ตอนที่ 166 ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณ
โดยเฉพาะคําสั่งสุดท้ายที่เขาได้พูดไป
แม้แต่เฉียวหรุ่ยที่จัดการกับปัญหาทุกประเภทมาตลอดช่วงชีวิตของเขาเอง ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับคําพูดเหล่านั้น
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว
เขาชัดเจนมากเกี่ยวกับสิ่งหนึ่งหนึ่งใด
ชายคนนี้ยังเด็กนัก แต่เขาหมายความตามที่เขาพูด
เขามีความสามารถในทุกสิ่งที่เขากล่าวถึง
เฉียวอันซินมองไปที่วิธีที่เขาปกป้องเฉียวเมียนเมียนแล้วรู้สึกอิจฉาอย่างมาก
เธอพยายามทําให้เขาสังเกตเห็นเธอ
แต่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมองเธอตรง ๆ เลยตลอดเวลา
เธอดูน่าสงสารไม่เหรอ?
เธอใช้การแสดงออกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก และได้ผลต่อหน้าผู้ชายทุกคน
ซูเจ๋อก็เหมือนกัน นั่นเป็นวิธีที่เธอเข้าหาเขาทีละนิด
ผู้ชายทุกคนชอบผู้หญิงอ่อนแอและน่าสงสาร ผู้หญิงประเภทนี้จะทําให้เกิดความรู้สึกเห็นอดเห็นใจและทําให้พวกเขารู้สึกเหมือนปกป้องหญิงสาวที่ตกอยู่ในความทุกข์
สิ่งนี้ไม่เคยผิดพลาดในช่วงหายปีของการกระทําเช่นนี้
แต่ทําไมถึงไม่ได้ผลกับเขากันนะ?
เฉียวอันซินรู้สึกอิจฉา และขุ่นเคือง ไฟในใจของเธอก็สว่างวาบขึ้น
เธอกัดฟันแน่นและบอกตัวเองว่า :: ฉันจะต้องได้ผู้ชายคนนี้ ฉันจะแพ้เฉียวเมียนเมียนไม่ได้!
ท้ายที่สุดเฉียวเมียนเมียนได้จัดการทุกอย่างที่เธอต้องการในชีวิตแล้ว
“ที่รักไปเถอะ” หลังจากวางคําขู่ของเขาแล้ว เหมาเยซือกันหันกลับ พร้อมกับแขนที่โอบรอบเฉียวเมียนเมียนและพวกเขาก็เดินออกปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่รอบตัวพวกเขา
นอกบ้านตระกูลเฉียว
โรลส์รอยซ์สีดําจอดอยู่
ลุงหลี่รออยู่ข้างนอกรถตลอดเวลา และรีบทักทายเหมาเยซื้อและเฉียวเยนเมียนเมื่อเห็นพวกเขาเดิมออกมา
“คุณชาย คุณผู้หญิง”
ลุงหลี่ถึงกับผงะ เมื่อเห็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าของเฉียวเมียนเมียน
“คุณผู้หญิง…”
“ฉันไม่เป็นไรคะ”
เฉียวเมียนเมียนเอื้อมมือไปแตะแก้มของเธอ
เหมาเยซื้อขมวดคิ้วทันที ขณะที่เขากอดใบหน้านั้นไว้ในอ้อมแขน
“เจ็บมากไหม”
หัวใจของเขาปวดร้าวเพราะเธอ
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกประทับใจมากที่ได้เห็นความห่วยใยและความห่วงใยที่ฉายในแววตาของเขา
เธอไม่หลั่งน้ําตาแม้แต่หยดเดียว แม้ว่าเสียใจมากก็ตาม
แต่ตอนนี้เธอไม่เก็บเอามาใส่ใจอีกต่อไปแล้ว
น้ําตารวมตัวกันในดวงตา ขู่ที่จะไหลล้นออกมา
เธอผลักเขาออกช้า ๆ และหันกลับไป ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอร้องไห้
“ฉันไม่เป็นไรคะ”
เสียงของเธอสั่นคลอ
คิ้วของเหมาเยซื้อขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งขึ้น เมื่อเขารู้ว่าเธอกําลังร้องไห้
เขากอดเธอจากด้านหลัง
“คุณกําลังร้องไห้เหรอ”
“ฉัน – ฉัน ไม่ใช่…”
“งั้นหันกลับมา ให้ผมดูสิ”
“ฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ”
เธอกล่าวขณะที่ไหล่ของเธอสั่นด้วยเสียงสะอื้น
เหมาเยซือพบว่ามันน่าปวดใจและน่าขบขันในเวลาเดียวกัน
เขาทําให้เธอหันหน้าข้าหาตัวเองทั้งที่เธอพยายามดิ้นรน
เมื่อเห็นว่าตาของเธอแดงและบวมจากการร้องไห้ เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจกับเธอมากขึ้น
เขาวางมือบนไหล่ของเธอและมองไปที่เธอสักพัก จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดว่า
“ร้องไห้เถิด ถ้าคุณอยากร้อง แต่ร้องแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปอย่างหลั่งน้ําตาให้กับคนที่ไม่คู่ควรได้รับอีกต่อไป”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงโอบเธอไว้ในอ้อมกอด
เขาลูบผมและใบหน้าของเธอก่อนที่จะจูบเธอ
“ที่รัก คุณไม่จําเป็นต้องขังมันไว้ ถ้าคุณรู้สึกเจ็บ ร้องไห้ออกมา ไม่มีใครหัวเราะเยาะคุณเหรอ”
