คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์——
พิศมัยกำลังสั่งคนรับใช้ลบร่องรอยที่มายมิ้นท์เคยอาศัยอยู่ ผ้าปูเตียงที่เคยนอน รองเท้าแตะที่เคยสวมใส่ ผ้ากันเปื้อนที่เคยใช้ แม้แต่ชามตะเกียบที่เคยใช้ก็ให้ทิ้งหมด
“นี่แม่ทำอะไรครับ?” เปปเปอร์ที่กลับมาขมวดคิ้วเล็กน้อย
พิศมัยส่งเสียงทางจมูกเบาๆ “สิ่งของนังนั่นจะเหลือทิ้งไว้ทำไม? หลังจากนี้ส้มเปรี้ยวจะแต่งเข้ามาแล้ว”
คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอรีบขยับไปใกล้ “เปอร์ นังนั่นมันเลิกกับลูกแล้วใช่ไหม? แม่จะบอกลูกให้ฟังนะ เงินที่ลูกหามาด้วยความยากลำบาก มันอย่าได้คิดเอาไปแม้แต่นิดเดียว!”
เขาพูดอย่างเรียบเฉย “เธอไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
เห็นได้ชัดว่าพิศมัยไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ มันไม่มีเงินสักนิดเดียว ทำไมถึงไม่ฉวยติดมือจากลูกไปสักส่วน? ไม่งั้นมันจะเอาเงินจากไหนไปเลี้ยงชายชู้ข้างนอก?”
นึกถึงความสัมพันธ์ของมายมิ้นท์กับนายแบบคนนั้น จู่ๆ ขมับของเปปเปอร์ก็กระตุก ไม่อยากรับมือกับพิศมัยอีกต่อไป สั่งให้ผู้ช่วยเหมันตร์นำข้อตกลงการหย่าให้เธอดูทันที
ขึ้นมาชั้นบน ส้มเปรี้ยวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าต่าง
เธอเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวล “คุณกลับมาแล้ว”
เปปเปอร์เห็นรอยยิ้มที่เงียบสงบของเธอ อาการใจร้อนในก้นบึ้งหัวใจสงบลงอย่างช้าๆ
ร่างกายดีขึ้นบ้างไหม?
“ก็ดีนะ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อมาก เลยหาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา” ส้มเปรี้ยววางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง หลังจากลุกขึ้นมาก็กอดเอวฝ่ายชายจากด้านหลัง “เปปเปอร์ คุณเสียใจที่หย่ากับเธอไหมคะ?”
เสียงของเปปเปอร์ทุ้มต่ำ “มีอะไรให้เสียใจ ผมไม่ได้รักเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เธอนอกใจก่อน”
มุมปากของส้มเปรี้ยวกระดกขึ้นเบาๆ
ฝ่ายชายหันตัวมา โอบกอดเธอ “อย่าพูดถึงเธออีกเลย ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือร่างกายของคุณ เดือนหน้าคุณลุงเยี่ยมบุญ จะจัดงานเลี้ยงเพื่อคุณ รีบหายไวๆ”
ส้มเปรี้ยวกะพริบตา “เข้าใจแล้วค่ะ”
หลังจากเปปเปอร์ออกไป เธอกดโทรหาพ่อบ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์
“คุณหนู คุณมีคำสั่งอะไรครับ”
“เอาเรื่องที่มายมิ้นท์ขับรถชนฉัน เล่าให้คุณพ่อของฉันฟัง จะต้องพูดยังไง คุณรู้ใช่ไหม?”
“ครับคุณหนู”
หลังจากวางสาย ส้มเปรี้ยวหันไปมองต้นกระบองเพชรบนหน้าต่าง มุมปากค่อยๆ ยกขึ้น
เปปเปอร์กลับมาที่บริษัท เรียกผู้ช่วยเหมันตร์มาตรงหน้า “ ‘ดวงใจสีคราม’ ที่ผมให้คุณเตรียมเป็นยังไงบ้าง?”
ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบอย่างเคารพ “คุณผู้ชาย ทางฝั่งนั้นส่งข่าวมาว่า อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ถึงจะขนส่งทางเครื่องบินมาได้ครับ”
‘ดวงใจสีคราม’ คือสร้อยคอที่เป็นผลงานสร้างชื่อเสียงของปรมาจารย์ K ผู้มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ ทั้งประเทศมีเพียงเส้นเดียว ล้ำค่ามาก ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่าเปปเปอร์ต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการซื้อ ตั้งใจว่าในงานเลี้ยงตระกูลภักดีพิศุทธิ์ จะขอคุณส้มเปรี้ยวแต่งงาน
ผู้ช่วยเหมันตร์นึกถึงคุณผู้หญิงที่อยู่กับคุณผู้ชายมาหกปีโดยไม่ได้ตั้งใจ
คุณผู้ชายไม่เคยให้ของขวัญคุณผู้หญิงเลย อย่าพูดถึงสร้อยคอที่มีค่า แม้แต่ดอกไม้ก็ไม่มี
ครั้งหนึ่งคุณผู้หญิงเคยนำอาหารกล่องมาเยี่ยมคุณผู้ชายที่บริษัท กลับถูกคุณผู้ชายขับไล่อย่างเย็นชา จนคุณผู้หญิงกลายเป็นที่น่าหัวเราะของทั้งบริษัท พนักงานทุกคนรู้ดีว่าคุณผู้ชายไม่เห็นคุณผู้หญิงอยู่ในสายตา หลังจากนั้นคุณผู้หญิงก็มาอีกหลายครั้ง แต่ถูกแผนกต้อนรับปิดประตูใส่
ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนหายใจ คุณผู้ชายปฏิบัติต่อคุณนาย น้อยกว่าความอ่อนโยน 0.0001% ที่ปฏิบัติต่อคุณส้มเปรี้ยวเสียอีก
ชายหนุ่มส่งเสียงตอบเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก ก้มหน้าจัดการเอกสาร
ในขณะนั้นเอง มีสายโทรเข้า
เปปเปอร์มองปราดไป เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท จึงรับสายอย่างรวดเร็ว “มีธุระอะไร?”
ปลายสายเป็นเสียงชายหนุ่มทะเล้น “เปปเปอร์ นายดูพาดหัวข่าวล่าสุดบนอินเทอร์เน็ตสิ”
เปปเปอร์ไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไร เปิดมือถือดู กวาดมองอย่างไม่ใส่ใจ สายตาค้างไปโดยพลัน
เป็นรูปภาพของมายมิ้นท์ที่ดูสนิทสนมกับนายแบบคนนั้น คนหนึ่งก้มหน้า คนหนึ่งเงยหน้า จากมุมที่เห็นเหมือนกำลังจูบกัน
พาดหัวสีแดงสะดุดตา ‘ช็อก!ประธานบริษัทตระกูลนวบดินทร์ถูกบีบให้หย่า นายแบบชื่อดังเลื่อนขั้นสำเร็จ’
