เสียงของหนุ่มน้อยไพเราะค่อนข้างอาย
เหมาเยซือพยักหน้ารับ “ได้สิ ว่ามาเลยไ
เฉียวเฉินลังเล “พี่ ชอบพี่สาวของผมจริง ๆ ใช่ไหมฮะ”
เหมาเยซือตะลึง ไม่คาดคิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้
“นายกังวลว่าฉันจะไม่จริงใจกับพี่สาวของนายเหรอ”
เขาถามโดยไม่ตอบคำถามของเฉียวเฉินที่ถามไปก่อนหน้า
เฉียวเฉินลังเลอีกครั้ง ก่อนจะรีบพูด
“ก็พี่เขยน่ะ ออกจะเพียบพร้อมแบบนี้ ต้องมีผู้หญิงมากมายที่ชอบพี่ แม้ว่าพี่สาวผมเขาจะหน้าตาสวย แต่ผมคิดว่ารอบตัวของพี่เขยคงจะมีแต่สาว ๆ รายล้อม”
“พี่…ซูเจ๋อกับพี่สาวของผมรู้จักกันมาสิบปีเต็ม แต่สุดท้ายพี่เขาก็ยังนอกใจพี่ พี่สาวของผมเขาถูกทำร้ายมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บปวดอีก”
แม้ว่าเฉียวเฉินจะกลัวเหมาเยซืออยู่บ้าง แต่เพื่อความสุขของเฉียวเมียนเมียน เขาต้องพยายามรวบรวมความกล้า
เขาบีบปั้นของตนเองแล้วมองไปที่เหมาเยซือ กัดฟันพูดขึ้น
“ถ้าพี่กล้วทำให้พี่สาวของผมผิดหวังอีก ผมไม่ปล่อยพี่ไว้แน่”
เหมาเยซือนิ่งเงียบ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยกระมั้งที่เขาถูกคุกคาม
นี่เขาถูกน้องเขยของภรรยาตัวเองคุกคามเหรอเนี้ย
แต่เหมาเยซือไม่รู้สึกโกรธอะไร
เขารู้ว่า พวกเขาพี่น้องมีความสัมพันธ์ที่ดี แล้วนิสัยของเฉียวเฉินก็ไม่น่าเป็นห่วง สำหรับพี่สาวของเขาแล้ว เขาคงกลัวว่าเฉียวเมียนเมียนจะถูกหลอกลวง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มเยาะ
“นายอยากรู้ความจริงไหมล่ะ”
เหมาเยซือหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“พี่สาวของนายกับฉันไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความรู้สึกรักใคร่อะไรกันหรอก ถ้าจะถามว่าฉันชอบพี่สาวของนายมั๊ย ก็ยังตอบไม่ได้หรอก”
เฉียวเฉินขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงความโกรธออกมาเล็กน้อย “คุณ…”
“สำคัญด้วยเหรอว่าฉันจะชอบเธอหรือไม่” เหมาเยซือเลิกคิ้ว
“อย่างที่นายพูดเมื่อกี้นั่นแหละ ซูเจ๋อยังนอกใจเธอได้เลย นี่ขนาดคบกันมาเป็น 10ปีนะ”
“นายทำให้เธอออกจากห้องไป เพราะอยากจะถามเรื่องนี้สินะ คงกังวลมากล่ะสิท่า กลัวว่าฉันจะทำแบบเดียวกับที่ซูเจ๋อทำใช่มั๊ย? ฉันไม่สามารถรรับปากได้หรอกนะว่าฉันจะรักเธอ แต่เมื่อฉันเลือกเธอแล้ว ฉันจะไม่ทิ้งหรือทำให้เธอเสียใจอย่างแน่นอน”
เฉียวเฉินนั่งนิ่งด้วยความสับสนที่ฉายออกมาจากแววตา “พี่หมายความว่า…”
“สำหรับความรู้นั่น ฉันรับปากไม่ได้หรอก แต่สิ่งที่นายกังวล มันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอน”
the rest of my life will only be her, and there will not be another woman besides her.”
เมื่อเห็นใบกระวนกระวายของหนุ่มน้อยตรงหน้า เหมาเยซือได้ลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปที่เตียง เขาเอื้อมมือตบเบา ๆ ที่ไหล่อันอ่อนแรงของเฉียวเฉิน
“เฉียวเฉิน พี่สาวของนายเป็นคนพิเศษของฉัน เรียกได้ว่าเธอไม่เหมือนใครสำหรับฉัน เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต และฉันจะมีเพียงเธอเท่านั้น จะไม่มีผู้หญิงอื่นอีกอย่างแน่นอน”
***
เมื่อเฉียวเมียนเมียนกลับเข้ามาพร้อมกับซาลาเปา เฉียวเฉินบอกว่าอิ่ม ยังไม่อยากทานอะไรอีก
พวกเขาพูดคุยกันสักพัก กระทั่งสีหน้าของเฉียวเฉินเริ่มเพลีย เฉียวเมียนเมียนลุกขึ้นและออกจากห้องไปหลังจากที่เขานอนหลับไปแล้ว
ลมยามค่ำคืนพัดปะทะใบหน้าของเธออย่างเย็นสบาย เธอรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก
ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการเดินออกจากแผนกผู้ป่วยในไปยังประตูทางออกของโรงพยาบาล บรรยากาศรอบตัวช่างสงบเงียบ
เฉียวเมียนเมียนมองลงไปที่เงามืดบนพื้น
เงาร่างของชายอีกคนเรียวยาวขึ้นจนสามารถปกปิดเงาของเธอได้ทั้งหมด
เฉียวเมียนเมียนดูจะหลงใหลเงานั้นเล็กน้อย เธอเหยียบก้อนหินเล็ก ๆ โดยไม่ใส่ใจ กระทั่งลื่นล้มไปข้างหน้า
“อะ”
เธอส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นเธอกำลังจะล้มลงกับพื้น เหมาเยซือยื่นแขนอันแข็งแกร่งของเขาออกเพื่อโอบรอบเอวบางของหล่อน ก่อนจะดึงตัวเธอไว้อย่างมั่นคง
มือของเฉียวเมียนเมียนกดลงบนแผงอกที่อบอุ่นและแข็งแกร่งของชายตรงหน้า
เสียงหัวเราะลอดผ่านเหนือศีรษะของเธอออกมาเบา ๆ “เงาของผมดึงดูดคุณขนาดนั้นเลยเหรอ มันดูดีกว่าตัวจริงของผมอีกงั้นเหรอ?”
