รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 159 ความลับของยี่สิบปีก่อน

   “งั้นก็น่าจะอันนี้แล้วแหละ”ท่านย่าพยักหน้า

มายมินท์กัดริมฝีปากล่าง “สร้อยเส้นนี้เหมือนสร้อยที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ใส่มากเลยค่ะ หนูเคยไปถามมาแล้วว่าเป็นสร้อยคู่แม่ลูกกัน เส้นที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ใส่อยู่คือของผู้เป็นแม่ ส่วนเส้นนี้คือของผู้เป็นลูก หนูเลยคิดไม่ตกว่าทำไมสร้อยของส้มเปรี้ยวถึงได้มาอยู่ที่บ้านของหนูคะ”

“หนูบอกว่านี่เป็นสร้อยของตระกูลภักดีพิศุทธิ์？”ท่านย่าอึ้ง

มายมินท์พยักหน้า “ใช่ค่ะ เป็นสร้อยที่เมื่อยี่สิบกว่าปีเยี่ยมบุญให้คนออกแบบให้ เพื่อมอบให้กับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และลูกสาวที่เธอเพิ่งคลอดออกมา นั่นก็คือส้มเปรี้ยว”

“ย่านึกออกแล้ว”ท่านย่ายิ้ม “ถ้าเป็นสร้อยคู่แม่ลูกของตระกูลภักดีพิศุทธิ์จริงๆ งั้นเส้นที่อยู่ในมือของหนูไม่ใช่ของส้มเปรี้ยว แต่เป็นของชวนชม”

“ชวนชม？”มายมินท์เอียงศีรษะอย่างข้องใจ

ไม่รู้เป็นอะไร ได้ยินชื่อนี้แล้ว ในใจเธอมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกผุดขึ้นมา

แต่ไม่นาน ความรู้สึกนั้นก็ได้หายไป

“ใช่ คือชวนชม เธอเป็นลูกสาวคนโตของเยี่ยมบุญกับภรรยา ส้มเปรี้ยวในตอนนี้คือลูกคนเล็ก ว่าไปแล้ว หนูกับชวนชมยังเกิดปีเดียวกันด้วยนะ”

ท่านย่าพูดอย่างนึกย้อนความหลัง：“สมัยนั้นภรรยาของเยี่ยมบุญคลอดลูกสาวคนโตออกมา เรื่องที่เยี่ยมบุญซื้อสร้อยสองเส้น อยู่ในเมืองเดอะซีถือว่าโด่งดังพอสมควร คนมากมายต่างก็อิจฉาคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ แต่ตอนที่คลอดส้มเปรี้ยว เยี่ยมบุญกลับไม่มีการแสดงออกใดๆเลย เพราะฉะนั้นสร้อยเส้นนี้เป็นของลูกสาวคนโต”

มายมินท์ก้มหน้าดูสร้อยที่อยู่บนคอ “ที่แท้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่ได้มีแค่ส้มเปรี้ยวลูกสาวคนเดียว แต่ทำไมที่ผ่านมาหนูไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยังมีลูกสาวคนโตอีกคนด้วย？”

“นั่นเป็นเพราะว่าสมัยเธอยังเด็กมากก็ได้ตายไปแล้ว” เปปเปอร์ผลักประตูเข้ามาพูด

มายมินท์เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “ตายไปแล้ว？”

ท่านย่าพยักหน้า “ใช่”

   ท่านย่าลูบศีรษะเธอ “ได้ งั้นย่าก็บอกหนูก็แล้วกัน ย่ารู้ว่าถึงย่าไม่บอกหนู หนูก็จะคิดหาวิธีไปตรวจสอบ งั้นสู้ย่าบอกหนูโดยตรงดีกว่า แต่ย่าแค่คิดไม่ถึงว่าสร้อยที่พ่อหนูบอก จะเป็นของตระกูลภักดีพิศุทธิ์”

“ขอบคุณค่ะ คุณย่า”มายมินท์ดีใจจนร้องไห้

เธอกลัวท่านย่าจะไม่ยอมบอกจริงๆ

เปปเปอร์เห็นน้ำตาของมายมินท์แล้วรู้สึกแอบหวั่นไหวในใจ ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วยื่นออกไป “เช็ดหน่อย”

มายมินท์อึ้งก่อน จากนั้นได้ส่ายหัว “ไม่ต้องค่ะ ฉันมีอยู่”

ระหว่างพูด ได้เอากระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า ไม่ดูผ้าเช็ดหน้าของเขาเลย

เปปเปอร์หลุบตาลง แววตามืดมน ได้กำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่นแล้วดึงมือกลับ

ท่านย่าเห็นเขาที่เป็นแบบนี้ ได้แอบพูดอยู่ในใจว่าสมน้ำหน้า

“โอเคแล้วค่ะ คุณย่าพูดเลยค่ะ” มายมินท์เช็ดน้ำตาเสร็จ ใบหน้าได้ประดับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

ท่านย่าอืมคำนึงและค่อยๆพูดออกมา “ยี่สิบกว่าปีก่อน เทนเดอร์กรุ๊ปได้วิจัยเครื่องจักรใหม่แบบนึงขึ้นมาเอง เครื่องจักรแบบนั้นสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการผลิต หลังจากพ่อหนูรู้แล้วดีใจมาก เข้าใจว่าโอกาสที่เทนเดอร์กรุ๊ปจะได้จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์มาถึงแล้ว แต่แล้วก่อนที่จะได้จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์วันนึง……”

“ก่อนจะจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์วันนึงเป็นอะไรคะ？”มายมินท์กุมมือสองข้างไว้ด้วยกัน พร้อมมองท่านย่าด้วยความตื่นเต้น

ท่านย่าลูบหลังมือเธออย่างสงสาร “ไม่รู้ว่าเยี่ยมบุญไปรู้เครื่องจักรนี้มาจากไหน ได้ให้คนขโมยข้อมูลของเครื่องจักรนี้ ทำให้เทนเดอร์กรุ๊ปจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ล้มเหลวไม่พอ นักวิจัยหลักก็ถอดใจจนฆ่าตัวตาย”

“อะไรนะ？” มายมินท์ม่านตาหด “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอคะ？”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วไว้แน่น เห็นได้ชัดว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน

เขารู้มาโดยตลอดว่าเยี่ยมบุญชอบใช้วิธีการที่สกปรกอยู่เป็นประจำ แต่ที่ผ่านมาก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรมาก เพราะวงการธุรกิจไร้ความปราณี มีวิธีการก็ปกติมาก ขอแค่อย่าล้ำเส้นเกินไป ประเทศชาติล้วนลืมตาข้างหลับตาข้างทั้งนั้น

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าวิธีการของเยี่ยมบุญจะเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้ แม้แต่เรื่องขโมยความลับทางการค้าแบบนี้ก็เคยทำ แม้กระทั่งยังได้ทำให้คนตายทางอ้อมอีก！

“หลังจากเรื่องแดงออกมา พ่อของหนูได้กลายเป็นเป้าหมายโจมตีของทุกคน เพราะข้อมูลเครื่องจักรหาย และนักวิจัยหลักฆ่าตัวตาย พ่อของหนูไม่เพียงต้องปลอบใจคนของเทนเดอร์กรุ๊ป ยังต้องเผชิญกับการชดเชยที่มหาศาลอีก พ่อของหนูไม่สามารถเอาเงินออกมาได้ ภายใต้ความโกรธ จึงได้ลักพาตัวลูกสาวคนโตของเยี่ยมบุญไป” ท่านย่าพูดพร้อมถอนหายใจ