใจกับคำขอโทษของฉัน ฉันจะไปวิ่งสามรอบสนามด้วยเหมือนกัน ไม่สิฉันจะวิ่งห้ารอบเลย”
เฉียวเมียนเมียนค่อย ๆ ได้สติจากอาการตกใจของตนเอง
เธอคาดว่าได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เธอนึกถึงการโทรศัพท์คุยกับเหมาเยซือเมื่อครู่ที่ผ่านมา
เหมาเยซือคงทำอะไรบางอย่างให้อาจารย์ที่ปรึกษากลัว
ดูเหมือนว่านี่คงเป็นเรื่องจริง
อาจารย์ที่ปรึกษากำลังจะไปที่สนามเพื่อวิ่งตามคำพูดของเขานั้น
เฉียวเมียนเมียนรีบหยุดเขา
“ที่ปรึกษาคะ โปรดรอสักครู่คะ หลัวหลัวกับฉันไม่โทษคุณเรื่องนี้หรอกคะ คุณไม่ต้องขอโทษพวกเรา การลงโทษให้วิ่งรอบสนามก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”
ในความเป็ฯจริง เธอไม่คิดว่าอาจารย์ที่ปรึกษาทำผิดอะไรมากนัก เมื่อคิดดูแล้ว จากตำแหน่งของเขา เขาไม่อาจปล่อยผ่านเรื่องต่าง ๆ ให้ดำเนินไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อเกิดเหตุทะเลาะวิวาทกันภายในห้อพัก การคัดตัวอักษร และการวิ่งรอบสนามเพียงสามรอบไม่ถือว่าเป็นการลงโทษที่รุนแรงอะไรเลย
“จริง ๆ เหรอ”
ที่ปรึกษาตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่ใบหน้าของเขาจะดูปั่นป่วน เขาจับมือเฉียวเมียนเมียน
“นักศึกษาเฉียวหมายความว่าเธอยกโทษให้ฉันใช่หรือเปล่า?”
“เอ่อ…”
เฉียวเมียนเมียนเลื่อนมือของเธอออกอย่างเงียบ ๆ
“ที่ปรึกษาคะ ก็อย่างที่บอก คุณไม่ได้ทำอะไรผิด พวกเราผิดเองที่ทะเลาะวิวาทกันในหอพัก”
ที่ปรึกษาดูอารณ์เสียเล็กน้อยในตอนนี้
“นักศึกษาเฉียว เธอไม่ยกโทษให้กับฉันเหรอ”
เฉียวเมียนเมียน “..เปล่าคะ”
“แล้วทำไมถึงพูดเช่นนั้นล่ะ”
เฉียวเมียนเมียนไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว
“…ตกลงค่ะ ฉันยกโทษให้กับคุณ”
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอจนกว่าเธอจะพูดออกมาอย่างชัดเจน
เธอไม่รู้ว่าเหมาเยซือพูดอะไรที่ทำให้ผู้ชายคนนี้หวาดกลัวอย่างมาก
“จริง ๆ นะ นักศึกษาเฉียว เธอให้อภัยฉันจริง ๆ เหรอ”
“..คะ ฉันยกโทษให้คุณ”
“แล้วนักศึกษาเจียงล่ะ”
ดวงตาของเจียงหลัวลี่กระตุกเล็กน้อยกอ่นที่เธอจะพยักหน้า
“คะ ฉันก็ยกโทษให้คุณเช่นกัน”
อาจารย์ที่ปรึกษาวางมือบนหน้าอกราวกับว่าเขาเพิ่งรอดพ้นจากนรก
เขาแทบจะน้ำตาไหล
“ขอบใจสำหรับความเอื้อเฟื้อของพวกเธอมาก”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เจียงหลัวลี่ก็เช่นกัน
“โปรดรอสักครู่”
ตอนนี้ที่ปรึกษาอารมณ์ผ่อนคลายมากขึ้น ขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของหอพัก
เฉียวเมียนเมียนได้ยินเขาพูดกับไป๋เสียวและจางอี้เว่ย
“เธอสองคน รออะไรอยู่ รีบออกมาขอโทษนักศึกษาเฉียวและนักศึกษาเจียงสิไ
ทำไมล่ะคะ” ไป๋เสี่ยวโกรธมาก
“ที่ปรึกษาไม่ยุติธรรมเลย คุณบอกแล้วนี่คะ ว่าเจียงหลัวลี่เป็นคนเริ่มก่อน ทำไมมันถึงกลายเป็นความผิดของเราในตอนนี้”
จางอี้เว่ยหัวเราะเยาะ
“แม้แต่อาจารย์ที่ปรึกษายังขอโทษพวกเขา บางคนเก่งเกินไปจริง ๆ ในเรื่องแบบนี้…ก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้ชายของเขาจะกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมวิทยาลัยยังไง แม้แต่ครูของพวกเขาเอง”
“ใช่แล้วคะที่ปรึกษา คุณกำลังถูกคุกคามอยู่ใช่ไหมคะ ทำไมคุณถึงได้กลัวขนาดนี้ คุณควรจะเปิดเผยเรื่องนี้ไ
“เงียบ!” อาจารย์ที่ปรึกษาโกรธ
“ไม่มีใครขู่อะไรฉันทั้งนั้น อย่าพูดเน่า ๆ ฉันบอกให้ขอโทษ ก็ขอโทษซะ”
“ฉันไม่ขอโทษคะ” ไป๋เสี่ยวกัดฟันแน่น
“ฉันไม่กลัวคำขู่ของพวกเขาหรอก ก็เข้ามาสิ”
“ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเธอจะทำอะไร ถ้าพวกเราไม่ขอโทษ”
จางอี้เว่ยพูดอย่างเย็นชา
“เธอสามารถทำให้วิทยาลัยไล่เราออกได้ถ้าเธอต้องการน่ะสิ ก็ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนนี่”
