“ถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม ก็แค่บอก จะมีคนเตรียมไว้ให้”
เฉียวเมียนเมียนเงียบไป
ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว สำหรับเธอ?
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า…เขาวางแผนที่จะให้เธอย้ายมาอยู่ด้วย ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว
***
บนถนน
เฉียวเมียนเมียนเผลอหลับไประหว่างอยู่บนรถ
เธอพิงศีรษะกับกระจกรถ ดูท่าจะไม่สบายเท่าไหร่นัก คิ้วขมวดขึ้นเป็นครั้งคราว
ครู่หนึ่งศีรษะเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างพร้อมกับเสียงดัง “ปัง”
เหมาเยซือกำลังตอบอีเมลสองสามฉบับในคอมพิวเตอร์แลปท็อปของเขา หันกลับมามองเธอเมื่อได้ยินเสียงดัง
เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังหลับราวกับเจ้าหญิงนิทรา เขาปิดพับปิดคอมพิวเตอร์ลงแล้วกระซิบบอก “ลุงหลี่ ขับรถให้ช้าลงอีกสักหน่อย”
“ครับนายท่าน”
เหมาเยซือ วางคอมพิวเตอร์ไว้ข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของหญิงสาวมาวางลงบนตักของตนเอง
จากนั้นจึงถอดสูทตัวนอกวางห่มทับให้กับเธอ
มือเขาค่อย ๆ ลูบที่เปลือกตาและใบหน้าของเธอ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว
“เมียนเมียน…”
นิ้วเรียวของเขาปัดผ่านใบหน้าของเธออย่างเบามือ สายตาเขาจ้องมองเธออย่างคาดหวัง พร้อมกับพึมพำอย่างเงียบ ๆ
“ลู่ เยี่ยว บอกว่าคุณอาจเป็นผู้ช่วยชีวิตผม คุณเป็นคนนั้นจริง ๆ หรือเปล่า”
ลุงหลี่ได้เห็นฉากทั้งหมด เขาตกใจมากเกือบจะควบคุมรถโรลรอยซ์สีดำไม่อยู่
เหงื่อชุ่มในขณะที่เขากำลังควบคุมล้อให้วิ่งต่อไป
เหมาเยซือหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มกับลุงหลี่ “ระวัง ๆ หน่อย”
“ค ครับ นายท่าน”
ลุงหลี่เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วหยุดคิดฟุ้งซ่านอีก
***
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
โรลส์รอยซ์สีดำขับเข้ามายังคฤหาสน์สุดหรู
ประตูสีบรอนซ์แข็งแรงเปิดออกอย่างช้า ๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลุกขึ้นเพื่อโค้งคำนับผู้โดยสารในรถ
ต้นไม้บังแสง สูงชะรูดเต็มสองข้างทาง สนามหญ้าขนาดใหญ่ได้รับการดูแลอย่างดีและเรียบร้อย รถโรลส์รอยซ์ขับมาหยุดบริเวณข้างน้ำพุ
เมื่อรถจอดสนิท ลุงหลี่ลงจากรถ เพื่อมาเปิดประตูด้านหลัง
เหมาเยซือลงจากรถ เหลยเอิน พ่อบ้านก็ลุกขึ้นโค้งตัว 90 องศา พร้อมทั้งทักทายอย่างสุภาพ
“สวัสดีตอนเย็นครับนายท่าน”
“อืม”
เหมาเยซือพยักหน้าเล้กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่รถ แล้วอุ้มเฉียวเมียนเมียนที่ยังคงหลับสนิทออกมา
เหลยเอินเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเขาเห็นเฉียวเมียนเมียน
เขาดูราวกับว่าเพิ่งมีคนมาบอกว่าโลกกำลังจะแตกแล้ว
เห็นนั้นหรือไม่!
นายท่านกำลังอุ้ม ผู้หญิงล่ะ!
เขาหันกลับไปมา ที่ลุงหลี่ เพื่อขอคำอธิบายด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ลุงหลี่ส่งสายตากลับมาที่เขา : ใช่แล้ว มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แหละ
เหลยเอินเงียบลง
เขารู้สึกเหมือนมีไข้
ช่างน่ากลัวเสียจริง มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
เขาได้รับโทรศัพท์จากนายท่านเมื่อช่วงเช้าให้หาซื้อของใช้ของผู้หญิง
ในตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคิดว่านายหญิงใหญ่จะเข้ามาพักที่นี้ในระยะสั้น ๆ
ใครจะรู้ว่าผู้หญิงนนั้ไม่ใช่นายหญิงใหญ่ เขาคือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของนายท่านนั่นเอง!!
