รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 25

คนขับรถเห็นเธอเดินออกมามือเปล่า จึงเอ่ยถาม

“นายหญิงไม่ได้อะไรติดมือมาเลยเหรอครับ”

“ลุงหลี่” เฉียวเมียนเมียนไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่เอียงศีรษะและถามเขาว่า

“ลุงมีเบอร์โทรศัพท์ของคุณเหมาเยซือไหม?”

ลุงหลี่ตะลึงนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะตอบ “มีครับ”

“ดีล่ะ ขอฉันหน่อยค่ะ”

ลุงหลี่ได้แต่ยืนเงียบ “…” นายหญิงไม่มีเบอร์นายท่านงั้นเหรอ

แม้จะงงงวย แต่เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาหาเบอร์เหมาเยซือให้เธอ

เฉียวเมียนเมียนได้เบอร์เหมาเยซือ ไม่รอช้าที่จะต่อหาเขา

โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลากว่าที่เขาจะรับสาย

“ฮัลโล…” เสียงแข็ง ๆ ของเขาช่างฟังดูห่างเหิน

เฉียวเมียนเมียนเงียบไปเพียงครู่ก่อนจะเปิดปากพูด

“ฉันเฉียวเมียนเมียนค่ะ”

เหมาเยซือเงียบไปชั่วครู่เช่นกัน

“นี่เบอร์คุณเหรอ?”

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า แต่เสียงของเขาอ่อนโยนต่างไปจากเมื่อครู่

“ค่ะ” เธอพยักหน้า

เหมาเยซือเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูด

“ฉันจะเมมมันไว้ คุณเองก็เมมเบอร์ผมไว้ด้วยล่ะ”

“ค่ะ ฉันจะเมมไว้” เฉียวเมียนเมียนบีบโทรศัพท์ไว้แน่น ความโกรธก่อนหน้าจางหายไปทันที เธอคิดเสียใจที่โทรหาเขาในตอนนี้

พวกเราเพิ่งแต่งงานกันยังไม่พ้นหนึ่งวันเลย

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นเพียงสามีแต่ในนามของเธอเท่านั้น

จะดีเหรอที่จะขอความช่วยเหลือจากเขา?

แต่เธอโกรธจนไม่อาจจะยกโทษให้ได้จริง ๆ ถ้าวันนี้เธอไม่ได้รับความยุติธรรม เธอคงนอนตายตาไม่หลับแน่ ๆ

“คุณโทรหาผมมีอะไรรึเปล่า หรือว่าคิดถึงผมเหรอ?” น้ำเสียงเยาย้วนของชายคนนี้ ดังผ่านหูราวกับว่าเขาอยู่ข้าง ๆ ทำเอาเธอใจต้นรัว

ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

!!!

“คุณเหมา…”

“นั่นเป็นชื่อที่คุณใช้เรียกสามีงั้นเหรอ ผมไม่อยากได้ชื่อเรียกนี้จากคุณอีกต่อไป” น้ำเสียงของชายผู้นี้หนักแน่นและครอบงำเธอโดยไม่มีช่องว่างให้เธอปฏิเสธ

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

เหมาเยซือพูดขึ้น “ผมกำลังจะออกไป ไม่เกิน 20นาทีถึงที่นั่น ถ้าคุณหิว ก็สั่งอะไรทานเล่นรอผมล่ะกัน”

“ค่ะ”

“เฉียวเมียนเมียน?” เหมาเยซือเรียกชื่อเธอ

“คะ?”

“คุณมีอะไรจะบอกผมรึเปล่า”

เฉียวเมียนเมียนลังเลอยู่เพียงคู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามเขาเบา ๆ ว่า

“ฉันอยู่ที่ห้างซางดง ฉันได้ยินลุงหลี่ บอกว่าห้างนี้อยูในเครือของบริษัทเหมาใช่ไหมคะ?

เหมาเยซือตอบ “อืม”

“แล้ว…”

“ใช่ แล้วยังไง”

เฉียวเมียนเมียนพูดขึ้น “งั้นฉันเป็นเจ้าของห้างนี้ด้วยเหมือนกันใช่ไหมคะ?

หลังจากพูดจบ หน้าเธอร้อนผ่าวด้วยความอาย

เหมาเยซือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เธอพูดเช่นนั้น หลังจากเงียบไปเพียงครู่เขาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

“แน่นอนสิ”

“ถ้างั้น หากเจ้าของคิดว่าลูกจ้างไม่มีประสิทธิภาพในการทำงานและมีทัศนคติที่ไม่ดี ก็สามารถไล่ออกได้ใช่ไหมคะ?

เฉียวเมียนเมียนลังเลเล็กน้อย

เธอรอคำตอบจากเขาด้วยความประหม่า

กลัวเหลือเกินว่าเหมาเยซือจะปฏิเสธคำขอของเธอ

ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะรู้สึกไร้ยางอายและอับอายเป็นอย่างมากแน่ ๆ

หลังจากเงียบไปเพียงครู่ ชายปลายสายก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาถามเธอกลับด้วยเสียบทุ้มเข้มว่า

“คุณถูกรังแกรึเปล่า?”