“พี่สองคนคบหากันมาหลายปี เธอคงจะยังอยู่ในใจของพี่ ฉันกลัวว่าพี่จะเสียใจที่เลือกฉัน”
“อย่าโง่เลย จะเสียใจทำไม การได้พบคุณและได้อยู่ร่วมกับคุณเป็นสิ่งที่เสียใจน้อยที่สุดในใจของผม”
เฉียวอันซิน ที่วิตกกังวลทำให้ซูเจ๋อรู้สึกพึงพอใจไปด้วยในเวลาเดียวกัน ความรู้ที่เขาเห็นจากเธอคือเฉียวอันซินต้องการเขาอย่างมากและอยู่ไม่ได้หากไม่มีเขา
เฉียวอันซินอ่อนแอมากและต้องการผู้ชายที่เธอสามารถพึงพาได้ หากไม่มีใครดูแลเธอ ชีวิตของเธอคงตกอยู่ในความโกลาหลอย่างแน่นอน
อย่างไรเสีย เฉียวเมียนเมียนนั้นต่างออกไป เธอดูนุ่มนวลบอบบางและกระตุ้นสัญชาตาณความอยากจะปกป้องจากผู้อื่น แต่ในความเป็นจริง เธอเป็นผู้หญิงรักอิสระ แม้จะไม่มีเขา เธอก็ยังมีชีวิตที่ดีได้
แต่ถ้าเฉียวอันซินไม่มีเขา…
“จริง ๆ หรือคะ?”
เฉียวอันซินเงยหน้าขึ้นมอง น้ำตานองหน้าพร้อมทั้งสะอื้น
“ถ้าอย่างนั้นพี่สัญญากับฉันได้ไหม”
“สัญญาอะไรครับ”
ซูเจ๋อถามด้วยความรู้สึกเป็นทุกข์กับท่าทางที่น่าเวทยาของเธอ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะให้สัญญากับคุณ”
“เพราะพี่ของฉันยังคงยึดติดกับพี่ พี่จะพยายามเลี่ยงที่จะพบเธออีกในอนาคตได้ไหม พี่ซู ตอนนี้พี่เป็นแฟนของฉันนะ ฉันไม่อยากให้พี่เจอผู้หญิงคนอื่น”
เธอทำหน้ามุ่ยและกล่าวเสริมอย่างบูดเบี้ยวว่า
“แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นพี่สาวของฉันเองก็เถอะ ฉันก็รู้สึกอิจฉาอยู่ดี”
เดิมทีซูเจ๋อรู้สึกไม่มีความรู้สุขกับคำขอของเธอ แต่หังจากที่เขามองลงไปและเห็นว่าเธอแสดงอาการอิจฉาออกมาแค่ไหน ความทุกข์ในใจของเขาก็หายไปทันที
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอหวงแหนเขามากเกินไป
เธอจะไม่ร้อนใจขนาดนี้ ถ้าเธอไม่ได้รักเขา
ความชื่นชอบที่ซ่อนอยู่ภายในใจของซูเจ๋อทวีคูณขึ้นในความคิดของตน เขาพยักหน้าด้วยความลังเลใจ
“โอเค ผมสัญญากับคุณ”
ความพึงพอใจฉายผ่านแววตาของเฉียวอันซิน
“แล้วตอนนี้”
“ผมจะไม่ไป”
ซูเจ๋อลูบหัวของเธอ แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“แค่เรื่องทะเลาะกันเล้กน้อย ผมไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก ให้ผมช่วยคุณเลือกเครื่องประดับต่อดีกว่า”
“พี่ซูเจ๋อ พี่ดีกับฉันมากเหลือเกิน”
เฉียวอันซินเขย่งเท้าและจูบเบา ๆ ที่ด้วยความพึงพอใจ
ฮา! เฉียวเมียนเมียน แม้เธอกับพี่ซูเจ๋อจะรักกันมาหลายปียังไงก็ตาม
ตอนนี้ในใจเขา ฉันสำคัญกว่าเป็นไหน ๆ
***
เหมาเยซือส่งเฉียวเมียนเมียนที่วิทยาลัย
เขาเฝ้าดูเธอเข้าประตูวิทยาลัยก่อนจะบอกให้ลุงหลี่ขับรถกลับบริษัท
เมื่อเขามาถึงก็เรียกหาเว่ยเจิ้ง
“ประธานเหมาครับ”
เว่ยเจิ้งเดินเข้าไปในห้องทำงานของประธาน พร้อมกล่าวทักทายเขาด้วยความเคารพ
เหมาเยซือจดจ่ออยู่กับเอกสารในมือของตนเอง
“พรุ่งนี้ ไปที่บริษัทเฉิงไห่ เพื่อพูดคุยเรื่องเข้าซื้อกิจการ”
เว่ยเจิ้งตะลึง “เข้าซื้อกิจการหรือครับ? ประธานเหมา ท่านจะซื้อกิจการของเฉิงไห่หรือครับ”
นี่เป็นคำสั่งที่ออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
เขาไม่เคยเปิดเผยความตั้งใจเช่นนี้มาก่อน
“ใช่”
เหมาเยซือพลิกดูเอกสารและกล่าวเสริมว่า
“นอกจากนี้ โทรหาผอ.ของวิทยาลัยยุนเฉิง ให้ไล่นักศึกษาหญิงสองคนนี้ออก เนื่องจากประพฤติตัวไม่เหมาะสม”
เว่ยเจิ้งพูดไม่ออก
ประธานเหมาต้องการซื้อบริษัทและไล่นักศึกษาออก หลังกลับมาจากการออกไปพักเนี้ยนะ?
วิทยาลัยไม่ใช่เรื่องยากที่จัดการ
บริษัทเหมาถือหุ้นใหญ่ของยุนเฉิงฟิล์มอะคาเดมีอยู่แล้ว กล่าวอีกนัยหนนึ่ง บริษัทเหมาเป็นคณะกรรมการบริหารของวิทยาลัยนั่นเอง
