ทุกคนจึงพากันนั่งหลังตรง
เตชิต จึงเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการเดินทางไปทำธุรกิจในต่างประเทศของเขาขึ้น
หลังจากพูดจบ เขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนามาที่มายมิ้นท์ทันที “ผมพอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในบริษัทตอนที่ผมไม่อยู่ หลานสาวของผมจัดการแทนผมได้ดีมากทีเดียว ขอบคุณมาก”
จัดการแทน?
มายมิ้นท์ขมวดคิ้วแล้วยิ้มขึ้น “ประธานเตชิตเกรงใจกันไปแล้วละค่ะถึงยังไงฉันก็เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทและเป็นรองประธานด้วย การจัดการเรื่องในบริษัทนับเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจ และฉันควรจะทุ่มเทอยู่แล้วค่ะ”
เตชิต กระตุกปาก เขารู้สึกโกรธและโกรธอยู่ในใจ
สาวน้อยคนนี้รับมือยากจริงๆ
เขาไม่อยากเชื่อว่าเธอจะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาตั้งใจจะเพิกถอนสิทธิ์ในอำนาจจัดการของเธอในเทนเดอร์กรุ๊ป
“งั้นเหรอ? หลานสาวของผมช่างฉลาดจริงๆ แต่ตอนนี้คุณอาชิตกลับมาแล้ว หลานไม่ต้องลำบากขนาดนั้นแล้วก็ได้” เตชิต มองมายมิ้นท์ด้วยรอยยิ้มที่ลึกซึ้ง
มายมิ้นท์ยังยิ้มและจ้องมาที่เขา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังอายุน้อยอยู่และชอบที่จะเจอกับอุปสรรคต่างๆ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ”
เตชิต สีหน้าดูทรุดลงไปไม่น่ามอง
ผู้บริหารและผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ในห้องประชุมพากันก้มหัวไม่กล้าส่งเสียง
พวกเขาคาดไม่ถึงว่ารองประธานมายมิ้นท์จะกล้าต่อสู้เพื่ออำนาจกับประธานเตชิต
นี่เป็นเพราะเธอมีความมั่นใจในเรื่องนี้หรือเป็นลูกวัวเพิ่งเกิดที่ไม่กลัวเสือกัน?
แม้แต่ลาเต้ก็ยังตะลึงในความกล้าหาญของมายมิ้นท์
แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่ามายมิ้นท์ต่อสู้เพื่ออำนาจกับประธานเตชิตในตอนนี้อาจผิดเวลาไปเล็กน้อยและหุนหันพลันแล่นเกินไป
แต่เขารักเธอ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ เขาก็จะยืนเคียงข้างเธออย่างไม่มีเงื่อนไข
“สู้ๆ ครับที่รัก” ลาเต้ทำท่าทางให้กำลังใจมายมิ้นท์
มายมิ้นท์ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ได้ดี “หุบปากคุณไปเถอะน่า”
ลาเต้ยิ้มและปิดปากของตัวเองลง
เตชิต เห็นว่าตอนนี้มายมิ้นท์ยังมีอารมณ์จะสวีทกับคนรัก เขาจึงจ้องไปด้วยความโมโห “สาวน้อย คุณจริงจังหรือเปล่า?”
มายมิ้นท์ยิ้มว่า “แน่นอนค่ะ ฉันเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทและเป็นรองประธานด้วย หากฉันไม่มีอำนาจในการจัดการอยู่ในมือก็คงไม่ดีใช่ไหมคะ? ดังนั้นฉันต้องการอำนาจในการจัดการดูแลครึ่งหนึ่งค่ะ!”
ที่จริงเธอก็รู้ดีว่าเธอไม่สามารถแข่งขันกับ เตชิต ได้ อย่างไรก็ตาม เตชิต ได้ดูแลบริษัทมาหลายปีแล้ว เกือบครึ่งหนึ่งของผู้บริหารระดับสูงและผู้ถือหุ้นที่ที่นั่งอยู่ในที่นี้ล้วนเป็นคนของเขา
แต่เธอไม่เต็มใจที่จะคืนสิทธิ์ในการจัดการทั้งหมดให้แก่เขา ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจว่า เธอจะไม่ได้รับสิทธิ์ในการจัดการทั้งหมด อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งก็ยังดี
เตชิต หัวเราะออกมาอย่างโกรธเคือง “สมัยนี้คนหนุ่มสาวมีความทะเยอทะยานมากจริงๆ ทำไมก่อนหน้านี้ผมถึงไม่รู้เลยนะว่าหลานสาวของผมมีความทะเยอทะยานเช่นนี้?”
มายมิ้นท์เขามือขึ้นปัดผมและตอบอย่างใจเย็นว่า “นั่นเป็นเพราะฉันเคยได้รับการคุ้มครองโดยพ่อของฉัน ฉันอยู่ภายใต้ปีกของท่านมาตลอด ตอนนี้พ่อของฉันไม่อยู่แล้ว ดังนั้นโดยธรรมชาติฉันควรจะเผชิญหน้ากับลมและฝนด้วยตัวเองเมื่อไม่มีพ่อ ถ้าพ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่เขาคงจะมีความสุขมาก ใช่ไหมคะคุณอาชิต?”
เตชิต กำหมัดแน่น ดวงตาที่แข็งกร้าวของเขาดูดุดัน กัดฟันและตอบว่า “อืม จริงด้วย”
สาวน้อยคนนี้ไม่เลวจริงๆ เธอจงใจหยิบยกไตรภูมิออกมากดดันเขา เตือนให้เขารู้สึกว่าเขานั้นมีวันนี้ได้เพราะไตรภูมิ ตอนนี้การที่เขาทำเช่นนี้ต่อลูกสาวของไตรภูมิ ก็เท่ากับเขาเนรคุณต่อไตรภูมิด้วย เจ้าหมาป่าตาขาว! แต่เขาก็ไม่อาจแว้งกัดได้ เพราะหากว่าเขาทำเช่นนั้น ก็คงจะเป็นคนเนรคุณตามที่ว่าจริงๆ แล้วทุกคนจะมองเขาอย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้น หุ้นในมือของเขายังด้อยกว่าสาวน้อยคนนี้ หากความคิดเห็นของสาธารณชนส่งผลกระทบต่อเทนเดอร์กรุ๊ป ผู้ถือหุ้นทุกคนย่อมมีความคิดเห็นเกี่ยวกับตัวเขาอย่างแน่นอน ซึ่งทุกคนจะร่วมกันเรียกประชุมเพื่อเลือกผู้จัดการบริษัทใหม่ เมื่อถึงตอนนั้น แผนการทั้งหมดที่เขาเตรียมและทำมากว่าหลายปีก็คงจะล้มเหลว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หน้าอกของ เตชิต ก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง แต่เขาพยายามต่อต้านความโกรธและไม่พูดอะไรออกไป เขามองที่มายมิ้นท์อย่างมืดมนว่า “หลานสาวช่างเหมือนกับพ่อเหลือเกิน “เชิญคุณอาชิตพูดค่ะ”
เธอรู้ดีว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น
เขาคงต้องวางแผนจัดการเธออีกแน่
เตชิต หยิบเอกสารจากข้างๆ ขึ้นมา “นี่เป็นโครงการความร่วมมือด้านเทคโนโลยีพลังงานใหม่ ผมต้องพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้คุณสมบัติตามโครงการความร่วมมือนี้ ผู้สนับสนุนร่วมตั้งใจจะหาพันธมิตรทั้งหมดห้าราย ถ้าหลานสามารถทำให้เทนเดอร์กรุ๊ปเข้ารับเป็นหนึ่งในห้าได้ ลุงจะมอบอำนาจให้ครึ่งหนึ่ง”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาก็กล่าวอีกว่า “ในทางตรงกันข้าม หากว่าฉันทำไม่ได้ก็ต้องสละสิทธิ์การจัดการ และไปจากเทนเดอร์กรุ๊ป กลับไปเป็นเพียงผู้ถือหุ้นสามัญ แน่นอนว่าท้ายที่สุดแล้วหากยังจะยืนกรานเอาอำนาจการดูแล ก็อย่าโทษที่ลุงจะจัดการอย่างเด็ดขาดไปบ้าง อาจต้องมีใครสักคนต้องสูญเสีย หลานเห็นว่าอย่างไรบ้าง?”
“นี่คุณกำลังข่มขู่เธออยู่!” ลาเต้ชี้มาที่เขา
มายมิ้นท์จับมือลาเต้วางลงแล้วมองไปที่ เตชิต “ฉันตกลง”
“ที่รัก……”
มายมิ้นท์หันไปมองลาเต้ด้วยท่าทางดูจริงจังมาก “ลาเต้คะ คุณก็น่าจะรู้ว่าเทนเดอร์กรุ๊ปสำคัญกับฉันขนาดไหน ดังนั้นต่อให้มันเป็นกับดัก ฉันก็ต้องกระโดดลงไป เข้าใจไหมคะ?”
ลาเต้อ้าปากแต่พูดไม่ออก
มายมิ้นท์ยิ้มอย่างพอใจและยื่นมือไปที่ เตชิต “ขอให้ราบรื่นในความร่วมมือกันครั้งนี้ค่ะ”
เตชิต ยิ้มแล้วยื่นมือออกมา “เวลาบ่ายสองจะมีประชุมหลานอย่าได้ไปสายเหมือนตอนนี้อีกล่ะ”
เขาไม่คิดว่าเธอจะได้รับตำแหน่งในความร่วมมือนี้
เพราะบรรดาผู้สนับสนุนร่วมได้กล่าวไว้แล้วว่าเขาจะร่วมมือกับบริษัทที่มีอำนาจมากที่สุดเท่านั้น เทนเดอร์กรุ๊ป ไม่มีคุณสมบัติยังไม่ถึง รอวันที่เธอพ่ายแพ้เถอะ
เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง
ลาเต้รับโทรศัพท์จากใครบางคนแล้วจากไป
มายมิ้นท์กลับไปที่ห้องทำงานพร้อมกับเอกสารความร่วมมือ หลังจากนั่งลงแล้วเธอก็รีบหยิบมันมาอ่านทันที
จนกระทั่งเวลาบ่ายโมงกว่า เธอจึงได้ปิดเอกสารโครงการความร่วมมือหลายนั้นลง ก่อนจะขับรถออกไปยังสถานที่จัดประชุม โรงแรมวันเวิลด์
เมื่อไปถึงโรงแรมก็เป็นเวลาบ่ายโมงห้าสิบแล้ว อีกสิบนาทีการประชุมก็จะเริ่มขึ้น
มายมิ้นท์จอดรถและวิ่งเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็วแม้จะสวมรองเท้าส้นสูง เมื่อเห็นลิฟต์กำลังจะปิด เธอจึงรีบตะโกนว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอฉันไปด้วย”
เสียงนี้……
เปปเปอร์หรี่ตายื่นมือออกไปและแตะประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง
ประตูลิฟต์สัมผัสสิ่งกีดขวางมันจึงหยุดแล้วเปิดออกอีกครั้ง
มายมิ้นท์เห็นดังนั้น ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย เมื่อรู้ว่าคนข้างในกำลังรอเธออยู่จึงได้เร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก
ในที่สุดเธอก็ได้เข้าไปในลิฟต์ มือสองข้างวางลงตรงเข่า ก้มตัวหอบ “ขอบคุณค่ะ”
เปปเปอร์มองไปที่เธอ ดวงตาของเขาตกอยู่ที่ลำคอของเธอพอดี
คอเสื้อที่หย่อนคล้อยลงเล็กน้อย ทำให้เขาเห็นผิวของเธออันขาวผ่อง การกระเพื่อมตามแรงหอบเหนื่อยทำให้ดูยั่วยวนมากจริงๆ
ดวงตาของเปปเปอร์มืดมนลง น้ำเสียงของเขาต่ำทุ้มและตอบว่า “ไม่เป็นไรครับ”
“……” มือที่กำลังยกขึ้นปาดเหงื่อของมายมิ้นท์หยุดลงกะทันหัน เธอคิดว่าได้ยินผิดไปจึงยืดตัวตรงและเงยหน้าขึ้นทันที
เมื่อเห็นว่าเป็นเปปเปอร์ เธอก็กลอกตามองบน
พระเจ้ากำลังเล่นกับเธออยู่เหรอ?
ทำไมเธอแค่เข้าลิฟต์ยังต้องมาเจอกับเขาแบบนี้?
มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดงเรื่อของเธอแล้วขยับไปด้านข้างสองสามก้าว ใบหน้าเล็กๆ ของเธอดูเฉยเมย สร้างระยะห่างระหว่างเธอกับเปปเปอร์
เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าระยะห่างระหว่างเขาและเธอน่าจะมีคนมายืนได้อีกสามคน สีหน้าเขาก็แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
เขาเป็นโรคติดต่อร้ายแรงหรือไง?
ทำไมต้องอยู่ห่างจากเขาขนาดนี้?
เปปเปอร์หลับตาลงแล้วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกเมื่อถึงจุดหมาย
มายมิ้นท์ไม่ต้องการอยู่ในพื้นที่เล็กแคบกับเขา จึงได้รีบเดินออกไปก่อน
แต่เมื่อเธอก้าวออกไปสองก้าว ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากข้างหลังว่า
“ไม่จริงน่า?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วจากนั้นหันหน้ากลับไปเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองเปปเปอร์ที่
เขาคงไม่ได้มีจุดประสงค์เดียวกันกับเธอใช่ไหม?
การคาดเดานี้ยิ่งชี้ให้เห็นว่าเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมายมิ้นท์เดินเข้าไปใกล้ห้องประชุม
จนกระทั่งเธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องแล้วหันไปมองเปปเปอร์ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย บัดนี้เธอจึงแน่ชัดว่าเขาเดินทางมาร่วมการประชุมด้วย
ก็จริงสินะ บริษัทตระกูลนวบดินทร์เป็นบริษัทผู้นำในเมืองเดอะซี และเขายังเป็นเจ้าของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ด้วย ความร่วมมือที่มากไปด้วยผลกำไรนี้ จะขาดเขาไปได้อย่างไร
