บนเบาะที่นั่งหลังคนขับ
ชายหนุ่มรูปงามมองดูเธอเดินจากไปช้า ๆ และยิ้มเยาะเล็กน้อย
“นายท่านครับ ไปที่บริษัทเลยไหมครับ”
“อืม ออกรถเลย”
***
ทันทีที่เฉียวเมียนเมียน เดินเข้าไปในอาคารหอพัก เธอได้รับโทรศัพท์จากเจียง หลัวลี่ เพื่อนของเธอ
“เมียนเมียน ทำไมเธอยังไม่มาที่วิทยาลัยอีก รีบมาเร็ว”
“ฉันอยู่ชั้นล่างของหอพักแล้ว มีอะไรเหรอ?”
“เซิน เยวเยว บอกว่าเขานอนชั้นบนของเตียงสองชั้นไม่ได้ เขาจะเปลี่ยนเตียงกับเธอ เขาขว้างข้าวของของเธอมากองที่พื้นเต็มไปหมดเลย”
อะไรกัน!?
ทันทีที่เฉียวเมียนเมียนได้ยินเรื่องนี้ เธอรู้สึกโกรธ
เธอวางสายโทรศัพท์ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง
แม้ห้องนอนจะอยู่ชั้นสาม แต่เธอก็วิ่งตลอดทาง เธอผลักเปิดประตูห้องเดิน
ไม่ใช่แค่ผ้าห่มของเธอ
ข้าวของมากมายที่อยู่บนเตียงของเธอถูกโยนลงมากองอยู่ที่พื้น
“นี่เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ใครอนุญาตให้เธอโยนข้าวของของเมียนเมียนแบบนี้หะ?”
เจียง หลัวลี่พยายามที่จะหยุดเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ เซิน เยวเยว ผลักเธอออกไปอย่งไม่อดทนและพูดอย่างโกรธเคือง
“หลีก แล้วเธอจะทำอะไร ถ้าฉันจะโยนข้าวของของเฉียวเมียนเมียน? จะทำยังดีล่ะ เธอไม่ได้เป็นคนโปรดอะไรแล้วนี่ ตอนนี้เธอเลิกกับประธานซูไปแล้ว ดูสิว่าจะมีอะไรให้พึ่งพิงอีกต่อไป”
ขณะที่เธอพูด เธอก็โยนข้าวของอื่น ๆ ของเฉียวเมียนเมียนลงบนพื้น เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เฉียวเมียนเมียนโกระมากจนกำหมัดแน่น
ในเวลานั้นมีคนสังเกตเห็นเธอเข้า จึงพยายามดึงแขนเสื้อของเซินเยวเยว
“นี่เซินเยวเยว เฉียวเมียนเมียนกลับมาแล้ว”
เซินเยวเยวไม่ตื่นตระหนกแต่อย่างใด เธอหันกลับไปมองเฉียวเมียนเมียนช้า ๆ
เมื่อเธอเห็นเฉียวเมียนเมียน รอยยิ้มดูถูกปรากฎขึ้นที่มุมริมฝีปากของเธอ
“เฉียวเมียนเมียน เธอกลับมาก็ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกเธอตรงนี้เลยนะ ว่าฉันต้องการเตียงของเธอ ดังนั้นเธอก็ย้ายไปนอนเตียงชั้นบนซะ”
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เสื้อผ้า ผ้าห่ม และหนังสือต่าง ๆ ที่ถูกโยนไปทั่วห้อง
เธอเงยหน้าขึ้น ใบหน้านิ่งน้ำเสียงของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่เยือกแข็ง “เธอเป็นคนโยนของทั้งหมดนี้ของฉันลงมาที่พื้นเหรอ?”
“ใช่น่ะสิ” เซินเยวเยว กอดอก ยกคางขึ้นมองลงไปที่เธอ เธอพูดอย่างหยิ่งผยองว่า
“ใครบอกให้เธอกลับมาช้าล่ะ? นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอย้ายของลงเลยนะเนี้ย”
“ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เธอก็ย้ายส่วนที่เหลือเองล่ะกัน”
ทันทีที่เธอพูดจบ ใบหน้าของเธอก็ถูกตบทันที
ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็หันไปด้านข้าง
“อา!”
หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เซินเยวเยว ร้องเสียงหลง เมื่อเห็นว่าเฉียวเมียนเมียนตบเซินเยวเยว เธอชี้ไปที่เฉียวเมียนเมียนแล้วตะโกนขึ้น
“เฉียวเมียนเมียน เธอเป็นใคร ถึงไปตบหน้าเขา!”
เซินเยวเยวตกตะลึงกับการถูกตบในครั้งนี้
เธอใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการคืนสติของตนเอง
“เฉียวเมียนเมียน แกกล้าตบฉันได้ยังไง!” เซินเยวเยวยกมือขึ้นจับแก้มด้วยความใม่น่าเชื่อ
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่เธออย่างเย็นชา
“เธอสมควรถูกตบแล้ว ถ้าเธอกล้าแตะต้องของที่อยู่บนเตียงของฉันอีก ฉันก็จะตบเธออีกครั้ง!”
พวกเขาทั้งคู่เป็นอริกันมาโดนตลอด
ทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันครั้งหนึ่ง แต่เมื่อแฟนของเซินเยวเยว มาตามจีบเฉียวเมียนเมียน อย่างเปิดเผย จากเพื่อนที่ดีจึงกลายเป็นศัตรูกับเธอตั้งแต่นั้นมา ในอดีตเซินเยวเยวไม่กล้ายุ่งกับเฉียวเมียนเมียนไม่ว่าเธอจะเกลียดและไม่พอใจเฉียวเมียนเมียนสักเพียงใด
แต่ตอนนี้พอเธอรู้ว่าเฉียวเมียนเมียนเลิกรากับซูเจ๋อแล้ว เขาจึงกล้ายุ่งกับเธอ
เธอรู้สึกว่า เฉียวเมียนเมียนไม่มีใครหนุนหลังอีกต่อไป ดังนั้นจึงตัดสินใจแก้แค้นเรื่องเก่าในอดีต เซินเยวเยวปดปิดใบหน้าของเธอ การแสดงออกของเธอออกจะน่ากลัว เธอกัดฟันและพูดว่า
“ฉันเคยยอมมาโดยตลอด ก็เพราะเธอคบกับประธานซูหรอกนะ แต่ตอนนี้เธอกับเขาเลิกกันแล้ว ฉันจำเป็นต้องยอมเธออยู่ไหม”
