รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 6

ซูเจ๋อนิ่งไปชั่วขณะ

เขาจ้องเข้าไปในดวงตาที่โศกเศร้าปนเย้ยหยันของเฉียวเมียนเมียน ร่องหน้าผากเป็นรอยย่นเมื่อเขาขมวดคิ้วขึ้น สายตาปรากฎความรู้สึกผิด แต่กระนั้นเขายังกอดร่างของเฉียวอันซินไว้แน่น

“ผมขอโทษนะเมียนเมียน ผมต้องรับผิดชอบอันซินกับลูกในท้องของเธอ”

“ฮะ…” เฉียวเมียนเมียนรู้สึกราวกับได้ฟังเรื่องชวนขัน

“คุณต้องรับผิดชอบเธอเหรอ? แล้วฉันล่ะ?  ซูเจ๋อแล้วฉันล่ะเป็นตัวอะไร?”

ซูเจ๋อเม้มริมฝีปากแน่น เขาก้มลงมองใบหน้าซีด ๆ และร่างที่สั่นเทาของเฉียวอันซิน เขากระชับอ้อมแขนและกอดเธอไว้แน่น

เฉียวอันซินกอดชายหนุ่มกลับเช่นกัน เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ “พี่อาเจ๋อ”

ซูเจ๋อเอื้อมมือแตะศีรษะของเธอเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเมียนเมียน

หลังจากที่เงียบมาได้สักพัก เขาจึงเปิดปากพูด้วยเสียงแหบ

“เมียนเมียน ผมขอโทษ ผมรักอันซิน ผมไม่สามารถหลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว และผมก็ไม่อยากหลอกคุณด้วย”

…

หลังจากได้ฟังคำขอโทษจากเขา เฉียวเมียนเมียนชาไปทั้งร่าง พร้อมกับความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง

เมื่อคิดถึงครั้งแรกที่เขาบอกเธอว่าจะอยู่เคียงข้างเธอไปตลอดชีวิตและจะไม่ทำให้เธอผิดหวังเป็นอันขาด

เขายังเคยบอกเธออีกด้วยว่าทั้งชีวิตของเขาจะรักเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

แล้วตอนนี้ ทั้งหมดในเวลานี้คืออะไรกัน

เขาบอกว่า เขารักเฉียวอันซิน

เฉียวเมียนเมียนยกริมฝีปากขึ้นหัวเราะ ก่อนจะหันไปเห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะของเฉียวอันซิน

แม้ริมฝีปากของหล่อนจะไม่พูดอะไรออกมา แต่เฉียวเมียนเมียนก็เข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังพูดอยู่ตอนนี้

เฉียวอันซินพูดผ่านแววตาถึงเธอ “พี่คะ ครั้งนี้ ฉันก็ชนะพี่อีกแล้ว”

เฉียวเมียนเมียนจ้องมองทั้งคู่กอดกันด้วยความผิดหวัง ความเศร้าในใจเริ่มจางหายไปทีละน้อย

ครู่ต่อมาเธอพยักหน้าบอกเขา “เอาล่ะ ซูเจ๋อ”

เธอมองใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้า ด้วยแววตาที่เฉยเมยไร้อารมณ์

“ตามที่คุณต้องการได้เลย พวกเราจะยกเลิกงานหมั้นนั่นซะ”

…

“ซูเจ๋อ ตั้งแต่นี้ต่อไปเราแยกทางกัน ถ้าบังเอิญได้เจอกันอีก ก็ถือซะว่าเราเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกัน”

หลังจากพูดจบ เธอหันหลังเดินจากพวกเขาไป

เธอย่ำก้าวออกไปโดยไร้ร่องรอยของความอาลัยอาวรณ์ใด ๆ

ซูเจ๋อมองตามหลังเธอ เขาตื่นตระหนก ผละตัวออกจากเฉียวอันซิน เพื่อจะไล่ตามเธอ

“เมียนเมียน…”

“พี่อาเจ๋อ!” วินาทีนั้นเขาได้ยินเสียงร้องครวญครวงอยู่ด้านหลัง

“ปวดท้อง!”

สีหน้าซูเจ๋อเปลี่ยนไป เขารีบหันกลับเดินไปกอดเจ้าของเสียงนั้นไว้

“อันซินเป็นอะไรไป”

เฉียวอันซินใช้มือข้างหนึ่งกุมท้องพร้อมขมวดคิ้ว

“อยู่ ๆ ก็ปวดท้อง ปวดมาก พี่อาเจ๋อ ฉันกลัวจะเกิดอะไรไม่ดีกับลูกของเรา”

เมื่อหล่อนกล่าวถึงลูกในท้อง ซูเจ๋อจึงหันความสนใจมาที่เฉียวอันซิน โดยเลิกคิดที่จะตามเฉียวเมียนเมียนไป

เขาพูดด้วยใบหน้าตึงเครียด

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกังวลไป ลูกเราต้องแข็มแรงอย่างแน่นอน ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

…

เฉียวเมียนเมียนเดินมาถึงประตู กระทั่งไม่ได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายแล้ว เธอจึงหยุดพักหายใจ ก่อนจะผลักประตูแล้วก้าวเดินออกไป