เฉียวเมียนเมียนพยายามกลั้นหายใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความคำคาญใจ
“ทำไมคุณถึงได้…”
“ก็ผมทำได้ไง…”
เหมาเยซือเอื้อมมือออกและรวบผมของเธอไว้ข้างหลังหู เขาพูดพร้อมกับยิ้มเยอะว่า
“เมียนเมียน ผมเป็นสามีของคุณนะ ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณคิดว่าผมได้ไหมล่ะ?”
“งั้นเมียนเมียน…คุณควรปรับตัวเข้ากับผมให้ได้โดยเร็ว ความอดทนของผมมีจำกัดเช่นกัน คุณรู้ใช่ไหม”
เฉียวเมียนเมียนมองใบหน้าที่งดงามของชายตรงหน้า เมื่อลมหายใจอุ่นและชื้นของเขารดลงบนริมฝีปากของเธอ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง
***
เฉียวเมียนเมียนยังคงมีสถานะเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 อยู่ในช่วงเข้าสู่การออกไปฝึกงานในครึ่งปีหลัง
ปกติเธอจะพักในหอพักของมหาวิทยาลัย
วันหยุดสุดสัปดาห์กำลังจะสิ้นสุด คาบเรียนจะเริ่มขึ้นอีกครั้งในวันพรุ่งนี้
หลังจากขึ้นรถ ในใจยังคงสับสนเมื่อนึกถึงจูบของเขาเมื่อสักครู่ เธอเพิ่งจะทำให้หัวใจกลับมาเต้นปกติได้เพียงครู่
จูบของเข้าช่างร้อนแรงและเอาแต่ใจเหลือเกิน
เฉียวเมียนเมียนไม่เคยสัมผัสกับจูบที่รุนแรงเช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งที่ซูเจ๋อจูบเธอ เขามักจะอ่อนโยน
เธอรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย
ในตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้อย่างไร
เสียงลุงหลี่ดังมาจากเบาะคนขับ ทำเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ “นายท่านครับ จะตรงกลับบ้านเลยไหมครับ”
เหมาเยซือเหลือมองเด็กสาวแก้มแดงที่นั่งข้าง ๆ แล้วตอบเบา ๆ “อืม”
หลังจากที่ลุงหลี่รับทราบ เขาจึงขับรถออกไป
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ข้างนอกหน้าต่างแล้วหันกลับไปหาเหมาเยซือ
“เรากำลังจะไปที่ไหนคะ”
เหมาเยซือเปิดคอมพิวเตอร์ แล้วตอบกลับเธอเพียงคำสั้น ๆ “กลับบ้าน”ง
ท่าทีของเฉียวเมียนเมียนเปลี่ยนไป
“กลับบ้าน? บ้านใครคะ?”
“คุณคิดว่าไงล่ะ?”
ราวกับว่าเขาคิดว่าคำถามนั้นน่าขัน เหมาเยซือเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วยิ้มเยาะ
“ทำไม เราแต่งงานกันแล้ว คุณไม่คิดจะอยู่บ้านเดียวกับผมเลยหรือไง”
เฉียวเมียนเงียบไป
เธอไม่ได้คิดเรื่องนั้นจริง ๆ
เมื่อได้ยินว่าเธอจะต้องอยู่ร่วมกับเขา จู่ ๆ เธอก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้น
“แต่ฉันยังต้องไปเรียน” เธอพูดอย่างกังวล
“ฉันต้องเข้าหอพักของมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมีกฎว่าไม่ให้พักข้างนอกมหาวิทยาลัยด้วยสิคะ”
ครั้งแรก เธอคิดเพียงว่าเธอยังเรียนอยู่ และต้องพักในมหาวิทยาลัย เขาและเธอคงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก
ดังนั้นเธอจึงรู้สึกโล่งใจ เมื่อต้องเซ็นชื่อลงในใบทะเบียนสมรส
เธอเคยคิดว่าเขาอาจจะสนใจเธอเพียงคนเดียวในตอนนี้ หากพวกเขาไม่ได้เจอกันบ่อย สักพักเขาคงจะลืมเธอได้ในไม่ช้า
เหมาเยซือไม่ได้พูดอะไร เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้มเพียงครู่ ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย
ดูเหมือนเขาอ่านความคิดของเธอออก เขาปิดคอมพิวเตอร์แลปท็อป เหยียดแขนยาวออก ก่อนจะพาร่างของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เขาจับคางของเธอไว้ด้วยมืออีกข้าง แล้วพูดกับเธอใกล้ ๆ
“ถ้าจำไม่ผิดวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ พรุ่งนี้คุณต้องไปเรียนเท่านั้นใช่ไหม”
หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาช่างตัวเล็กผิวนุ่มและมีกลิ่นหอม เหมาเยซือก้มศีรษะลงสูดกลิ่นหอมจาง ๆ จากเส้นผมของเธอ “กลับบ้านกับผมก่อนคืนนี้ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณไปมหาวิทยาลัย”
ทันทีที่ถูกจับให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาเช่นนี้ เฉียวเมียนเมียนหน้าแดงด้วยความเขินอาย
เธอเอื้อมมือผลักเขาออกไป “คุณเหมาเยซือคะ ปล่อยฉันก่อน…”
