รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 161 ส่งคุณกลับไป

มายมิ้นท์ก้มตัวอีกครั้ง อ้วกออกมาอีก ใบหน้าเล็กๆล้วนซีดแล้ว หน้าผากยังมีเหงื่อไหลอีก เห็นได้ว่าจะทรมานขนาดไหน

เปปเปอร์ออกมาก็ได้เห็นฉากนี้สีหน้าตึงเกร็ง ไปซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ข้างๆ ซื้อน้ำอุ่นขวดหนึ่ง จากนั้นเดินไปข้างหลังเธอ “ไม่เป็นไรนะ?”

เขารีบเปิดฝาออก ยื่นน้ำให้เธอ

เดิมทีมายมิ้นท์ไม่อยากจะรับ แต่รู้สึกถึงกลิ่นเปรี้ยวที่อยู่ในปาก ยังคงรับไว้เลย

เธอบ้วนปากก่อนสองที รอหลังจากกลิ่นเปรี้ยวที่อยู่ในปากไม่มีแล้ว จึงเริ่มดื่มน้ำ

ดื่มน้ำไปหลายคำ ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย อาการกรดในกระเพาะนั้นค่อยๆสงบลง นี่ทั้งตัวจึงโล่งอกไปที

“ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณน้ำของประธานเปปเปอร์ เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะโอนให้คุณ” มายมิ้นท์พูดอยู่ก็จะคว้ามือถือ

สีหน้าของเปปเปอร์ดูลึกลับ “น้ำขวดหนึ่งเท่านั้น ไม่จำเป็น”

“จำเป็นอยู่แล้ว อยู่ดีๆฉันรับความหวังดีของคนอื่นไม่ได้” มายมิ้นท์เห็นเขาไม่เอามือถือออกมาเปิดกระเป๋าเงินคว้าเงินสดออกมาโดยตรง

“นี่เป็นค่าน้ำกับค่ารถตอนขามา” มายมิ้นท์เอาจำนวนเงินที่มากที่สุดในนั้นยัดใส่เข้าไปในมือของเปปเปอร์

รอบตัวเปปเปอร์แผ่รังสีความเย็นชาออกมา “มายมิ้นท์ คุณจะตัดความสัมพันธ์ระหว่างเราโดยที่ไม่เหลือเยื่อใยเลยหรอ?”

มายมิ้นท์ประหลาดใจจ้องมองเขาอยู่ “ไม่เหลือเยื่อใยเลยไม่ดีเหรอ? พวกเราพูดให้น่าฟังหน่อยคืออดีตคู่สามีภรรยา พูดให้ไม่น่าฟังหน่อยก็คือคนสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด ในเมื่อไม่มีความเกี่ยวข้องสักนิด ทำไมไม่แบ่งเส้นให้ชัดเจนหน่อย ใครก็จะไม่ติดค้างใคร มันเป็นอะไรที่ดีมากไม่ใช่เหรอ?”

“……” เปปเปอร์กำมือสองข้างอย่างแน่น อยู่ดีๆก็พูดอะไรไม่ออก

ใช่สิ พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าสองคน ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด

เธอทำเช่นนี้จึงจะถูก แต่ถึงยังไงเขาก็รู้สึกไม่พอใจมาก

“เอาล่ะ ประธานเปปเปอร์ ฉันไปก่อนแล้ว” มายมิ้นท์จะไม่สนใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ ปิดฝาให้แน่น เดินผ่านข้างกายเขา ตรงไปยังข้างหน้า อยากจะกลับไปตำแหน่งเมื่อกี้เรียกรถต่อ

แต่เพิ่งเดินไปสองก้าว ความวิงเวียนโจมตีเข้ามาอย่างฉับพลัน ร่างกายโยกไปโยกมา

เปปเปอร์ย่างก้าวเข้าไปหนึ่งที ดึงเธอไว้ จึงไม่ได้ทำให้เธอล้มลงไป “คุณเป็นยังไงล่ะ?”

เขาขมวดคิ้วอยู่  พบเห็นความตื่นเต้นยังอยู่ ในใจแปลกใจอย่างมาก

เขากลับกลายเป็นตื่นเต้นกับเธออยู่เหรอ?

มายมิ้นท์อึ้งชะงักก่อน หลังจากรู้สึกตัว ใบหน้าล้วนแดงขึ้นเลย ทุ่มแรงดิ้นรนเต็มที่ “เปปเปอร์ คุณทำอะไร รีบปล่อยฉันลงไป!”

เปปเปอร์กอดเธอไว้อย่างแน่นเดินไปยังข้างหน้ารถ “ส่งคุณกลับ”

“ใครจะให้คุณส่ง ฉันเรียกรถเอง คุณรีบปล่อยฉันไป” ขาสองข้างของมายมิ้นท์ถีบอยู่กลางอากาศอย่างไม่หยุดยั้ง แขนทั้งสองข้าง ก็ออกแรงผลักหน้าอกของผู้ชายอยู่เช่นกัน

ผู้ชายเกือบจะอุ้มไม่อยู่แล้ว คิ้วขมวดขึ้น “ดิ้นอีกก็จะล้มแล้วนะ คุณก็น่าจะไม่อยากล้มเช่นกันล่ะ คุณรู้ผลลัพธ์ที่จะล้มลงไปไหม?”

เขาก้มหัวจ้องมองเธอ

สบกับตาสองข้างที่ลึกเงียบเหมือนเช่นดั่งหลุมดำคู่นั้นของเปปเปอร์ โดยจิตใต้สำนึกมายมิ้นท์เงียบลงมา เอ่ยปากอย่างงงงัน “คุณหมายความว่าอะไร คุณรู้ใช่หรือไม่……”

“ล้มลงไป หัวคุณอาจจะชนแล้วได้รับบาดเจ็บ พรุ่งนี้ก็คือวันสุดท้ายของการตัดสินตำแหน่งผู้ร่วมลงทุน คุณอยากจะเพราะว่าได้รับบาดเจ็บแล้วพลาดเลยเหรอ?” เปปเปอร์ตัดคำพูดเธอ

มายมิ้นท์เบ้ปากหนึ่งที

อะไรนะ ที่แท้บอกว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บเหรอ

เธอยังคิดว่าเขารู้เรื่องที่เธอตั้งครรภ์ล่ะ ทำให้เธอตื่นตกใจหนึ่งที ถึงอย่างไรลาเต้ก็ไม่รู้ ถ้าเขารู้มันก็น่าสงสัยเกินไปแล้ว

“งั้นคุณปล่อยฉันลง ไม่ใช่ก็จะไม่ล้มแล้วเหรอ?” มายมิ้นท์พูดอย่างใบหน้าเย็นชา

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบกลับ

เขารู้ว่าเธอจะไม่ขึ้นรถดีๆ จึงใช้วิธีแบบนี้

จะปล่อยเธอลงได้ยังไง หลังจากปล่อยลง เธอย่อมจะไปอีกแน่นอน

ไม่นาน เปปเปอร์อุ้มมายมิ้นท์มาถึงหน้ารถแล้ว

เปปเปอร์วางเธอลง หยิบกุญแจรถออกมาเตรียมตัวจะเปิดล็อก

มายมิ้นท์อาศัยเวลานี้ หมุนตัวจะไปอีก

เปปเปอร์ทำตายี๋ จับแขนของเธอไว้ทันที ดึงไปยังข้างหลัง

“อ่า!” มายมิ้นท์ตื่นตระหนกร้องเสียงหนึ่ง จากนั้นหลังก็ดันอยู่บนประตูรถ

เปปเปอร์เอามือค้ำอยู่ข้างลำคอเธอทั้งสอง สายตาล้ำลึกเย็นชาจ้องมองเธออยู่ “ยังอีกเหรอ?”

มายมิ้นท์โมโหจนหัวเราะเลย เบิกตาโพลงจ้องเขม็งเขาอยู่ “เปปเปอร์ ตกลงคุณอยากจะทำอะไรกันแน่?”

“ส่งคุณกลับ!” เปปเปอร์ค่อยๆเอ่ยปาก

มายมิ้นท์เพียงรู้สึกโมโหมาก “ฉันบอกแล้ว ฉันจะเรียกรถเอง ไม่ให้คุณไปส่ง คุณฟังภาษาคนไม่ออกเหรอ?”

เปปเปอร์หนังตาหย่อน “ผมทำตามคำพูดของท่านย่า ส่งคุณเท่านั้น ขึ้นรถเถอะ”

เขาปล่อยมือ กดกุญแจรถหนึ่งที ปลดล็อกประตูรถเลย