เฉียวเมียนเมียนก็ตกใจเมื่อเห็นเมนูอาหารที่นี่ แพงกว่าร้านอาหารที่เหมาเยซือพาเธอปานอาหารกลางวัน
ไม่แปลกใจเลยที่เจียงหลัวลี่จะตกใจ
เธอไม่ได้แตกต่างกันมากนัก
มากกว่าหนึ่งพันหยวนสำหรับผัดผักสักจาน
ผักที่เติบโตในน้ำแร่มีดนตรีและน้ำหอมไหม
จะสวยขึ้นหลังจากกินมันหรือไม่?
ไม่งั้นทำไมแพงอย่างนี้
จางอี้เว่ยมองไปที่พวกเขาสองคนแล้วยิ้ม
“แพงมาก…เมียนเมียนทำไมเราไม่ไปที่อื่นล่ะ”
“เราอยู่ท่นี่แล้วไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนร้านหรอก”
เฉียวเมียนเมียนพบว่าราคาแพงเช่นกัน แต่ตอนนี้ยังไม่เหมาะสมที่จะเปลี่ยนร้าน อย่างไรก็ตามเธอยังมีบัตรเครดิตจากเหมาเยซือ
เธอสามารถใช้จ่ายได้ถึงหนึ่งล้านหยวนต่อเดือน
แพงยังไงก็คงไม่สูงถึงล้านหยวนได้
ด้วยเหตุนี้เฉียวเมียนเมียนจึงส่งเมนูให้จางอี้เว่ย
“ไม่ต้องกังวลเขาบอกแล้วว่าเราสั่งอะไรก็ได้ที่เราชอบ ไม่ต้องกังวลเรื่องราคาหรอก สั่งที่พวกเธอชอบเถอะ”
จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปหยิบการ์ดสดำในกระเป๋าของเธอออกมา
เมื่อเธอหยิบบัตรเครดิตออกมาโชว์ ท่าทีของจางอี้เว่ยและไป๋เสี่ยวก็เปลี่ยนไป
พวกเขาเงียบไปสักครู่ก่อนที่ไป๋เสี่ยวจะพูดติดตลกออกมาเล็กน้อย
“เมียนเมียน แฟนของเธอให้บัตรเครดิตกับเธอเหรอ? วงเงินเท่าไหร่เยอะไหม? เขาบอกให้เธอซื้ออะไรก้ได้ที่ชอบได้เลยเหรอ?”
“ใช่” เฉียวเมียนเมียนนึกถึงสิ่งที่เหมาเยซือพูด
“เขาบอกแบบนั้น”
ท่าทีของไป๋เสี่ยวเปลี่ยนไปอีกครั้ง
เธอกัดริมฝากของเธอและรู้สึกรำคาญที่เฉียวเมียนเมียนพูด เธอรู้สึกว่าหล่อนกำลังโอ้อวด
“โอ้ จริงหรือนั่น” เธอหันไปหาจางอี้เว่ย และเหลือบมองเธอ
“แบบนี้ จะรั้งรออะไรละ อี้เว่ย มาสั่งอาหารของเรากันเถอะ”
**
ครู่ต่อมา
บริกรเสิร์ฟอาหารจานหลัก เจียงหลัวลี่เริ่มมีปัญหาในการรักษารอยยิ้มของเธอกับกลุ่มคนทั้งสี่
จางอี้เว่ยและไป๋เสี่ยวสั่งอาหาร 10 อย่าง
และมีเพียงจานเดียวเท่านั้นที่เป็นผัก ส่วนที่เหลือเป็นอาหารราคาแพงเช่นอาหารทะเล
หนึ่งในนั้นเป็นอาหารที่ เจียงหลัวลี่หมายตาในเมนู แต่มันราคามากกว่า 50,000 หยวน
เฉียวเมียนเมียนตกใจเช่นกันเมื่อเห็นอาหารเต็มโต๊ะ
เธอหันไปมองไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ย ตระหนักว่าวันนี้ดูแตกต่างไปเล็กน้อย
เธอไม่ใช่คนขี้งอน
และเธอก็ไม่ได้เดือดร้อนที่จะจ่ายค่าอาหาร
แต่ ไป๋เสี่ยวและจางอี้เว่ยกำลังทำสิ่งที่ผิดปกติ
พวกเขารู้ว่าทั้งสี่คนกินมากขนาดนี้ไม่ได้ แต่สั่งอาหารมามากว่า 10อย่าง
และอาหารส่วนใหญ่อยู่ที่หลักหมื่นหยวน
ในที่สุดเฉียวเมียนเมียนก็พบบางอย่าง
“เสี่ยวเสี่ยว, อี้เว่ย เราสั่งมากเกินไปรึเปล่า”
เจียงหลัวลี่หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนถาม
“พวกเรามีกันแค่สี่คน จะทำอย่างไรให้ทานหมด และอาหารพวกนี้ราคาแพง ๆ ทั้งนั้น จะทิ้งให้สูญเปล่าไปทั้งอย่างนั้นหรอกถ้าทานไม่หมด”
พวกเขาสองคนปฎิบัติต่อเฉียวเมียนเมียนอย่างฟุ่มเฟื่อย
ปกติแล้วพวกเขาไม่ใช่คนแบบนี้
จางอี้เว่ยไม่สนใจ “ฉันคิดว่าอาหารในร้านระดับไฮเอนด์จะให้น้อย เลยสั่งเพิ่มเยอะกว่าปกติ ตอนนี้ดูเหมือนจะมากเกินไปแล้ว เราขอคืนได้ไหม”
