เซินเยวเยวมีความทรงจำไม่ได้จากการล่มลงกับพื้นก่อนหน้านี้
เธอไม่คาดคิดว่าเฉียวเมียนเมียนจะกล้าหาญเช่นนี้ เนื่องจากปกติเธอจะมีท่าทางที่อ่อนโยน
แขนของเซินเยวเยวหยุดลงกลางอากาศ เมื่อมองไปที่เฉียวเมียนเมียนที่ท่าทางเย็นชา เธอรู้สึกกลัวอยู่ภายใน
เธอก้าวถอยหลังด้วยสังหรณ์ใจไม่ดี
แต่ในขณะที่เธอตระหนักว่าทุกคนกำลังมองมาที่เธอ เธอก็เริ่มอีกครั้ง “แก…”
เธอเดินตรงต่อไป เพื่อจะตบไปที่ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียน
แต่เฉียวเมียนเมียนรึ จะยอมให้เป็นเช่นนั้นได้ เธอคว้ามือของเขาก่อนที่เซินเยวเยวจะตบหน้าเธอ
“อะ เจ็บนะ นังบ้า ปล่อย!”
เซินเยวเยวตะโกนทันทีที่ถูกจับข้อมือ ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
เฉียวเมียนเมียนมีพละกำลังค่อนข้างมาก
แม้แต่ผู้ชายก็ไม่อาจเอาชนะเธอได้ ในการแข่งงัดข้อ
นับประสาอะไรกับผู้หญิงที่น่าสมเพชอย่างเซินเยวเยว
เธอใช้กำลังเพียงเล็กน้อยและใบหน้าของเซินเยวเยวปรากฎสีแดง
“เฉียวเมียนเมียน นังสารเลว ปล่อยฉัน ฉันจะสู้กับแก”
“โอ้ ได้สิ”
เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าแล้วปล่อยเธอ
แต่การปลดปล่อยอย่างกะทันหันของเธอทำให้เซินเยวเยวเสียสมดุล เธอล้มลงไปกองกับพื้นทันที และยังล้มลงไปใกล้กับเท้าของเฉียวเมียนเมียน
เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
เธอส่ายหัวแล้วถอนหายใจ ขณะที่มองลงไปที่เซินเยวเยว
“นี่ เซินเยวเยว เธอไม่จำเป็นต้องให้เกียรติฉันขนาดนี้ก็ได้ แบบนี้มันมากเกินไปที่ฉันจะรับไหว”
ผู้คนรอบข้างส่งเสียงหัวเราะอีกครั้ง เมื่อพวกเขาเห็นสภาพที่น่าสมเพชของเซินเยวเยว
“เซินเยวเยว กล้ายั่วยุเฉียวเมียนเมียนมาก เธอไม่กลัวคุณซูจะโกรธเอาเหรอ”
“ฉันรู้มาว่า คุณซูกับเฉียวเมียนเมียนเลิกกันแล้ว”
“อะไรนะ? ข่าวนี้เชื่อถือได้เหรอ? ฉันได้ยินว่าคุณซูรักเมียนเมียนมากนี่น่า ทำไมพวกเขาถึงเลิกกันล่ะ?”
“เฉียวเมียนเมียนดูเหมือนจะนอกใจเขา”
“ประธานซูที่โดดเด่นขนาดนั้นนี่นะ เธอนอกใจเขาจริงหรือ ประธานซูดีกับเธอมากเลย เธอต้องใจร้ายแค่ไหนกัน”
กลุ่มคนเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
ด้วยความอับอายเซินเยวเยวตะโกนใส่ชายหนุ่มที่มากับเธอ
“ทำไมพวกแกยังยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ รีบให้บทเรียนกับมันสิ”
“เฉียวเมียนเมียน มากเกินไปแล้ว” จ้าวหวันถิงดูเสียใจ เธอพูดกับผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธออย่างยั่วยวน
“พี่ตูเจ๋อ พี่ก็เห็นด้วยตาตัวเองแล้ว เฉียวเมียนเมียนทำเกินไปจริง ๆ พี่ช่วยเยวเยวและฉันด้วย”
ชายที่เธอเรียกว่าตูเจ๋อ มีแท่งบุหรี่อยู่ในปาก ขณะที่เขาหรี่ตา แล้วลืมตาขึ้นมองเฉียวเมียนเมียนอย่างเปิดเผย
จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย
“เธอคือเฉียวเมียนเมียนเหรอ?”
ในสายตาของเขามีความน่าเกรงขามปรากฎอยู่
ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่งตัวเรียบง่ายเหมือนนักศึกษาทั่วไป แต่เธอมีใบหน้าที่งดงาม
ใบหน้าของเธองดงามจนเขาหาข้อบกพร่องไม่พบแม้แต่ข้อเดียว โดยเฉพาะผิวพรรณที่เรียบเนียนนั้น ช่างดูอ่อนโยน น่าทะนุถนอม
