รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 70

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

เธอก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

เธอควรจะเป็นคนกล่าวทักทาย เหมาเยซือก่อนหรอืไม่

หรือแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้จักเขา

เธอคิดอยู่พักหนึ่ง และเดาว่าเขาจะต้องเสียใจแน่ ๆ ถ้าเธอทำอย่างหลัง ก่อนจะสรุปได้เธอเห็นเงาเขาอยู่ตรงหน้า

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าหล่อนั้น ดวงตาสีดำเย็นชาของเขามองตรงมาที่เธอสองสามวินาที ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือจับใบหน้าของเธอ

น้ำเสียงของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะมีความโกรธอยู่เป็นนัย ๆ

“เกิดอะไรขึ้น แล้วคุณได้รับบาดเจ็บไหม”

“ฉัน…” เฉียวเมียนเมียนอ้าปากที่จะพูด

ก่อนที่เธอจะพูดอะไร สีหน้าของชายคนนี้ก็เย็นลง เขาจับมือเธอข้างหนึ่งแล้วพูดว่า

“คุณก็บาดเจ็บตรงนี้เหมือนกัน”

ความเย็นเหมือนจะปกคลุมทั่วทั้งใบหน้าของเขา เมื่อพูดอีกครั้งเสียงต่ำก็เย็นชากว่าเดิม

“ใครเป็นคนทำให้คุณมีบาดแผล”

การปรากฎตัวของผู้ชายคนนี้โอ่อ่ามาก

คำพูดนั้นฟังดูเหมือนการสอบสวนและทุกคนรอบข้างต่างก็รู้สึกหวาดกลัว

แม้แต่เด็กผู้หญิงที่ตื่นเต้นกันก่อนหน้านี้ ก็ยังตกตะลึงกับความเย็นชาอย่างกะทันหันของเขา

เฉียวเมียนเมียนก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน

เธอกันริมฝีปากของเธอเพียงครู่ ก่อนที่จะพูดในที่สุดว่า

“ฉันสบายดี แผลแค่นี้เล็กน้อย”

เหมาเยซือเม้มริมฝีปากของเขา และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน

ใครบางคนอ้าปากค้าง

“เกิดอะไรขึ้น พ่อหนุ่มหล่อคนนั้นมาที่เพื่อเฉียวเมียนเมียนจริงหรือ”

“คนนั้นเป็นแฟนใหม่ของเฉียวเมียนเมี่ยนใช่ไหม เธอเลิกกับซูเจ๋อแล้วก็เจอคนหล่ออีกคนได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?”

“แล้วคนกลุ่มนั้นไม่ได้ถูกเรียกโดยซูเจ๋อ แต่เป็นผู้ชายคนนี้หรือ?”

“ฉันได้ยินว่าซูเจ๋อทิ้งเฉียวเมียนเมียน เพราะเธอนอกใจเขา อาจเป็นผู้ชายคนนี้ที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยหรือเปล่า? จริง ๆ แล้วเขาดูมีเสน่ห์มากกว่าซูเจ๋ออีก พวกเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”

ทุกคนต่างแตกตื่นกับวิธีที่เหมาเยซือ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

หลายคนต่างพูดถึงประเด็นนี้กันอย่างมากมาย

เจียงหลัวลี่ตกใจมากกว่าใคร ๆ ที่อยู่ที่นั่น เธอมองไปที่เพื่อนรักของเธอจากนั้นก็มองไปที่เหมาเยซือ แล้วกลับมามองที่เธอ

“เพื่อน นี่เกิดอะไรขึ้น”

ทำไมหนุ่มหล่อคนนี้ถึงได้อุ้มเธอแบบนี้

ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนแดงขึ้นจากการถูกอุ้มเช่นนี้

เธอพยายามดื้นรนเล็กน้อย แต่เขาก็จับเธอไว้แน่นมากขึ้นเท่านั้น เขามองลงมาแล้วพูดว่า

“อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นผมจะจูบคุณในที่สาธารณะที่นี่แหละ”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไป

ทุกคนคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่เข้าถึงได้ยาก

แต่ตอนนี้เขาดูไม่เป็นอย่างนั้น

ดูเหมือนเขาจะต้องฉวยโอกาสจากเธอไม่ต่างจากพวกอันธพาลเหล่านั้น

“วางฉันลง เหมาเยซือ”

ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนร้อนแรงขณะที่เธอตีที่หน้าอกเขาเบา ๆ

“ทุกคนกำลังดูอยู่นะ คุณจะทำอะไร”

“แล้วพวกเขาดูอะไรอยู่ล่ะ”

เหมาเยซือพูดเบา ๆ เสียงต่ำของเขาให้หูของเธอชา

“คุณเป็นภรรยาของผม ถ้าผมไม่อุ้มคุณ ใครจะอุ้มคุณ”

“แต่…ฉันเดินเองได้”