ตอนที่ 168 เธอไม่สน แต่ฉันสน
เฉียวเมียนเมียนสูญเสียพลังงานไปกับการร้องไห้มากเกินไป และในไม่ช้าก็หลับโดยพิงเขาในรถ
เธอรู้สึกว่าโทรศัพท์มือถือของเขาสั่น
จากนั้นเธอก็ได้ยินเขาหยิบมันขึ้นมา
อาจได้ยินเสียงอู้อี้มาก
“ตอนนี้ฉันยุ่ง”
“อืม ฉันอยู่กับที่รัก ฉันไปกับเธอ”
“พวกเธอจัดกันเองได้ ตราบใดที่ไม่ใช่สถานที่ที่น่ากลัว หรือมีเสียงดังก็ไม่เป็นไร”
“อืม แค่นั้นเอง”
เหมาเยซือวางสาย
เมื่อเห็นหญิงสาวนอนหลับสนิทในอ้อมแขนของเขา เขาจึงพูดกับลุงหลื่อย่างเงียบ ๆ ว่า
“เพิ่งอุณหภูมิขึ้นสององศา”
“ครับ นายน้อย”
หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อลุงหลี่มาถึงทางแยกที่ถนน เขาถามว่า
“นายน้อย เราจะส่งคุณผู้หญิงที่มหาวิทยาลัยเลยไหมครับ”
เหมาเยซือพูดเพียงว่า
“ตรงไปที่บริษัท”
เขาจะไม่ปล่อยให้เธอกลับไปที่มหาวิทยาลัยสภาพนี้
ลุงหลี่ขับรถมุ่งหน้าไปที่บริษัทเหมา
ปีป
โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง
เป็นข้อความจากเซ็นโยว : [อาชื่อ ฉันกลับมาแล้วนะ ฉันอยู่กับเขาชิง และคนอื่น ๆ เขาบอกว่าเพิ่งโทรหาคุณ แต่ตอนนี้คุณกําลังยุ่ง และมาทานข้าวกับพวกเราได้ ช่วงบ่ายละคุณว่างไหม]
เขาตอบในทันที [ไม่ว่าง]
เซินโยวก็ตอบอย่างรวดเร็วเช่นกัน : (ฉันจะไปหาคุณที่บริษัทบ่ายนี้ สะดวกไหม ปีหนึ่งแล้วนะ ที่ไม่ได้เจอกัน ฉันอยากเจอคุณ]
เหมาเยซือลังเลอยู่พักหนึ่งขณะที่เขามองไปที่แก้มที่แดงระเรื่อของเฉียวเมียนเมียน เขาตอบว่า : [ช่วงบ่ายฉันยุ่งมาก ไม่สะดวกพบเธอ]
เซินโยว : [คุณไม่ต้องต้อนรับอะไรฉันหรอก ฉันไปนั่งเล่นเกมมือถือที่บริษัทของคุณก็ได้ เราก็เคยทําแบบนั้นมาตลอดนี่]
คําพูดของเซินโยวทําให้ความทรงจําบางอย่างกลับคืนมา ในอดีตเขาและเซ็นโยวโต้ตอบด้วยวิธีนี้
เมื่อเขายุ่งเกินกว่าจะคุยกับเธอ เซ็นโยวก็จะหาอะไรทําของเธอเอง
เซินโยวเติบโตมาพร้อมกับเขาและสิ่งที่พวกมีระหว่างกันแทบจะเรียกว่าพี่น้องมากกว่าเพื่อน
พวกเขาเข้ากันได้ง่าย
ในตอนแรกเหมาเยซื้อพบว่ารูปแบบการโต้ตอบค่อนข้างดี
ถ้าตอนนี้เขายังโสดอยู่เขาก็ตอบตกลงไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม…
แม้ว่าจะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความสัมพันธ์มาก่อน แต่เขาก็รู้ว่าสิ่งนี้ไม่เหมาะสมอีกต่อไปแล้ว
เขาและเซินโยวไม่ได้เป็นพี่น้องกัน
ตอนนี้เขามีเฉียวเมียนเมียนแล้ว ควรรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคนอื่น แม้กระทั่งเซินโยว
ครู่ต่อมาเขาตอบว่า : [เธอจะอยู่ด้วยเหมือนเมื่อก่อนคงไม่ดีแน่ ฉันจะไปเจอเธอตอนค่ำ]
หลังจากได้รับข้อความนี้เซินโยวไม่ได้ตอบกลับมาอีกหลายนาที
หลายนาทีต่อมาในที่สุดเธอก็ตอบกลับ : [คุณไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับเราเหรอ? เธอไม่อนุญาตงั้นเหรอ]
เหมาเยซือขมวดคิ้วและพิมพ์ : [เธอไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉันว่าไม่ควร]
เซินโยว : โคุณว่างั้นเหรอ มันเกี่ยวอะไรกัน)
เหมาเยซือ : [เซินโยว ฉันแต่งงานแล้วนะ เธอจะมางอแงกับฉันไม่ได้ นี่คือการตระหนักรู้ตัวเองว่าฉันควรทําหรือไม่ควรทําอะไร สิ่งที่เรามีในอดีต เราต้องรักษาระยะห่างจากนี้ไป ถ้าคุณเป็นคนที่แต่งงานก่อน ฉันก็จะทําเช่นเดียวกัน]
ด้วยเหตุนี้เชินโยวจึงไม่ตอบกลับเขาอีกต่อไป
เหมาเซือก็ไม่ใส่ใจเช่นกัน เขาล็อคโทรศัพท์และโยนเก็บเข้าที่เดิม
