รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 24

ผู้หญิงคนนี้สินะที่ตั้งใจทำให้คุณเฉียวและคุณซูเลิกกัน

ช่างน่าไม่อายไม่จริง ๆ เลย

พนักงานเห็นว่าเฉียวอันซินไม่ชอบพี่สาวของเธอ จึงพูดประจบประแจงขึ้น

“คุณเฉียวคะ ผู้หญิงท่าทางซอมซ่อคนนั้นเป็นพี่สาวคุณหรือเปล่าคะ? น้องสาวเป็นถึงดาราดัง แต่พี่สาวดูตอกต๋อย คุณเฉียวคุณไม่ได้จำคนผิดนะคะ?”

“ใช่แล้วล่ะ คุณเฉียวดูดีน่าดึงดูดซะขนาดนี้ จะไปมีพี่สาวจืดชืดแบบนั้นไปได้ยังไงกัน”

“ชิ หล่อนไม่มีเงินจะซื้อเสื้อผ้าในนี้เสยด้วยซ้ำ แล้วหล่อนมาที่นี่ทำไมกัน? สงสัยเข้ามาอาศัยแอร์เย็น ๆ ล่ะซิไม่ว่า”

“ดูสิหล่อนมีทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ไม่ใช่ว่าอยากจะขโมยของนะ?

เฉียวอันซินฟังพนักงานพูดจากเยาะเย้ยเสียดสีด้วยความรู้สึกอิ่มเอม แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่พอใจและขมวดคิ้ว

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า พี่สาวฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

หลังจากพูดจบ เธอหันไปมองเฉียวเมียนเมียนอีกครั้ง

“พี่คะ อย่าโกรธไปเลย พวกเขาแค่ไม่รู้จักพี่ แล้วดูพี่แต่งตัวสิ จะไม่ให้ใครเขาเข้าใจผิดไปได้ยังไงกัน”

เฉียวเมียนเมียนยิ้มเยาะ

เธอตั้งใจที่จะเพิกเฉยต่อเฉียวอันซิน และตั้งใจจะเพิกเฉยต่อพนักงานเหล่านี้ด้วย

แต่ตอนนี้…

ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อเยาะเย้ยเธอโดยเฉพาะ แล้วเธอจะใจอ่อนปล่อยไปเฉย ๆ ไม่โต้กลับบ้างกระนั้นหรือ

นี่ไม่ใช่นิสัยของเธอเสียด้วยสิ

“คุณไม่รู้จักฉัน แล้วยังจะกล้ากล่าวหากันแบบนี้เหรอ?

เธอจ้องมองไปยังผู้ช่วยของร้านอย่างเย็นชา

“คุณรู้ไหมว่าราคาที่ต้องชดใช้ให้กับการว่าร้ายคนอื่นมันเท่าไหร่”

เมื่อเธอกวาดสายตาไปยังผู้ช่วยของร้าน พวกเขามีทีท่าตัวแข็งและเริ่มหวาดกลัว แต่เมื่อคิดว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง พวกเขาจึงได้ใจก่อนจะเอ่ยบอกพูดออกมาอีกครั้ง

“ฮาฮ่า” ผู้ช่วยของร้านหัวเราะเยาะ

“ปรักปรำงั้นรึ? เราไม่ปรับปรำอะไรคุณนี่ แล้วคุณจะเดินซื้อของร้านค้าแบรนด์เนมอย่างนี้ทำไมในเมื่อไม่เงิน อย่างคุณจะทำอะไรได้นอกจากคิดที่จะขโมย”

“ใช่แวล่ะ เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นขโมย แล้วยัจะมาขู่พวกเราอีก พูดยังกับตัวเองมีอำนาจอะไรอย่างนั้น คิดจะให้เราชดใช้งั้นเหรอ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกันหะ!”

“ฮาฮ่าฮ่า พวกเรากลัวมากเลย กลัวที่จะต้องชดใช้ หึ!”

“พี่คะ” เฉียวอันซินขมวดคิ้วเบา ๆ

“ถ้าพี่มีปัญหาอะไร ก็บอกฉันกับพี่ซูเจ๋อได้นะคะ” คำพูดของเธอเท่ากับยอมรับและสนับสนุนคำพูดของผู้ช่วยร้านค้า เธอยังคิดว่าเฉียวเมียนเมียนมาที่นี่เพื่อขโมยของ

ซูเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่เฉียวเมียนเมียนอย่างลึกซึ้ง

“เฉียวเมียนเมียนช่วงนี้เงินพอใช้ไหม”

เมื่อเห็นว่าเฉียวเมียนเมียนเป็นทุกข์อย่างมากหลังจากที่เลิกกับเขา กระทั่งไม่แม้แต่จะซื้อเสื้อผ้ากลับไปได้สักชิ้น ซูเจ๋อรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเป็นอย่างมาก

เขาพูดด้วยความสงสาร พร้อมความเจ็บปวดที่ฉายออกมาทางดวงตา ก่อนจะพูดขึ้นอีก

“ถ้าคุณเดือดร้อนเรื่องเงินจริง ๆ คุณบอกผมได้ทุกเมื่อนะ เพราะยังไงเราทั้งคู่ก็… ผมจะช่วยทุกทุกอย่างเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของซูเจ๋อแล้ว เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าตนเองได้รู้จักเขาเพิ่มมากขึ้น

ความรู้สึกของพวกเขาตลอดสิบปี คงจะคล้ายกับการเลี้ยงสุนัขงั้นสินะ

เธอเข้าใจเฉียวอันซินที่เข้าใจผิดเป็นอย่างนั้น

แต่กับเขา…

แม้แต่เขายังคิดว่าเธอมาที่เพื่อขโมยของงั้นเหรอ?

เธอมองเขาราวกับเขาเป็นเพียงผู้ชายงี่เง่าคนหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านไปโดยไม่พูดอะไร

“เธอทำจริงใช่ไหมนั่น เธอมาที่นี่เพื่อจะขโมยของจริง ๆ”

“น่าไม่อายจริง ๆ ก็ว่าแหละ ดูยังไง ๆ ก็โจรชัด ๆ”

***

เฉียวเมียนเมียนเดินออกจากร้านไป