มายมิ้นท์ค่อนข้างแปลกใจ
เปปเปอร์ก็นับว่าเป็นคนมีพรสวรรค์ ตระกูลนวบดินทร์ก็เป็นครอบครัวมั่งคั่ง ทำไมพิศมัยถึงได้เหมือนกับหญิงชนบทไร้การศึกษาเช่นนี้?
ริมฝีปากของเธอกระตุก “รบกวนคุณช่วยทำความเข้าใจด้วย ฉันกับลูกชายของคุณหย่ากันแล้ว อีกอย่าง ฉันไม่ได้เอาเงินของตระกูลนวบดินทร์ของพวกคุณไปสักบาทเดียว”
“แกพูดเหลวไหล!” พิศมัยไม่เชื่อคำพูดโกหกของเธอ ดูท่าทางไม่ยอมปล่อยไป “คนจนอย่างแกจะเอาเงินที่ไหนมาสถานที่ไฮเอนด์แบบนี้? ถ้าไม่ได้เอาเงินลูกชายของฉันไป ฉันจะบอกแกให้นะมายมิ้นท์ ถึงตอนนี้แกจะคุกเข่าขอโทษฉัน ฉันก็ไม่ยกโทษให้แก!”
คุกเข่าขอโทษ?
มายมิ้นท์โกรธจนหัวเราะออกมา
พิศมัยผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมคนนี้ สมองไม่เคยปกติ
ไม่คู่ควรให้เธอเสียเวลา หันตัวจะเดินจากไป
แต่พิศมัยที่ก่อเรื่องวุ่นวายจะยอมปล่อยเธอไปได้อย่างไร?
“ยังคิดจะหนีอีก!” พิศมัยเอื้อมมือไปยังเส้นผมตรงท้ายทอยด้านหลังของมายมิ้นท์
ลาเต้ที่เตรียมตัวอยู่ก่อนแล้วผลักพิศมัยออกไป ดึงมายมิ้นท์ปกป้องไว้ข้างหลัง
ลาเต้จงใจใช้แรงเล็กน้อย พิศมัยควบคุมไม่อยู่ล้มลงไปข้างหลัง เสียการทรงตัวหกคะเมนลงไป “ว๊าย คุณพระช่วย!”
เธอเงยหน้าขึ้นมาสบเข้ากับสายตารังเกียจของลาเต้ จึงนั่งลงกับพื้นร้องไห้โหวกเหวกเสียงดัง “ยังมีความยุติธรรมอยู่ไหม! ฉันเป็นคนแก่อายุตั้งเท่าไหร่ ไม่คิดว่าจะถูกไอ้เด็กนี้ทำร้ายได้! ฉันตายดีกว่า…”
ผู้คนรอบข้างยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้าจึงนำพาให้ผู้จัดการของที่นี่มา
พิศมัยรีบชี้ไปที่ลาเต้ ฟ้องผู้จัดการ “ไอ้สารเลวนี้ทำร้ายฉัน โอ๊ยเอวของฉัน…เจ็บสุดๆ ไปเลย…”
เธอคือลูกค้า VIP ของในร้านนี้ ใช้จ่ายเงินไปไม่น้อย ผู้จัดการนายเมฆจะต้องให้ความช่วยเหลือโดยปริยาย
เขากวาดตามองมายมิ้นท์และพวกเขาด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง เมื่อสายตามาอยู่ที่ร่างของราเม็ง ก็ช็อกไป
“เห้ย…”
คำพูดในส่วนท้ายถูกราเม็งขัดจังหวะ “เธอโกหก ไม่เชื่อคุณสามารถตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดได้”
เนื่องจากผู้จัดการนายเมฆผ่านเหตุการณ์มามากมาย นึกอะไรขึ้นได้ จู่ๆ ก็ดูเปลี่ยนไป พยักหน้าโค้งคำนับพร้อมกับรอยยิ้ม “ได้ครับๆ ผมจะไปตรวจกล้องวงจรปิด”
สำหรับการเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาดใจนี้ มายมิ้นท์ยิ่งสงสัยในตัวของราเม็งมากขึ้น
เขาเป็นแค่นักเรียนยากจนที่ออกมาจากหมู่บ้านในชนบทจริงเหรอ?
เมื่อผู้จัดการนายเมฆกลับมาอีกครั้ง ก็ได้เปลี่ยนจุดยืน รู้สึกหมดคำพูดกับพิศมัย “คุณป้าครับ คุณควรจะกลับไปก่อน มิฉะนั้นตำรวจจะมาถึงแล้ว”
พิศมัยชะงักงัน “ตำรวจอะไร?”
ผู้จัดการนายเมฆตำหนิเธออย่างไม่สบอารมณ์ “ในกล้องวงจรปิดเห็นชัดเจนว่าคุณเป็นฝ่ายลงมือก่อน คุณพูดได้ยังไงว่าเขาเป็นคนทำร้ายคุณ? จากการที่คุณก่อความวุ่นวาย ตำรวจจะต้องมาสังเกตการณ์ และจะต้องลงโทษที่คุณจงใจทำเรื่องผิดให้เป็นเรื่องถูก”
พิศมัยได้ฟังก็แทบไม่อยากเชื่อ “มีสิทธิ์อะไร!”
เห็นเธอยังคงทำตัวไร้เหตุผล ลาเต้โกรธจนหัวเราะ พูดเหน็บแนมใส่พิศมัย “แก่ขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังหน้าไม่อาย? น้องสาวของผมอยู่ในบ้านพวกคุณถูกคุณทรมาน ตอนนี้หย่ากับลูกชายกากๆ ของคุณแล้ว คุณยังไม่ปล่อยไปอีก? อย่าคิดว่าเป็นคนแก่แล้วผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณ ทำให้ผมโกรธ ตายแน่นังหมาแก่!”
พิศมัยตกใจลาเต้จนเงียบไปชั่วขณะ กัดฟัน ไม่ยินยอมที่จะไปก่อน
ลาเต้ถุยออกมา และหัวเราะเยาะ “อีแก่ที่รังแกคนอ่อนแอและหวาดกลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า คนเลวต้องเจอคนเลวยิ่งกว่า”
มือถือของเขาดังขึ้นกะทันหัน หลังจากรับสาย ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร ทำให้เขามองมาทางมายมิ้นท์โดยไม่รู้ตัว
เธอเลิกคิ้ว “นายมองแบบนี้ เกี่ยวกับฉันใช่ไหม?”
“เพื่อนคนหนึ่งของฉันบอกว่า เขาเห็นผู้ช่วยเหมันตร์กำลังทำการตรวจสอบ กล้องวงจรปิดริมถนนของอุบัติเหตุรถยนต์ส้มเปรี้ยวหกปีก่อน!”
เขาพูดจบ ใบหน้าของมายมิ้นท์เย็นชาลง
ราเม็งเห็นสีหน้าของเธอทะแม่งๆ จึงหันกลับไปถาม “ลาเต้กล้องวงจรปิดอะไรเหรอ?”
ลาเต้ฉุนเฉียวอย่างไม่ปิดบัง ตอบด้วยเสียงเย็นชา “ส้มเปรี้ยวนังผู้หญิงชั่วช้า หลังจากฟื้นมารู้ว่าน้องสาวแต่งงานกับเปปเปอร์ ใจในเกิดความอิจฉา อาฆาตพยาบาท จงใจบิดเบือนความจริง บอกว่าอุบัติเหตุรถยนต์ของเธอมายมิ้นท์ขับชนเธอเพราะความริษยา เปปเปอร์ผู้ชายที่ฉลาดแบบนั้น ไม่คิดว่าจะมองไม่ออกว่านี้เป็นคำโกหก? เซ็งจริงๆ”
ราเม็งก้มหน้าคิดใตร่ตรองสักพักหนึ่ง “ยังไม่ต้องพูดถึงว่าคลิปวิดีโอที่นานขนาดนั้นยังอยู่หรือเปล่า แม้เปปเปอร์จะโชคดีคว้ามาได้ มันจะมีประโยชน์อะไร?”
“ก็ใช่” ไม่รู้ว่าลาเต้คิดอะไรได้ สีหน้าเปลี่ยน “ส้มเปรี้ยวจิตใจอำมหิตถึงขนาดพูดโกหกอย่างไม่มีที่มาที่ไปได้ หล่อนจะสร้างคลิปวิดีโอปลอมมาเล่นงานเธอหรือเปล่า?”
มายมิ้นท์พลันยิ้มขึ้น รอยยิ้มไปไม่ถึงดวงตา “เดิมทีฉันคิดว่า ในเมื่อหย่ากับเปปเปอร์แล้ว ต่อจากนี้ให้ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกัน ดูเหมือนฉันจะไร้เดียงสาเกินไป ตรงกันข้ามมีคนไม่ยอมปล่อยฉัน”
คุณพ่อได้รับความไม่เป็นธรรมมีส่วนเกี่ยวข้องกับเยี่ยมบุญ ลูกสาวของเขาฟื้นขึ้นมาก็หมายหัวข้อหาฆาตกรรมกับเธอ
สมกับที่เป็นพ่อลูกกันจริงๆ
เห็นเธอเป็นคนแพ้ง่ายๆ เหรอ?
มายมิ้นท์ยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มดุจดอกไม้ “ถ้าส้มเปรี้ยวไม่สร้างปัญหา ฉันจะไม่ทำอะไรแน่นอน แต่เธอคิดทำร้ายฉัน ฉันจะทำให้เธอเห็นว่า ฉันก็ไม่ใช่แม่พระ”
