เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมหัวหน้าเฉินถึงเคารพผู้คนหญิงคนนี้มากขนาดนี้?
เธอไม่ใช่ผู้หญิงจน ๆ ธรรมดาคนหนึ่งเหรอ?
นอกจากนั้นคุณเฉินบอกว่าจะไล่พวกเราออกอีกด้วย
เมื่อครูพวกเขาหยิ่งผยอและวางท่า แต่ตอนนี้ใบหน้าของพวกเขากลับซีดเผือด ท่าทีตื่นตระหนก
“คุณเฉินคะ พวกเรา…” พวกเขาแสดงสีหน้าหวาดกลัว
“พวกเธอรีบออกไปได้แล้ว!” หัวหน้าเฉินโกรธมากที่เขาต้องมาเสียหน้า นิ้วมือของเขาแทบจะจิ้มลงที่จมูกของพวกพนักงานขายของร้าน พร้อมกับพูดตำหนิ
“ห้างสรรพสินค้าองเรา ไม่มีพนักงานที่ไร้ประสิทธิภาพอย่างพวกคุณทุกคน!”
“หัวหน้าเฉิน พวกเราไม่ได้ตั้งใจ โปรดให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้งเถอะค่ะ”
“ใช่คะ หัวหน้าเฉิน พวกเราไม่อยากตกงาน เราทำงานที่นี่มาห้า—หกปีแล้ว เรารักที่นี่มาก ได้โปรดอย่าไล่พวกเราออกเลยนะคะ”
พวกเขาขอร้องด้วยเสียงต่ำและไม่ยอมออกไป เพราะบริษัทเหมานั้นให้ทั้งค่าแรงและสวัสดิการดีกว่าบริษัทไหน ๆ พวกเขาเคยทำงานในห้างสรรพสินค้าอื่นมาก่อน แต่ก็ไม่มีที่ไหนเทียบได้กับห้างนี้ ถ้าพวกเขาต้องออกจากที่นี่ จะหางานดี ๆ แบบนี้ได้จากที่ไหนอีก
เนื่องจากการกระทำโง่ ๆ ของพวกเขา หัวหน้าเฉินเกรงว่าตนเองจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ไม่ว่าพวกเขาจะร้องไห้แค่ไหนเขาก็ไม่แยแส และยืนกรานที่จะไล่พวกเขาออกลูกเดียว
พนักงานขายขอร้องหัวหน้าเฉินสักพักเมื่อเห็นว่าไม่ได้ผล จึงเหลือบมองไปที่เฉียวเมียนเมียนซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ดวงตาของพวกเธอสว่างขึ้นอย่างมีหวัง พวกเขาไม่รู้ว่าทำไม เฉียวเมียนเมียนถึงทำให้หัวหน้าเฉินยอมได้ขนาดนี้ หากพวกเขาพยายามประจบเธอด้วยท่าทีสำนึกผิด
อย่างไรก็ตามที่พวกเธอถูกไล่ออกก็เพราะทำให้เธอขุ่นเคือง หากเธอยกโทษให้พวกเรา พวกเราจะได้ทำงานต่อไหมนะ
พวกเขาทิ้งความเย่อหยิ่งก่อนห้านี้ทิ้งแล้วเดินไปยืนต่อหน้าเฉียวเมียนเมียนพร้อมกัน พวกเธอร้องไห้และขอร้องให้เธอให้อภัย
“คุณเฉียวค่ะ พวกเราผิดไปแล้ว ครั้งนี้ยกโทษให้พวกเราเถอะค่ะ พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้ว”
“คุณเฉียวค่ะ ฉันขอโทษที่พูดจาไม่ดูกับคุณ โปรดใจกว้าง ให้โอกาสพวกเราแก้ไขอีกสักครั้งเถอะค่ะ”
“คุณเฉียวค่ะ คุณเป็นคนใจกว้าง ให้อภัยพวกเราสักครั้งเถอะค่ะ”
เมื่อมองไปยังกลุ่มคนที่ร้องไห้และขอให้เธอยกโทษให้ เฉียวเมียนเมียนไม่รู้สึกใจอ่อนให้กับพวกเธอเลย
เธอไม่ใช่แม่พระนี่
เธอจะให้อภัยพวกเขาที่พูดจาดูถูกและเหยียดหยามเธอได้อย่างไร ถ้าเธอยกโทษให้คนพวกนี้ เธอก็จะกลายเป็นคนโง่เสียเอง
นอกจากนั้นเธอยังรู้จักคนประเภทนี้เป็นอย่างดี
สันดานคนเปลี่ยนแปลงได้ยากด้วยสิ พวกวางท่าข่มผู้อื่นได้ขนาดนี้ พวกเขาจะเปลี่ยนแปลงได้ยังไงกัน
เธอมองพวกเขาอย่างไม่แยแส “ฉันไม่ยกโทษให้พวกคุณหรอกนะ บทเรียนที่ฉันจะสอนพวกคุณในวันนี้ ให้รู้ว่าพวกคุณไม่ควรตัดสินใครเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก”
หลังจากพูดจบเธอไม่สนใจพนักงานกลุ่มนี้อีกต่อไป เธอหันหลังกลับมาแล้วพูดกับหัวหน้าเฉินซึ่งยังคงมองมาที่เธอด้วยความจริงใจว่า “คุณเฉิน ฝากจัดการด้วยนะคะ”
“ครับ ครับ” หัวหน้าเฉินพยักหน้าอย่างรีบร้อน
“คุณเฉียววางใจ ผมจะจัดการให้ครับ”
