รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 7

เธอเดินออกจากโรงแรมมาหยุดยืนข้างถนน เหม่อมองไปยังถนนที่พลุกพล่านไปด้วยรถราและผู้คน

สัปดาห์ก่อน ซูเจ๋อเพิ่งจะพาเธอไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเขา พ่อและแม่ของเขายังถามถึงวันแต่งงานของเราอยู่เลย

ใครจะไปคาดคิดว่าในตอนนี้ เธอกับซูเจ๋อได้เลิกรากันแล้ว

การถูกคนรักที่คบกันมาตั้งแต่เด็กหักหลัง แล้วนอกใจไปคบหากับน้องสาวต่างมารดา มันช่างเหมือนฟ้าเล่นตลกกับชีวิตของเธอเสียเหลือเกิน

เธอคิดเสมอว่าผู้ชายทุกคนที่ได้พบหล่อนอาจจะตกหลุมรักเฉียวอันซินได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่กับซูเจ๋อ

ทว่าตอนนี้ เธอรู้ว่าตัวเองโง่เสียยิ่งกว่าอะไร

…

เสียงโทรศัพท์ปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ เธอพลิกมันขึ้นดู พบว่าปลายสายโทรมาจากโรงพยาบาล

“ฮัลโล” หลังจากได้ฟังเรื่องราวของปลายสาย ใบหน้าของเธอถอดสี ซีดลงถนัดตา

หล่อนรีบเรียกแท็กซี่ ตรงไปยังโรงพยาบาล

เมื่อลงจากรถ เธอรีบวิ่งตรงขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มองทาง ทำให้เกือบจะล้มลงกับพื้น

…

บนรถโรลส์รอยซ์สีดำ ที่จอดนิ่งอยู่ภายในโรงพยาบาล คนขับยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขไปยังปลายสาย แล้วกล่าวอย่างนอบน้อม

“ท่านประธานเหมาครับ”

“ได้เรื่องอะไรบ้าง” น้ำเสียงเข้มจากปลายสายดังขึ้น

“ผมเจอตัวผู้หญิงที่ท่านให้ตามหาแล้วครับ ดูเหมือนจะเกิดอะไรขึ้นกับคนในครอบครัวของเธอ เธอเรียกแท็กซี่มายังโรงพยาบาล สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ ผมมีคนรู้จักอยู่ในโรงพยาบาล ท่านอยากให้ผมเข้าไปสืบให้เพิ่มไหมครับ”

คนขับรถไม่กล้าซักไซ้คนเป็นนาย ทั้งที่ นี่เป็นครั้งแรกที่ประธานเหมาของเขาสั่งให้ตามใครสักคร และคนนั้นยังเป็นผู้หญิงเสียด้วย ผู้หญิงคนที่เพิ่งออกมาจากห้องของท่านประธานเหมาเมื่อตอนรุ่งเช้า

เพียงเท่านี้เขาก็รู้ได้ว่า เธอคงเป็นคนพิเศษของนายของเขา

ก่อนหน้าที่เธอจะเข้ามา นายของเขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ

ชายปลายสายนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับ “ไปสืบมา”

“ครับ ท่านประธานเหมา”

ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล

เมื่อหล่อนมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เฉียวเฉินถูกนำเข้าไปในห้องนั้นก่อนแล้ว

เธอนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนร้น ชั่วโมงกว่า ๆ ประตูห้องก็เปิดออก แพทย์ทยอยเดินออกมาจากห้อง

เฉียวเมียนเมียนรีบเดินตรงเข้าพบแพทย์

“คุณหมอคะ น้องชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ”

แพทย์ถอดหน้ากากออกก่อนตอบหล่อน

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”

ทันทีที่ได้ยินคำตอบ น้ำตาหล่อนไหลอาบแก้ม

“ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ” น้ำตาแห่งความสุขไหลอาบแก้มซีด ๆ ไม่ขาดสาย

เมื่อเฉียวเฉินรู้สึกตัว เขาพบว่าแยวเมียนเมียนนั่งจับมือเขาอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว เธอพูดขึ้นด้วยความกังวล

“เฉินเฉิน เป็นยังไง ให้เรียกหมอไหม”

“พี่ครับ ผมไม่เป็นไรแล้วฮะ”

เสียงเขาแหบพล่า พยายามพูดด้วยความลำบาก

“พี่ไม่ต้องกังวลนะฮะ”

เฉียวเมียนเมียนเม้มริมฝีปากแน่น จะไม่ให้กังวลได้ยังไง

เฉียวเฉินคือคนที่รักเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้