รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 36

เธอรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้คับแคบไปเสียหมด ไม่รู้ว่าจะวางมือวาเท้าไว้ที่ไหน

เมื่อบริกรนำเมนูมายืนให้

เหมาเยซือพลิกหน้ากลับไปกลับมา แล้วถามขึ้น “คุณชอบทานอะไร”

“อะไรก็ได้ค่ะ”

“ไม่ใช่คนทานยากใช่ไหม?”

“ไม่ค่ะ…”

ลูกกระเดือกสั่นเบา ๆ เมื่อเขาหัวเราะจากลำคอ “ก็ดีนะที่คุณไม่ใช่คนทานนยาก เลี้ยงง่ายดี ผมชอบคนไม่เรื่องมาก”

เฉียวเมียนเงียบไปชั่วขณะ

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังจีบเธออยู่ตลอดเวลากันนะ

หัวใจเจ้ากรรมก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอีกแล้ว

เธอชักจะทนไม่ไหว หากหัวใจยังไม่หยุดเต้นรัวเฉกเช่นนี้

“เหมาเยซือ”

เธอหายใจเข้าลึก ก่อนจะเงยหน้าให้มองเห็นแก้มแดงอมชมพูได้ถนัดตา

“ฉันขอถามอะไรสักอย่างหนึ่งค่ะ”

“หืม ได้สิ”

ใบหน้าของชายที่นั่งตรงข้ามกับเธอช่างงดงาม ทำให้เธอหายใจไม่ออกเมื่อจองมองเขานานเกินไป เธอจึงเงยหน้ามองเขาเพียงแว็บเดียวก่อนหน้าเริ่มเปลี่ยนสี แล้วก้มมองต่ำอีกครั้ง

“ทำไมต้องเป็นฉันคะ”

เธอมีความสงสัยและสับสนที่ซ่อนอยู่ในแววตา

“ด้วยคุณสมบัติของคุณแล้ว มีตัวเลือกตั้งมากมาย”

ทำไมเขาถึงเลือกเธอกันนะ?

ผู้หญิงที่มีชื่อเสียงไม่ว่าคนไหน ที่เขาจะเลือกก็ย่อมดีกว่าเธอทั้งนั้น

เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่ก็คงไม่กล้าฝันว่าตัวเองจะดีพอสำหรับเขา

เธอคิดว่าเหมาเยซือคงจะชอบเธอที่รูปร่างหน้าตา และอาจจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น

แต่ผู้ชายอย่างเหมาเยซือที่เติบโตมาอย่างลูกคุณหนูนี่นะ คงจะมีแต่คนหน้าตาดีล้อมรอบตัวอยู่แล้ว

เขาย่อมต้องเคยเห็นคนสวย ๆ มานักต่อนักแล้ว

เหมาเยซือเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“อยากรู้จริง ๆ เหรอ?”

“ค่ะ”

“อาจเป็นเพราะคุณเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ไม่ทำให้ผมรู้สึกรังเกียจ”

เหมาเยซือตอบเธอไปตามตรง

“นอกจากคุณแล้ว ผมรู้สึกแย่ที่มีผู้หญิงเข้ามาใกล้ ผมคิดว่าเราน่าจะลองใช้ชีวิตร่วมกันได้สักพัก เพื่อให้ผมหาเหตุผลว่าทำไมเป็นอย่างนั้น”

หลังจากได้ยินคำตอบของเขา เฉียวเมียนเมียนก็นิ่งเงียบ

ก่อนหน้านี้ลุงหลี่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังแล้ว

เธอไม่คิดว่านั้นจะเป็นเรื่องจริงเสียด้วยซ้ำ

แต่หลังจากที่ได้ยินคำบอกเล่าจากเขา เธอก็รู้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องโกหกอะไรเธอ

แล้วเขามีปฏิกิริยาที่รังเกียจต่อผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า

“คุณไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับฉัน”

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณควรจะหาผู้หญิงที่คุณชอบ แม้ว่าตอนนี้จะยังหาไม่พบ แต่ฉันมั่นใจว่าคุณจะต้องเจอเธอได้แน่”

“ชอบงั้นเหรอ?”

เขาหรี่ตาลึก

“เป็นยังไงล่ะ?”

“…”

“ชอบก็คือ คุณคิดถึงใครสักคนเมื่อคุณมองไม่เห็นเธอ แล้วพอได้พบเธอ คุณก็รู้สึกมีความสุขอิ่มเอมใจ แล้วคุณก็จะอยากอยู่ใกล้ ๆ กับเธอ เมื่อคุณมีความสุขหรือรู้สึกดีคุณก็อยากจะแบ่งปันช่วงเวลานั้นกับเธอ แล้วถ้าคุณไม่มีความสุขสิ่งแรกที่อยากจะทำก็คือคุยกับเธอ ถ้าคุณชอบใครสักคน คุณก็จะหน้าแดงเมื่อเจอเขา แล้วหัวใจของคุณก็จะเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ คุณจะ…”

“อะแฮ่ม…”

เสียงของเฉียวเมียนเมียนหยุดลงอย่างกะทันหัน ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที

เธอกำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี้ย?

เวลาที่เธอเห็นเหมาเยซือ เธอไม่หน้าแดงเหรอ? เธอไม่รู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวกระทั่งทำให้อึดอัดเหรอฒ

แล้วเธอล่ะ เธอชอบเหมาเยซือหรือเปล่า?

เป็นไปได้ยังไงกัน!

อาการไอทำให้เธอเปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อมองไปที่ใบหน้าหมดจดของชายตรงหน้า กลับรู้สึกหัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูด ยิ่งทำให้ตื่นตระหนก

“ฉัน…ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย”

เหมาเยซือมองเธออย่างครุ่นคิด หลังจากนั้นเขาก็มองเธออย่างจริง ๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

“ถ้าตรงตามเงื่อนไขที่คุณบอกมาเมื่อกี้ อย่างน้อยสองข้อ นี่นับด้วยไหม”

“อะ?” เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาถี่

เขาเม้มริมฝีปาก แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“ผมคิดถึงคุณเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เวลาที่ผมเห็นคุณผมก็อยากอยู่ใกล้คุณ นี่เฉียวเมียนเมียน มันจะหมายความว่าผมชอบคุณด้วยหรือเปล่า?”