เฉียวเมียนเมียนหันกลับมา แล้วจ้องมองเขาเมื่อรู้ว่าประตูเปิดไม่ได้
“ปลดล็อคให้ฉันลงด้วยค่ะ”
เหมาเยซือยิ้ม
“จูบผมก่อน แล้วจะให้คุณไป”
เธอเริ่มหงุดหงิด “ฉันจะไม่…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาดึงเธอเข้ามากอด
“อืม…”
เหมาเยซือจูบเธออยู่นานแล้วหยิกแก้มของเธอ
รู้สึกดีมากที่ได้กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
เขาแค่อยากแกล้งเธอ แต่ในไม่ช้าเขากลับสูญเสียการควบคุมเสียเอง
การจูบที่อ่อนโยนของเขาเพียงไม่กี่ครั้งก็ทำให้หลงใหลมากขึ้น
ความตึงเครียดหรือความตื่นเต้นเพิ่มขึ้นภายในรถ
บรรยากาศเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย
เสียงที่ทำให้เธออาย
เธออ่อนลงเมื่อใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เธอดึงเสื้อเชิ้ตและกระดุมของเขาในขณะที่การหายใจของเธอเร็วขึ้น
เหมาเยซือรู้สึกตื่นเต้น
แขนของเขารอบตัวเธอค่อย ๆ เอื้อมเข้าไปใต้เสื้อผ้าของเธอ
“ไม่นะ…”
ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าหน้าอกของเธอสงบงและใน่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกเธอก็ผลักเขาออกไป
เหมาเยซือรู้สึกตัวกับการกระทำของเขาทันที เมื่อเธอผลักเขาออก
เขาเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเธอดูลุกลี้ลุกลนแค่ไหน และสายตาของเขาก็กลับมาที่ริมฝีปากของเธอ
ยังคงหายใจแรงเสียงของเขาแหบแปลก ๆ
“จะทำยังไงดีที่รัก”
เฉียวเมียนเมียนไม่กล้ามองเข้าไปในตาเขา
“คุณหมายถึงอะไร จะทำอะไร”
เหมาเยซือมองเธออย่างลึกซึ้ง
“ผมหิว…”
“คุณหิวเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนสะดุ้ง
“แต่เราเพิ่งทานอาหารกลางวันกันเองนะ”
เธอหยุดตัวเองเมื่อเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเขา
“เหมาเยซือ…”
ครั้งนี้เฉียวเมียนเมียนรู้สึกกระวนกระวายมาก เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองคนและพูดอย่างอ้อนวอนเขาเล็กน้อยว่า
“ฉันอยากลงรถค่ะ….”
“ที่รัก”
เหมาเยซือจับรอบเอวของเธอแน่น
“อย่ากลัวเลย ผมชอบคุณนั่นคือเหตุผลที่ผมมีปฏิกิริยาแบบนี้กับคุณ ไม่งั้นผมไม่สูญเสียการควบคุมแบบนี้หรอก”
เฉียวเมียนเมียนไม่กล้าขยับตัวอีกต่อไป
เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างแข็งกร้าว
เหมาเยซือรู้สึกตึงเครียดเช่นกัน เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจสั้น ๆ ของเขาขณะที่เธอพิงเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา
การหายใจของเขาก็เป็นปกติ
เฉียวเมียนเมียนกัดริมฝีปากของตนเอง
“ตอนนี้คุณดีขึ้นหรือยัง? ให้ฉันออกไปได้แล้วใช่ไหมคะ”
ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่เขาต้องสงบจิตใจลง
เหมาเยซือลูบหัวของเธอและจูบเธออีกครั้งเบา ๆ
“อืมลงไปเถอะ ผมจะพาคุณไปที่หอพัก”
“ไม่เป็นไรคะ ฉันไปเองได้ แค่นี้เอง…”
เฉียวเมียนเมียนปฏิเสธเขาโดยสังหรณ์ใจ แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็เห็นดวงตาของเขามืดลง
“คุณจะไม่ให้ผมเดินไปส่งที่นั่นเหรอ? คุณไม่อยากให้ใครรู้เหรอว่าเราอยู่ด้วยกัน”
