เฉียวเมียนเมียนเงียบไป
เธอก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
เธอควรจะเป็นคนกล่าวทักทาย เหมาเยซือก่อนหรอืไม่
หรือแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้จักเขา
เธอคิดอยู่พักหนึ่ง และเดาว่าเขาจะต้องเสียใจแน่ ๆ ถ้าเธอทำอย่างหลัง ก่อนจะสรุปได้เธอเห็นเงาเขาอยู่ตรงหน้า
เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าหล่อนั้น ดวงตาสีดำเย็นชาของเขามองตรงมาที่เธอสองสามวินาที ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือจับใบหน้าของเธอ
น้ำเสียงของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะมีความโกรธอยู่เป็นนัย ๆ
“เกิดอะไรขึ้น แล้วคุณได้รับบาดเจ็บไหม”
“ฉัน…” เฉียวเมียนเมียนอ้าปากที่จะพูด
ก่อนที่เธอจะพูดอะไร สีหน้าของชายคนนี้ก็เย็นลง เขาจับมือเธอข้างหนึ่งแล้วพูดว่า
“คุณก็บาดเจ็บตรงนี้เหมือนกัน”
ความเย็นเหมือนจะปกคลุมทั่วทั้งใบหน้าของเขา เมื่อพูดอีกครั้งเสียงต่ำก็เย็นชากว่าเดิม
“ใครเป็นคนทำให้คุณมีบาดแผล”
การปรากฎตัวของผู้ชายคนนี้โอ่อ่ามาก
คำพูดนั้นฟังดูเหมือนการสอบสวนและทุกคนรอบข้างต่างก็รู้สึกหวาดกลัว
แม้แต่เด็กผู้หญิงที่ตื่นเต้นกันก่อนหน้านี้ ก็ยังตกตะลึงกับความเย็นชาอย่างกะทันหันของเขา
เฉียวเมียนเมียนก็ตกใจเล็กน้อยเช่นกัน
เธอกันริมฝีปากของเธอเพียงครู่ ก่อนที่จะพูดในที่สุดว่า
“ฉันสบายดี แผลแค่นี้เล็กน้อย”
เหมาเยซือเม้มริมฝีปากของเขา และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน
ใครบางคนอ้าปากค้าง
“เกิดอะไรขึ้น พ่อหนุ่มหล่อคนนั้นมาที่เพื่อเฉียวเมียนเมียนจริงหรือ”
“คนนั้นเป็นแฟนใหม่ของเฉียวเมียนเมี่ยนใช่ไหม เธอเลิกกับซูเจ๋อแล้วก็เจอคนหล่ออีกคนได้เร็วขนาดนี้เลยหรือ?”
“แล้วคนกลุ่มนั้นไม่ได้ถูกเรียกโดยซูเจ๋อ แต่เป็นผู้ชายคนนี้หรือ?”
“ฉันได้ยินว่าซูเจ๋อทิ้งเฉียวเมียนเมียน เพราะเธอนอกใจเขา อาจเป็นผู้ชายคนนี้ที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยหรือเปล่า? จริง ๆ แล้วเขาดูมีเสน่ห์มากกว่าซูเจ๋ออีก พวกเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง”
ทุกคนต่างแตกตื่นกับวิธีที่เหมาเยซือ อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
หลายคนต่างพูดถึงประเด็นนี้กันอย่างมากมาย
เจียงหลัวลี่ตกใจมากกว่าใคร ๆ ที่อยู่ที่นั่น เธอมองไปที่เพื่อนรักของเธอจากนั้นก็มองไปที่เหมาเยซือ แล้วกลับมามองที่เธอ
“เพื่อน นี่เกิดอะไรขึ้น”
ทำไมหนุ่มหล่อคนนี้ถึงได้อุ้มเธอแบบนี้
ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนแดงขึ้นจากการถูกอุ้มเช่นนี้
เธอพยายามดื้นรนเล็กน้อย แต่เขาก็จับเธอไว้แน่นมากขึ้นเท่านั้น เขามองลงมาแล้วพูดว่า
“อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นผมจะจูบคุณในที่สาธารณะที่นี่แหละ”
เฉียวเมียนเมียนเงียบไป
ทุกคนคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่เข้าถึงได้ยาก
แต่ตอนนี้เขาดูไม่เป็นอย่างนั้น
ดูเหมือนเขาจะต้องฉวยโอกาสจากเธอไม่ต่างจากพวกอันธพาลเหล่านั้น
“วางฉันลง เหมาเยซือ”
ใบหน้าของเฉียวเมียนเมียนร้อนแรงขณะที่เธอตีที่หน้าอกเขาเบา ๆ
“ทุกคนกำลังดูอยู่นะ คุณจะทำอะไร”
“แล้วพวกเขาดูอะไรอยู่ล่ะ”
เหมาเยซือพูดเบา ๆ เสียงต่ำของเขาให้หูของเธอชา
“คุณเป็นภรรยาของผม ถ้าผมไม่อุ้มคุณ ใครจะอุ้มคุณ”
“แต่…ฉันเดินเองได้”
