รักหวานอมเปรี้ยว – ตอนที่ 180 อยากถามให้ชัดเจน

เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่าต่อไปเปปเปอร์จะค้นพบความรักที่ตนมีต่อมายมิ้นท์ก็สายไปเสียแล้ว และเนื่องจากคำพูดที่เปปเปอร์พูดในวันนี้ก็จะทำให้เขาทำได้เพียงมองดูมายมิ้นท์กับเขาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

ขณะที่คิด ทามทอยก็ยิ้มให้กับเปปเปอร์ที่ยังอยู่นอกรถ แล้วขับรถจากไป

เปปเปอร์ยืนอยู่กับที่ มองไปยังทิศทางที่ทามทอยจากไปด้วยสายตาเย็นชา มือทั้งสองข้างบีบแน่น ลมหายใจรอบกายเขาหนาวเย็นจนน่าหวาดเสียว

ทามทอยรักมายมิ้นท์เข้าแล้ว แล้วยังประกาศศักดาอีกว่าจะตามจีบมายมิ้นท์ เมื่อสองเดือนก่อนทามทอยยังไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับมายมิ้นท์เลย อีกทั้งยังไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับมายมิ้นท์มากมายอะไร

เป็นเขา！

รูม่านตาของเปปเปอร์ขยับ

เขาเป็นคนผลักดันให้ทามทอยปรากฏอยู่เบื้องหน้าของมายมิ้นท์ และพยายามเพิ่มความสัมพันธ์ระหว่างทามทอยกับมายมิ้นท์ ก็เลยทำให้ทามทอยหลงรักมายมิ้นท

ในเวลานี้ ในใจของเปปเปอร์รู้สึกอย่างบอกไม่ถูก สรุปคือเขารู้สึกทุกข์ทรมานอย่างมาก

ส้มเปรี้ยวมาอยู่ข้างกายเขา พลางถามขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า：“เปปเปอร์ คุณกำลังดูอะไรอยู่เหรอคะ？”

เปปเปอร์มองลงต่ำพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า：“ไม่มีอะไรครับ”

“คุณทามทอยไปแล้วเหรอคะ？”ส้มเปรี้ยวถามขึ้นอีก

เปปเปอร์ อึม หนึ่งที

ส้มเปรี้ยวควงแขนของเขา“เปปเปอร์ คุณทามทอยพูดคุยอะไรกับคุณเหรอคะ ดูเหมือนว่าอารมณ์ของคุณไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”

“ผมอารมณ์ไม่ดีเหรอ？”เปปเปอร์มองไปที่หล่อนด้วยสายตาเป็นประกายเล็กน้อย

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า“ใช่ค่ะ ไม่ดีเอามากๆเลย เหมือนกับมีคนแย่งของอะไรไป”

สีหน้าแววตาของเปปเปอร์งุนงงเล็กน้อย

มีของอะไรถูกคนขโมยไปงั้นเหรอ？

เขากับทามทอยคุยเรื่องของมายมิ้นท์ ทามทอยรักมายมิ้นท์ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ เขาถึงอารมณ์ไม่ดี？

เพราะรู้สึกว่าทามทอยแย่งมายมิ้นท์ไป？

“เปปเปอร์ คุณเป็นอะไรเหรอ？”ส้มเปรี้ยวเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมากจนไม่สามารถสัมผัสได้ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปโบกมือเบื้องหน้าของเขา

จากนั้นเธอก็ออกมาจากคอนโด

ราวกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้น มองไปข้างหน้า ก็เห็นเปปเปอร์ขมวดคิ้วอยู่

“ที่รัก ทำไมคุณถึงไม่เดินไปล่ะครับ？”ขณะที่ลาเต้ปิดประตู ก็เห็นมายมิ้นท์ยืนอยู่ข้างหน้าโดยไม่ขยับเขยื้อนร่างกาย จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

มายมิ้นท์ตอบกลับว่า：“เปปเปอร์มาแล้ว”

“อยู่ไหนเหรอครับ？”เมื่อลาเต้ได้ยินชื่อนี้ จู่ๆสีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก

เขาเข้ามาข้างหน้าหนึ่งก้าว ในที่สุดก็เจอคนที่อยู่ข้างหน้า จึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียง มุทะลุว่า：“คุณมาทำอะไร？”

เปปเปอร์ไม่ได้สนใจเขา สายตาลึกและเงียบจ้องมองไปยังมายมิ้นท์ ราวกับต้องการมองเห็นอะไรในตัวของเธอ

มายมิ้นท์ถูกเขามองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงเม้มริมฝีปากพลางพูดขึ้นว่า“ประธานเปปเปอร์ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ ？”

สายตาของเปปเปอร์กระพริบไปมา

เขามาที่นี่ เพราะต้องการรู้อย่างกระจ่างชัดว่า ทำไมทุกครั้งตนถึงได้รับผลกระทบจากเธอ ทำไมทุกครั้งที่เขาเห็นเธอใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น ก็มักรู้สึกไม่สบายใจ

แต่ว่าตอนนี้ลาเต้อยู่ข้างกายเธอ เขาไม่สามารถเอ่ยปากถามได้

เปปเปอร์ปิดตาลง ขณะที่กำลังลืมตา ในสายตากลับเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และกระจ่างชัด “ผมมาขอโทษคุณ”

“ฮ่า？”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว“ขอโทษ？”

“ขอโทษอะไรกัน คุณทำอะไรที่รักของผมเหรอ？”ลาเต้ถามเปปเปอร์ด้วยความโกรธ

เปปเปอร์ก็ยังคงไม่แยแสเขา มองเพียงมายมิ้นท์“ก่อนหน้านี้ที่ส้มเปรี้ยวเข้าใจคุณกับทามทอยผิดที่ร้านกาแฟ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ คำขอโทษของคุณมันราคาถูกเกินไป และพูดบ่อยเกินไป ทำให้ไม่มีราคาเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าฉันรู้ดีว่า ครั้งนี้คงจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ฉันฟังจนเบื่อแล้ว ดังนั้นคำขอโทษของคุณ คุณก็นำกลับไปเถอะค่ะ”มายมิ้นท์ควงแขนลาเต้ “เต้พวกเราไปกันเถอะ”

“ได้เลย”ลาเต้ยิ้มอย่างมีความสุข และเดินไปยังลิฟต์พร้อมกับเธอ

เมื่อเดินผ่านเปปเปอร์ มายมิ้นท์เอียงหน้ามองเขา“อีกอย่างหนึ่งนะคะ ต่อไปประธานเปปเปอร์อย่าได้มาที่นี่อีกนะคะ เพราะว่าคุณจะนำความเดือดร้อนมาให้ฉัน เข้าใจไหมคะ？”

เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า ยังคงเดินไปข้างหน้าพร้อมกับลาเต้

เปปเปอร์ยังได้ยินสิ่งที่ลาเต้ถามเธอว่า“ที่รัก เขาบอกว่าเขาเข้าใจคุณกับทามทอยผิดที่ร้านกาแฟ หมายความว่ายังไงเหรอครับ คุณกับทามทอยไปร้านกาแฟ ทำไมไม่ชวนผม？”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปร้านกาแฟกับเขาสักหน่อย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา ”มายมิ้นท์ตอบ

แต่ว่าไม่นาน เสียงของเธอกับลาเต้ก็เงียบหายไปพร้อมกับลิฟต์ที่ปิดลง บริเวณระเบียงกลับมาเงียบอีกครั้ง

เปปเปอร์มองไปยังทิศทางที่มายมิ้นท์กับลาเต้จากไป ในใจเต็มไปด้วยความว่างเปล่า