รักลับ ๆ ของฉันกับท่านประธาน – ตอนที่ 87

เฉียวมียนเมียนเข้าใจในที่สุดว่าเขาหมายถึงอะไร

เมื่อเหมาเยซือพูดว่า “นอนกับเขา” เขาหมายถึงการนอนหลับเพียงเท่านั้น

เธอคิดสกปรกจริงหรือ!

เธอตกใจตัวเองกับความคิดของตนเอง

อ่า…เธอยังคคิดอยู่ว่าเขาเป็นคนน่าไม่อายและดูหมิ่นเขาอีก

แต่ทั้งหมดเป็นเพราะความคิดเลอะเลือนของเธอเพียงเท่านั้น!

ตั้งแต่การจูบจนถึงการหลับนอนด้วยกัน… มันเป็นความคิดที่ปรารถนาของเธอทั้งหมดเพียงผู้เดียว

เธอเริ่มกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

โชคดีที่เหมาเยซือหลับไปแว และไม่รู้เรื่องนี้ มิเช่นนั้นเธอคงอับอายเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับเขา

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง

เธอไม่ต้องส่องกระจกมองก็รู้ว่ามันแก้มเธอแดงแค่ไหน

ผู้ชายคนนี้มีร่างกายกำยำ เมื่อเทียบกับร่างของเธอ

ใบหน้าของเธออยู่ใต้คางของเขา แม้จะขยับเพียงแค่เล็กน้อย ใบหน้าของเธอจะสัมผัสกับลูกกระเดือกของเขา

เธอรู้สึกได้ถึงเสน่ห์ของเขาทุกลมหายใจเข้าออก

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขากระทบที่ต้นคอของเธอ

ห้องทั้งห้องเงียบและสงบได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเขาเท่านั้น

แสงแดดสาดเข้ามาจากหน้าต่าง เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากลานรอบ ๆ เป็นครั้งคราว

“เหมาเยซือคะ?”

เฉียวเมียนเมยนเรียกเขาเบา ๆ ไม่คิดว่าเขาจะหลับไปทั้งอย่างนี้

เขาหลับได้เร็วมาก

เขาพิงเธอไม่ถึงสองนาทีแล้วหลับไปได้ทันทีเหรอ?

เขาไม่ได้บอกว่าเหรอว่าไม่รู้สึกง่วง แม้จะนอนไม่หลับทั้งคืน?

ชายคนนี้ไม่ตอบสนองหรือขยับตัวเลย

“เหมาเยซือคะ คุณนอนหลับไปแล้วจริง ๆ หรือ?”

เฉียวเมียนเมียนกระซิบเรียกเขาอีกครั้ง เธอรู้สึกราวกับน้ำหนักของเขาเทมาทับเธอทั้งหมด

น้ำหนักอย่างกับอะไรดี…

ชายคนนั้นยังคงไม่แสดงท่าทีตอบสนอง

เห็นได้ชัดว่าเขาหลับไปแล้วจริง ๆ

และก็หลับสนิทเสียด้วย

เฉียวเมียนเมียนถูกจับให้อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจ

นี่มันท่าทางการนอนแบบไหนกัน?

ใครเขานอนแบบนั้นกัน

เขาตัวใหญ่และหนักมาก แล้วยังจะมานอนพิงเธอแบบนี้อีกเหรอ?

เมื่อยเจียนจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว!

เฉียวเมียนเมียนกำลังคิดที่จะผลักเขาออก แต่เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ เธอก็ทนไม่ได้ที่ทำทำเช่นนั้น

ลืมไปเลยว่าการนอนหลับเป็นเรื่องยากและลำบากสำหรับเขา เธอจะ…อดทนกับเรื่องทั้งหมดนี้

***

เฉียวเมียนเมียนเผลอหลับไปในอีกไม่กี่นาทีหลังจากนั้น

เมื่อเธอตื่นก็พบว่าตนเองอยู่ในรถแล้ว

เสื้อสูทของเหมาเยซือพาดทับบนตัวของเธอ ขณะที่ตัวเขาขับรถอยู่ข้าง ๆ เธอ

เธอลืมตาขึ้นและได้ยินเขาถามขึ้น

“คุณตื่นแล้วหรือ? หลับสบายไหม?”

เฉียวเมียนเมียนขยี้ตาตนเอง

“ฉันก็หลับไปเหมือนกัน”

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ หรือเขาพาเธอมาที่รถตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอควรจะอยู่กับเขา ในขณะที่เขาหลับ

แต่สุดท้ายเธอก็เป็นคนที่นอนหลับเช่นท่อนไม้เสียเอง

เหมาเยซือยิ้ม

“คุณลองถามตัวเองล่ะกัน คุณหลับไปขณะที่ผมตื่นแล้ว หลับซะสนิทเชียว ผมเรียกคุณตั้งสองครั้ง คุณยังยอมตื่นเลย ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มคุณมาที่รถ”