รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 150 สอบถาม

ส้มเปรี้ยวยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อให้เขาเห็นรอยฟกช้ำขนาดน้อยใหญ่ “ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของพวกเขา แล้วก็น้ำที่สาดมาอีกด้วย เปปเปอร์คะ คุณต้องจัดการให้ฉันนะคะ พวกเขาทำเกินไปแล้วจริงๆ”

เมื่อมองไปที่บาดแผลตรงแขนของส้มเปรี้ยว เปปเปอร์ก็ยังคงไม่รู้สึกโกรธอะไร น้ำเสียงของเขาดูเย็นชาเล็กน้อย “ผมรู้แล้วครับ คุณกลับไปอาบน้ำล้างตัวก่อนเถอะ ผมจะไปหาปีโป้”

“ค่ะ” ส้มเปรี้ยวพยักหน้าแล้วเดินกลับห้องไปช้าๆ

เปปเปอร์มองขึ้นไปที่ชั้นบนแล้วเดินขึ้นไป

“ปีโป้ ออกมา!” เขายืนอยู่หน้าห้องของปีโป้แล้วเคาะประตูด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

ปีโป้เปิดประตูออกมา วินาทีที่เห็นเขา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ผ่านแวบเข้ามาในดวงตา แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาหาวและแสร้งทำเป็นง่วง “อ้าวพี่ ทำอะไรอยู่?”

“ส้มเปรี้ยวถูกทำร้าย แกเข้าร่วมด้วยหรือเปล่า?” เปปเปอร์จ้องไปที่ปีโป้ด้วยดวงตาลึกล้ำ

ปีโป้เป็นคนที่ปิดบังอะไรไม่เก่งนัก เมื่อเปปเปอร์จ้องมองมาอย่างเฉียบขาด เขาก็เผยความรู้สึกในใจออกไปทันทีและพูดไม่ออก

ใบหน้าของเปปเปอร์มืดมนขึ้นกว่าเดิม “เก่งจริง เรื่องแบบนี้ยังทำไปได้”

“เธอสมควรโดนแล้ว ใครใช้ให้เธอทำร้ายพี่มายมิ้นท์ล่ะ” ปีโป้พึมพำ

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “ทำร้ายเธอเพราะเรื่องเมื่อกลางวัน?”

“ใช่แล้วไง?” ปีโป้กระซิบ

เปปเปอร์มองเขาอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง “ฉันจะไม่ให้เงินค่าขนมแกสามเดือนต่อจากนี้ หวังว่าแกจะไปคิดไตร่ตรองดูเองนะ”

หลังจากพูดเปปเปอร์จบก็ไม่สนใจเสียงคร่ำครวญของปีโป้ เขาเดินไปเคาะประตูห้องทามทอย

ไม่นานต่อมา ทุกคนบนชั้นสามก็ออกมายืนอยู่ตรงทางเดิน

ทุกคนมองหน้ากันและรู้ว่าเปปเปอร์อยู่ตรงนี้ได้ยังไง ส้มเปรี้ยวคงจะได้สติขึ้นและไปฟ้องเปปเปอร์แน่ๆ ดังนั้นเปปเปอร์จึงได้มาถามพวกเขาถึงความจริง

“นี่เปปเปอร์ กลางดึกกลางดื่นไม่หลับไม่นอน มาปลุกพวกเราแบบนี้เพื่ออะไร?!” ทามทอยบิดขี้เกียจแล้วเหยียดตัวออกไปพิงกรอบประตู เอ่ยถามอย่างเกียจคร้าน

“นั่นสิ บ้าหรือไง?” ลาเต้ทำหน้าบึ้ง

เมื่อรู้ว่าลาเต้กำลังเล่นโกง เปปเปอร์ก็ชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นจึงหันไปมองมายมิ้นท์ “คุณก็ไม่ยอมรับเหรอ? การที่พวกคุณทำร้ายส้มเปรี้ยวแบบนี้เพราะต้องการแก้แค้นเรื่องเมื่อตอนกลางวันใช่ไหม?”

มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น ตอนนี้อาการง่วงนอนหายไปจากดวงตาของเธอ เธอได้แต่มองมาทางเขาอย่างสงบและไร้อารมณ์ใด “คุณมีหลักฐานอะไร?”

เมื่อเห็นดวงตาที่ไม่แยแสของเธอ เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกหงุดหงิดมาก

เขาไม่ชอบที่เธอมองเขาแบบนี้

แต่ถามว่าเป็นเพราะอะไร เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน

“ถูกต้อง คุณมีหลักฐานอะไรที่จะพิสูจน์ว่าส้มเปรี้ยวถูกเราทำร้าย?” ลาเต้พูดพร้อมกับเอามือกอดอก

“บาดแผลบนร่างกายฉันที่ไงคือหลักฐาน” ทันใดนั้นเสียงของส้มเปรี้ยวก็ดังขึ้น

ทุกคนจึงหันไปมอง

ส้มเปรี้ยวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

เมื่อทุกคนเห็นใบหน้าของเธอสีม่วงเขียวเป็นจ้ำๆ พวกเขาก็อดหัวเราะไม่ได้

ตอนนี้ใบหน้าของส้มเปรี้ยวไม่น่ามองเอาเสียเลย “หัวเราะอะไรกัน!”

“ไม่มีอะไรครับ พวกเราไม่ได้หัวเราะที่หน้าคุณส้มเปรี้ยวบวมเป่งเหมือนหัวหมูหรอกนะครับ ฮ่าๆ!” ทามทอยเอามือกุมท้องของตัวเอง เขาหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลออกมา

เมื่อคนอื่นได้ยินดังนั้นก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง

แม้ว่ามายมิ้นท์จะไม่ได้หัวเราะจนเกินจริงเหมือนที่พวกเขาทำ แต่มุมปากและดวงตาของเธอก็แสดงออกได้ว่าอารมณ์ของเธอดีมากในตอนนี้

“พวกแก……พวกแก……” ส้มเปรี้ยวมุดตัวเข้าไปในอ้อมอกของเปปเปอร์เพื่อหลีกเลี่ยงความอับอาย “เปปเปอร์คะ พวกเขาทำเกินไปแล้วนะคะ!”

เปปเปอร์เหลือบตามองทุกคนอย่างเย็นชาและตะโกนด้วยเสียงต่ำทุ้มว่า “เงียบได้แล้ว!”

ทุกคนจึงหยุดหัวเราะลง

“ขอโทษนะเปปเปอร์ คือว่าคุณส้มเปรี้ยวเธอ……แค่กๆ แบบว่า พวกเราอดขำไม่ได้จริงๆ” ทามทอยยกมือขึ้นโบกไปมาแล้วพูดอย่างมีมารยาท แต่ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย

ลาเต้ยังพูดต่ออีกว่า “คุณส้มเปรี้ยวบอกว่าบาดแผลบนร่างกายของคุณเป็นข้อพิสูจน์ว่าพวกเราทำร้ายคุณใช่ไหม?”

“ใช่!” ส้มเปรี้ยวผละออกมาจากอ้อมแขนของเปปเปอร์และพยักหน้า

มายมิ้นท์หัวเราะเยาะขึ้น “ขอโทษนะคะคุณส้มเปรี้ยว บาดแผลบนเรือนร่างของคุณไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานได้!”