หลังจากรับประทานอาหารจนอิ่มท้อง
ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเช็ดมุมปากอย่างสง่างาม หลังจากที่บริกรรับชำระเงิน เขาก็ถือมันด้วยสองมือก่อนจะยกงอขึ้นเล็กน้อย แล้วยื่นการ์ดสีดำที่มีสัญลักษณ์ประจำตัวให้กับเขา
เหมาเยซือรับมันคืนมา
เขาเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มเยาะ ขณะที่เฉียวเมียนเมียนยกมือขึ้นแตะหน้าท้องเบา ๆ
“คืนนี้ คุณทานได้เยอะเลยนี่ ดูเหมือนอาหารที่นี่จะถูกปากนะ ถ้าคุณชอบเรามาทานที่นี้ด้วยกันทุกวันได้”
“แค่ก ๆ”
เฉียวเมียนเมียนกำลังดื่มน้ำ แทบจะสำลัก
เธอรู้สึกหน้าร้อนพร้อมกับอาการเขินอายเล็กน้อย
นี่เขาหมายความว่าเธอกินมากเกินไปหรือเปล่า?
คืนนี้…ดูเหมือนเธอจะทานเยอะเป็นพิเศษ
จากอาหารบนโต๊ะ เธอกินไปประมาณสองในสามส่วนเห็นจะได้ ตรงกันข้ามกับเหยาเยซือ ที่ตัวใหญ่กว่าแต่ทานเหมือนกันเด็กผู้หญิง
“ค่ะ ร้านนี้อร่อยมาก แต่ราคาก็แพงเกินไป มากินทุกวันจนแย่เลยค่ะ”
“ก็ดีแล้วล่ะ ที่คุณชอบ” เหมาเยซือมองเธอดวงสายตามันเยิ้ม พร้อมกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์
“ไม่ต้องคิดมาก เชื่อในความสามารถด้านการเงินของสามีคุณหน่อยสิ แม้คุณจะมาทานที่นี่วันละสามมื้อตลอดชีวิต ผมก็ไม่เจ๊งหรอก”
เฉียวเมียนเมียนนิ่งเงียบ
ใช่สิ
เธอก็รู้นี่ว่าเขารวยแค่ไหน
อาหารมื้อละหลายหมื่นหยวนเป็นของฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ แต่สำหรับเขามันอาจจะเป็นเหมือนมื้อปกติทั่วไปเทียบกับคนทั่วไปที่จ่ายค่าอาหารหลายสิบหยวนกระมั้ง
เมื่อเธอต้องเรียกเขาว่า “สามี” ตอนนี้หัวใจเธอกลับเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะขึ้นอีกครั้ง
เธอกังวลว่าหากหัวใจเต้นถี่เช่นนี้ เธอคงได้เป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตายจริง ๆ เข้าสักวัน
***
หลังจากออกมาจากร้านอาหาร เฉียวเมียนเมียนต้องการตรงไปโรงพยาบาลเพื่อดูอาการของเฉียวเฉิน เหมาเยซือซึ่งไม่มีธุระต่อแล้วจึงติดตามเธอไปด้วย
เมื่อรู้ว่าเฉียวเมียนเมียนให้ความสำคัญกับน้องชายเป็นอย่างมาก ทำให้เขาชอบน้องชายของเธอไปด้วย
“คุณท่าน คุณผู้หญิง”
ลุงหลี่รออยู่ด้านนอก เมื่อเห็นพวกเขาเดินตรงมาที่รถ ได้กล่าวทักทายอย่างสุภาพก่อนจะเปิดประตูรถให้
หลังจากขึ้นทั้งคู่ขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ลุงหลี่รีบไปประจำที่นั่งด้านคนขับ ก่อนจะออกรถมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล
รถโรลส์รอยซ์วิ่งเฉียดเฉียวอันซินและซูเจ๋อออกไป ขณะที่พวกเขาเดินออกมาจากห้าง
เฉียวอันซินมองเข้าทะลุเข้าไปยังกระจกดรลส์รอยซ์คันสีดำ ที่จอดรอคิวออกสู่ถนนในตอนนั้น ท่าทีของเธอก็เย็นลงชั่วขณะ พร้อมกับสายตาที่ประหลาดใจ
เฉียวเมียนเมียนนั่งอยู่ในรถคันนั้นรึเปล่า?
ผู้ชายที่เลี้ยงดูหล่อนเป็นเจ้าของรถคันนั้นเหรอ?
เฉียวอันซิน รู้ดีว่าโรลส์รอยซ์นั้นแพงแค่ไหน เพราะเธอได้ศึกษาเกี่ยวกับของแบรนด์เนมหรู ๆ เครื่องประดับ หรือว่ารถยนต์ เธอรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี
นั่นมันรถโรลส์รอยซ์รุ่นลิมิเตทด้วย
ราคาเริ่มต้นไม่ต่ำกว่า 20 ล้านหยวนเลยนะ
ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ดูป้ายทะเบียนรถคันนั้นสิ นั้นเป็น 8888 มีเลข 8 อยู่ 4 ตัว มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะสามารถประมูลป้ายทะเบียนดังกล่าวในเมืองหยุนเฉิงนี้ได้
ทีแรกเธอคิดว่าเฉียวเมียนเมียน คบหากับคนรวยทั่ว ๆ ไป
แต่ตอนนี้…
ป้ายทะเบียนที่มีเลข 8 อยู่ 4 ตัวนั้น ทำให้เธอเกิดความริษยาขึ้นภายในใจ
ป้ายทะเบียนรถขนาดนั้น เฉียวอันซินรู้ว่าตัวตนของคนภายในรถ คงไม่ง่ายที่คบค้าสมาคมด้วยได้
“พี่ซูค่ะ ผู้หญิงที่นั่งบนรถโรลส์รอยซ์คันนั้น คือพี่สาวหรือเปล่า?”
เฉียวอันซินกัดริมฝีปากของเธอแน่น ขณะมองตามรถโรลส์รอยซ์หรูที่ห่างออกไปไกลจนลับสายตา
ซูเจ๋อเม้มริมฝีปาก ใบหน้ามืดมน
หน้าต่างของรถโรลส์รอยซ์คันนั้นเปิดอยู่
เมื่อกี้เขาก็เห็นด้วยสายตาตัวเองเหมือนกันว่า เฉียวเมียนเมียนนั่งอยู่ในรถคันนั้นด้วย
