เธอเดินออกจากโรงแรมมาหยุดยืนข้างถนน เหม่อมองไปยังถนนที่พลุกพล่านไปด้วยรถราและผู้คน
สัปดาห์ก่อน ซูเจ๋อเพิ่งจะพาเธอไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเขา พ่อและแม่ของเขายังถามถึงวันแต่งงานของเราอยู่เลย
ใครจะไปคาดคิดว่าในตอนนี้ เธอกับซูเจ๋อได้เลิกรากันแล้ว
การถูกคนรักที่คบกันมาตั้งแต่เด็กหักหลัง แล้วนอกใจไปคบหากับน้องสาวต่างมารดา มันช่างเหมือนฟ้าเล่นตลกกับชีวิตของเธอเสียเหลือเกิน
เธอคิดเสมอว่าผู้ชายทุกคนที่ได้พบหล่อนอาจจะตกหลุมรักเฉียวอันซินได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่กับซูเจ๋อ
ทว่าตอนนี้ เธอรู้ว่าตัวเองโง่เสียยิ่งกว่าอะไร
…
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เธอพลิกมันขึ้นดู พบว่าปลายสายโทรมาจากโรงพยาบาล
“ฮัลโล” หลังจากได้ฟังเรื่องราวของปลายสาย ใบหน้าของเธอถอดสี ซีดลงถนัดตา
หล่อนรีบเรียกแท็กซี่ ตรงไปยังโรงพยาบาล
เมื่อลงจากรถ เธอรีบวิ่งตรงขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มองทาง ทำให้เกือบจะล้มลงกับพื้น
…
บนรถโรลส์รอยซ์สีดำ ที่จอดนิ่งอยู่ภายในโรงพยาบาล คนขับยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขไปยังปลายสาย แล้วกล่าวอย่างนอบน้อม
“ท่านประธานเหมาครับ”
“ได้เรื่องอะไรบ้าง” น้ำเสียงเข้มจากปลายสายดังขึ้น
“ผมเจอตัวผู้หญิงที่ท่านให้ตามหาแล้วครับ ดูเหมือนจะเกิดอะไรขึ้นกับคนในครอบครัวของเธอ เธอเรียกแท็กซี่มายังโรงพยาบาล สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ ผมมีคนรู้จักอยู่ในโรงพยาบาล ท่านอยากให้ผมเข้าไปสืบให้เพิ่มไหมครับ”
คนขับรถไม่กล้าซักไซ้คนเป็นนาย ทั้งที่ นี่เป็นครั้งแรกที่ประธานเหมาของเขาสั่งให้ตามใครสักคร และคนนั้นยังเป็นผู้หญิงเสียด้วย ผู้หญิงคนที่เพิ่งออกมาจากห้องของท่านประธานเหมาเมื่อตอนรุ่งเช้า
เพียงเท่านี้เขาก็รู้ได้ว่า เธอคงเป็นคนพิเศษของนายของเขา
ก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามา นายของเขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ
ชายปลายสายนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับ “ไปสืบมา”
“ครับ ท่านประธานเหมา”
ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล
เมื่อหล่อนมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เฉียวเฉินถูกนำเข้าไปในห้องนั้นก่อนแล้ว
เธอนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนร้น ชั่วโมงกว่า ๆ ประตูห้องก็เปิดออก แพทย์ทยอยเดินออกมาจากห้อง
เฉียวเมียนเมียนรีบเดินตรงเข้าพบแพทย์
“คุณหมอคะ น้องชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
แพทย์ถอดหน้ากากออกก่อนตอบหล่อน
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ทันทีที่ได้ยินคำตอบ น้ำตาหล่อนไหลอาบแก้ม
“ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ”
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ” น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มซีด ๆ ไม่ขาดสาย
เมื่อเฉียวเฉินรู้สึกตัว เขาพบว่าแยวเมียนเมียนนั่งจับมือเขาอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว เธอพูดขึ้นด้วยความกังวล
“เฉินเฉิน เป็นยังไง ให้เรียกหมอไหม”
“พี่ครับ ผมไม่เป็นไรแล้วฮะ”
เสียงเขาแหบพล่า พยายามพูดด้วยความลำบาก
“พี่ไม่ต้องกังวลนะฮะ”
เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปากแน่น จะไม่ให้กังวลได้ยังไง
เฉียวเฉินคือคนที่รักเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้
