“อ้อ?”มายมิ้นท์เลิกคิ้ว “ทามทอยต้องการทำลายการพักร้อนของเปปเปอร์และส้มเปรี้ยวเหรอ?”
“ใช่”ชาหวานพยักหน้า
มายมิ้นท์และลาเต้สบตากัน“เต้ จริงเหมือนอย่างที่นายพูดในโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทำให้ตระกูลชุติเกษมขุ่นเคืองใจ ตระกูลชุติเกษมก็ไม่มีทางปล่อยให้ส้มเปรี้ยวมีความสุข นี่ก็มาแล้วไง”
ลาเต้ยิ้มและปรบมือ “นี่เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ ให้ทามทอยช่วยพวกเราจัดการส้มเปรี้ยวก่อน”
มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น“ที่นายพูดก็ใช่”
ต่อจากนั้น ลาเต้เปลี่ยนเรื่อง“เอาล่ะที่รัก พวกเราก็ไปดูที่สนามม้ากันเถอะ”
“เอาสิ”มายมิ้นท์พยักหน้าเห็นด้วย
ทั้งสามคนเดินไปที่สนามม้า
ตอนที่มาถึงข้างนอกสนามม้า มายมิ้นท์ก็เห็นม้าสามสี่ตัววิ่งอยู่ในสนามม้าแล้ว
แม้ว่าคนบนหลังม้าจะสวมเสื้อเกราะขี่ม้า ปิดหน้าอย่างแน่นหนา แต่มายมิ้นท์ก็ยังมองออกว่าพวกเขาเป็นใคร
คือเปปเปอร์สองพี่น้องและทามทอย
ส้มเปรี้ยวไม่อยู่ กำลังนั่งอยู่ในบริเวณที่พักของสนามม้า และมองดูหลายคนในสนามม้า
ตอนที่มายมิ้นท์สามคนมา ส้มเปรี้ยวสังเกตเห็นแล้ว ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้ม“คุณมายมิ้นท์ พวกคุณมาแล้ว”
มายมิ้นท์แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปนั่งลงอีกด้านหนึ่ง
ลาเต้และชาหวานก็เหมือนกับเธอ เธอไม่สนใจส้มเปรี้ยว พวกเขาก็ย่อมไม่มีทางสนใจ และตามไปนั่งที่เดียวกันกับเธอ
ท่าทางที่ทั้งสามคนไม่สนใจ ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของส้มเปรี้ยวหายไป ในดวงก็ประกายสะท้อนด้วยความไม่พอใจ แต่ในไม่ช้าก็ไม่หายไป กลับมาเป็นรอยยิ้มเหมือนเดิม ท่าทางราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอเดินไป“คุณมายมิ้นท์ พวกคุณไม่ไปขี่ม้าเหรอ?”
มายมิ้นท์ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ “คุณส้มเปรี้ยว มีคนเคยบอกหรือเปล่าว่า คุณน่ารำคาญมาก?”
“หืม?”ส้มเปรี้ยวนิ่งอึ้ง สีหน้าแดงก่ำ “ฉัน……ฉันทำให้คนรำคาญจริงเหรอ”
“หรือว่าไม่ใช่เหรอ คุณมองไม่ออกเหรอว่าพวกเราไม่อยากสนใจคุณด้วยซ้ำ คุณยังเหมือนกับปลาสเตอร์หนังสุนัข(สิ่งหลอกลวงคน)ตามติดขึ้นมา หน้าด้านไปหรือเปล่า?”ลาเต้พูดอย่างเยือกเย็น
ชาหวานก็พูดเสริมตาม“นั่นนะสิ รู้จักข้อบกพร่องของตัวเองสักนิดก็ไม่มี”
“พวกคุณ……”ดวงตาของส้มเปรี้ยวแดงขึ้นมา ร่างกายสั่นเล็กน้อย ท่าทางเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง
ในสนามม้าที่อยู่ห่างไกล ตอนที่มายมิ้นท์ปรากฏตัวเปปเปอร์ก็สังเกตเห็นมานานแล้ว เห็นส้มเปรี้ยวเดินเข้ามายมิ้นท์ ยังขมวดคิ้ว ตอนนี้เห็นส้มเปรี้ยวดูเหมือนจะร้องไห้ เขาก็หรี่ตา ดึงบังเหียนในทันที และขี่ม้าเข้ามา
ปีโป้และทามทอยเห็นแบบนี้ ก็ตามไปด้วย
“หยุด!”เปปเปอร์หยุดม้าลงมา พลิกตัวก็ลงจากหลังม้า การเคลื่อนไหวดูเรียบร้อยทั้งหล่อเหลา
มายมิ้นท์เหลือบมองแวบหนึ่ง ก็จำเป็นต้องยอมรับว่า เขายอดเยี่ยมมาก
ไม่ว่าจะอยู่ในห้างสรรพสินค้า หรือว่าบนกิจกรรมสันทนาการ ก็ยอดเยี่ยมเหนือคนอื่น
แต่ว่ายอดเยี่ยมแล้วยังไง ก็ตาบอดอยู่ดี
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์ก็ละสายตา ไม่มองอีก
“ส้มเปรี้ยว”เปปเปอร์ถอดหมวกกันน็อกออกแล้ววางไว้ข้างๆ
เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยินเสียงของเขา ก็หันหน้าไปในทันที ร้องไห้กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา“เปปเปอร์ฮือๆๆๆ……”
มายมิ้นท์ทั้งสามคนก็มองจนกลอกตาขาวใส่
พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ ร้องไห้เสียงดังขนาดนี้
คนที่ไม่รู้ ก็คิดว่าพ่อแม่ตายแล้ว
“นี่เกิดอะไรขึ้น?”ทามทอยขี่ม้าเข้ามา นั่งบนหลังม้าแล้วถาม
ปีโป้ไม่ได้ถาม พี่ทามทอยก็ถามแล้ว เขายังถามอะไรอีก!?
ดังนั้นปีโป้ไม่เพียงแต่ไม่ถาม ถึงขนาดไม่มองส้มเปรี้ยวด้วยซ้ำ แต่มองดูมายมิ้นท์ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย“พี่มายมิ้นท์”
มายมิ้นท์กวาดสายตามองเขาแวบหนึ่ง และไม่ได้ตอบ
ความสดใสในดวงของปีโป้ก็หายไปในทันที
เรื่องราวความคิดเห็นของประชาชนครั้งนั้นก็ผ่านมานานมากแล้ว พี่มายมิ้นท์ก็ยังไม่ยอมสนใจเขา
“ส้มเปรี้ยว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เปปเปอร์ลูบหลังของส้มเปรี้ยว และถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ส้มเปรี้ยวส่ายหน้า และตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น “ไม่……ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณมายมิ้นท์พวกเขา เป็นตัวของฉันเอง……”
“เดี๋ยวก่อน”ชาหวานยิ้มแล้ว “คุณส้มเปรี้ยว อะไรเรียกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับคุณมายมิ้นท์ คุณพูดเป็นหรือเปล่า คำพูดนี้ของคุณ เห็นได้ชัดว่าคือบอกทุกคนว่า คุณร้องไห้เพราะว่าพวกเราทำอะไรคุณ”
“ฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่……”ส้มเปรี้ยวโบกมืออย่างรวดเร็ว
ชาหวานกลอกตาขาว“ยังฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่อีก ใครจะเชื่อ ประธานเปปเปอร์เป็นคนโง่ ฟังไม่ออก ไม่ได้หมายความว่าพวกเราทั้งหมดก็จะเป็นคนโง่ ฟังคำตอแหลของคุณไม่ออก”
สีหน้าของเปปเปอร์ไม่พอใจ
เขาเป็นคนโง่เหรอ?
“ฮ่าๆ!”มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เธอยิ้ม ก็เหมือนราวกับเปิดสวิตช์อะไร ทามทอยกับลาเต้รวมทั้งปีโป้ก็หัวเราะ
“พี่ ที่แท้พี่เป็นคนโง่เหรอ”ปีโป้จับท้องไว้ และพูดอย่างไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา
เปปเปอร์มองดูเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น
เขาก็สั่นเทาขึ้นมาในทันที และไม่กล้าหัวเราะอีก
“พี่ผมผิดไปแล้ว”ใบหน้าปีโป้หดหู่ และหุบปาก
เปปเปอร์ถึงได้ปล่อยเขาไป ก้มหน้ามองไปที่ส้มเปรี้ยวในอ้อมกอด“ส้มเปรี้ยว เธอพูดมาดีๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?”
“พอเถอะประธานเปปเปอร์ คุณก็ไม่ต้องถามเธอแล้ว เธอนอกจากจะพูดว่าฉันไม่ใช่ฉันไม่ได้นะ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา ยังจะพูดอะไรอีก ดังนั้นฉันมาพูดดีกว่า”ลาเต้ลุกขึ้นมา และพูดเรื่องราวเมื่อกี้นี้ออกมา
หลังจากที่ทามทอยฟังจบ ก็ลูบคาง“ฉันคิดว่าประธานลาเต้พวกเขาไม่ผิดนะ พวกเขาไม่ชอบคุณส้มเปรี้ยว คุณส้มเปรี้ยวยังวิ่งเข้าหา ไม่ใช่รู้จักข้อบกพร่องของตัวเองแล้วคืออะไร พวกเขาพูดความจริงก็ร้องไห้ อภัยให้ฉันด้วยที่ต้องพูดตรงๆ คุณส้มเปรี้ยว คุณก็บาดเจ็บง่ายเกินไปแล้ว”
ปีโป้ไม่กล้าพูดอย่างเปิดเผย แต่ในใจกลับพยักหน้าเห็นด้วย
ขนาดเปเปอร์ก็ไม่สามารถที่จะพูดว่ามายมิ้นท์พวกเขาทำผิด
เนื่องจากว่าตัวของส้มเปรี้ยวเข้าหาเองจริงๆ
ในใจเปปเปอร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ กอดส้มเปรี้ยวแล้วมองไปที่มายมิ้นท์แล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วย เรื่องนี้เป็นความผิดของส้มเปรี้ยวจริงๆ ฉันขอโทษพวกคุณแทนเธอด้วย”
ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้าง“เปปเปอร์……”
เปปเปอร์บีบไหล่ของเธอไว้ บ่งบอกให้เธอว่าไม่ต้องพูด
มายมิ้นท์กุมขมับไว้ มองดูทั้งสองคนเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“การขอโทษของประธานเปปเปอร์นั้นยิ่งอยู่ยิ่งเก่งมากขึ้นนะ เก่งจนทำให้คนสงสาร เอาล่ะ เห็นแก่ที่ประธานเปปเปอร์ขอโทษได้จริงใจขนาดนี้ ฉันก็จะยอมรับ”
“ขอบคุณ”ทำไมเปปเปอร์จะฟังไม่พูดออกว่าเธอกำลังเยาะเย้ยที่เขามักจะขอโทษแทนส้มเปรี้ยว แต่ก็ไม่ได้สนใจ หลบตาลงแล้วตอบกลับสองคำ
“เปปเปอร์……”ส้มเปรี้ยวมองดูเปปเปอร์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ขอโทษด้วย ฉันก่อเรื่องให้นายอีกแล้ว”
เปปเปอร์เช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเธอ“เอาล่ะ จากนี้ไปก็ห่างจากพวกเขาหน่อย ไปล้างหน้าเถอะ”
“อือ”ส้มเปรี้ยวพยักหน้า หันหลังเดินไปทางห้องน้ำ
“เฮ้ ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ไปขี่ม้ากันต่อเถอะ”ทามทอยบิดเอวขี้เกียจ
ปีโป้ก็พยักหน้าตาม“พี่ทามทอย เดี๋ยวพวกเราแข่งขันกันว่าใครวิ่งได้เข้ารอบก่อนเป็นยังไง?”
“อันนี้ดี”ดวงตาทามทอยเป็นประกาย
ลาเต้และชาหวานก็กระตือรือร้นที่จะลองเช่นกัน
“ฉันไปด้วย”ชาหวานยกมือขึ้น
ลาเต้มองไปทางมายมิ้นท์“ที่รัก ก่อนหน้านี้เธออยากจะขี่ม้ามากเลยไม่ใช่เหรอ พวกเราก็เข้าร่วมด้วยกันมั้ย?”
มายมิ้นท์กำลังจะตอบ เปปเปอร์ก็เอ่ยปากพูดอย่างกะทันหันว่า“ไม่ได้ เธอห้ามขี่ม้า!”
เธอตั้งครรภ์แล้ว กระแทกอยู่บนหลังม้า เกิดอุบัติเหตุได้ง่ายมาก
ทุกคนสงบลงในทันที และมองไปที่เปปเปอร์ด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมที่รักไม่สามารถขี่ม้าได้เหรอ?”ลาเต้จ้องมองไปที่เปปเปอร์อย่างโกรธจัด“ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของคุณ คุณยังไม่ให้ที่รักของพวกเราขี่ม้าอีกเหรอ?”
“ถูกต้อง”ชาหวานก็จ้องไปที่เปปเปอร์อย่างไม่พอใจ
ปีโป้และทามทอยก็รู้สึกว่าเขาทำเกินไปแล้ว
มีเพียงมายมิ้นท์เท่านั้นที่สังเกตเห็นความแปลกประหลาด และดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย
เปปเปอร์เหมือนจะไม่ใช่เพราะว่าเผด็จการ ถึงไม่ให้เธอขี่ม้า
แต่เป็นเพราะว่ามีเหตุผลอื่น
คิดดูแล้ว มายมิ้นท์ก็จ้องมองเปปเปอร์“ประธานเปปเปอร์ ให้เหตุผลที่ห้ามฉันขี่หน่อย!”
เธอต้องรู้ว่า ทำไมเขาถึงได้ห้ามเธอ
