รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 144

เหมาเยซือสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดด้วยน้ําเสียงทุ้มว่า

“ผมแค่อยากกอดคุณนอน ผมไม่ทําอย่างอื่นหรอก แต่ถ้าคุณยังคงดิ้นอยู่แบบนี้ ผมจะควบคุมตัวเองไม่ไหวเอานะ”

เฉียวเมียนเมียนตกใจ รีบนิ่งในทันที

ชายคนนี้หายใจพิงศีรษะเธออยู่เล็กน้อยในตอนแรก นาทีต่อมาเริ่มช้าและคงที่

เขาจูบที่ผมของเธอ

จากนั้นเหมาเยซือก็หลับตาด้วยความพึงพอใจและพูดว่า

“ที่รัก นอนกันเถอะ”

กลิ่นหอมของเธอทําให้เขาสบายใจ

ทุกครั้งที่เขากําลังจะเข้านอน เขาจะรู้สึกกังวลและหงุดหงิดเป็นพิเศษ

ราวกับว่าเส้นประสาทในสมองของเขาตึงเครียด

ในแต่ละคืนเขารู้สึกเหมือนกําลังทะเลาะกับตัวเอง

ไม่ว่าเขาจะชนะหรือแพ้ในที่สุดเขาก็จะถูกลากเข้าไปในโลกแห่งความืดมิด

โลกที่ไม่มีแสงสว่างใดๆเลย เป็นความว่างเปล่าที่ไร้ขอบเขต

ทุกครั้งที่เขาตื่นจากโลกนั้นและกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาจะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษเหนื่อยทั้งร่างกายและอารมณ์

เขาเคยไปหาหมอมาก่อนทั้งในและต่างประเทศ แม้แต่นักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียง ยังเคยให้คําปรึกษากับเขามาแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยเขาให้พ้นจากฝันอันเลวร้าย ที่ตามหลอกหลอน เขามานานกว่า 20ปีได้

ในสุดที่เขาก็ยอมแพ้

เขาพร้อมที่จะจบยอมแพ้จากสิ่งเหล่านี้ไปตลอดชีวิต

นั่นคือตอนที่เฉียวเมียนเมียนปรากฏตัว

เธอทําให้เขาตกใจและประหลาดใจ เธอเหมือนไม้กระดานที่ลอยอยู่ในทะเลกว้างใหญ่

เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา

ถ้าเขาไม่ได้พบเธอ ชีวิตที่เหลือของเขาก็ดูไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่

แต่ตั้งแต่ที่เธอปรากฏตัวในชีวิตของเขา เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้

ในวันรุ่งขึ้น

เฉียวเมียนเมียนตื่นขึ้นมา เห็นว่าอีกด้านหนึ่งของเตียงว่างเปล่า

เธอขยี้ตาลุกขึ้นนั่งและเอื้อมหยิบมือถือ

เหมาเยซือ : [ที่รัก ผมออกไปทํางานนะ ไม่อยากจะปลุกคุณ เห็นคุณกําลังหลับสบาย]

เหมาเยซือ : [คืนนี้ผู้จะไปหาคุณ รอผมด้วยล่ะ]

เหมาเยซือ : [ผมให้เว่ยเจิ้ง แวะเอาอาหารเช้าไปให้คุณกับเพื่อน ทานก่อนไปเรียนตอนเช้า]

เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะอ่านข้อความ เธอรู้สึกอบอุ่นและเลือนรางในหัวใจ

เขามีเธออยู่ในใจตลอดเวลาจริงๆ เขาเตรียมอาหารเช้าให้เธอด้วย

เธอตอบอย่างมีความสุข : [อืม เข้าใจแล้วค่ะ อย่าลืมทานข้าวเช้าด้วยนะคะ]

เหมาเยซือไม่ตอบกลับในทันที

เฉียวเมียนเมียนวางโทรศัพท์ทิ้งไว้และไปอาบน้ํา หลังจากส่งข้อความไปหาเขา

เมื่อเธออาบน้ําเสร็จ เธอรีบมาตรวจสอบว่ามีข้อความตอบกลับจากเขาหรือไม่ แต่เหมาเยซือก็ยังไม่ตอบกลับ

เธอไม่ได้รู้สึกรําคาญอะไร

มันเป็นตอนเช้า และเขาอาจจะยุ่งกับงานที่บริษัทก็เป็นได้

เขาอาจจะยังไม่เห็นข้อความของเธอ หรือไม่มีเวลาที่จะตอบกลับ

เฉียวเมียนเมียนได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง

เธอเปิดประตู และเห็นเว่ยเจิ้งยืนอยู่หน้าประตูในชุดสูท

เขาทักทายเธอด้วยความสุภาพ พร้อมกับมีกระเป๋าสองสามใบในมือ

“คุณผู้หญิงครับ”

เขายื่นกระเป๋าให้เฉียวเมียนเมียน

“คุณผู้หญิงนี่คืออาหารเช้าที่ท่านประธานสั่งให้ผมเตรียมมาให้คุณเป็นพิเศษครับ”