ทามทอยกุมท้องขำโดยที่ไม่สามารถหยุดได้
เปปเปอร์เท่ากับชายอ้วนหัวล้านวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่า
พระเจ้าช่วย เมื่อเขานึกถึงรูปลักษณ์นั้นของเปปเปอร์ ก็อดขำไม่ได้
มายมิ้นท์มองทามทอยที่ขำจนจะเจ็บหน้าอกอย่างไม่เข้าใจ “นายขำขนาดนี้ หรือว่าฉันพูดผิดเหรอ?”
“ไม่ๆๆ” ทามทอยโบกมือซ้ำๆ “เธอไม่ได้พูดผิดหรอก เธอพูดถูกแล้ว เขาอายุสี่สิบกว่าจริงๆ ผมตรงกลางก็ล้านแล้ว พุงก็ใหญ่มาก ตาก็เล็กมากเหมือนกัน สรุปคือน่าเกลียดยังไงก็อย่างนั้นเลย”
ได้ยินการบรรยายของเขา มายมิ้นท์ก็อดตัวสั่นไม่ได้ รีบพูดห้าม “โอเคไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าพูดอีกฉันจะทนไม่ไหว”
ทุกคนล้วนรักความดูดี เธอยอมรับว่าตัวเองก็ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์เหมือนกัน
สรุปแล้ว เธอไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ ว่าตัวเองมีความสัมพันธ์กับผู้ชายแบบนี้ ถึงแม้เรื่องจะผ่านไปนานมากแล้ว เธอก็รู้สึกขยะแขยงมาก
“โอเคๆๆ ฉันไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว” ทามทอยลูบแก้มที่หัวเราะจนปวด พยักหน้าซ้ำๆ
มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง “ฉันไม่เข้าใจ นายเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเอารูปลักษณ์ของพวกนายเข้าด้วยกัน มันจะเข้ากันไม่ได้เลยนะ”
“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันกับเขาไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกัน รู้จักแค่ผิวเผินเท่านั้น” ทามทอยยักไหล่ตอบกลับ
ในเวลานี้ ลาเต้คุยโทรศัพท์เสร็จกลับมาแล้ว
มายมิ้นท์มองเขา “ราเม็งว่ายังไงบ้าง?”
“เขาบอกว่าเขากลับมาแล้ว และอยากเข้าร่วมการประมูลคืนนี้ หลังการประมูลจบ เจอกันที่งานเลี้ยง” ลาเต้ใส่โทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วตอบ
มายมิ้นท์พยักหน้า “แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเขากลับมาให้โทรหาพวกเรา เราไปจะรับเขาที่สนามบิน ทำไมเขาไม่โทร”
“เที่ยวบินเขาช้า อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะลงเครื่อง เราไปรับเขาแล้วค่อยมามันจะสายเอา สู้เขามาเลยดีกว่า เอาล่ะมิ้นท์ เราเข้าไปกันก่อนเถอะ” ลาเต้พูด
มายมิ้นท์ตอบอืม
ทั้งสามเดินไปที่ประตูใหญ่โรงแรม เข้าไปสถานที่การประมูลอย่างราบรื่น
ที่นั่งมายมิ้นท์และลาเต้อยู่สองสามแถวหลัง ที่นั่งทามทอยอยู่สองสามแถวหน้า หลังจากเข้าไปในสถานที่การประมูล ทั้งสามก็แยกทางกัน
มายมิ้นท์หาที่นั่งตัวเองตามบัตรเชิญ เพิ่งนั่งลงไป ก็รู้สึกมีสายตาจ้องมองร่างเธอ
ร่างเธอแข็งทื่อ มองซ้ายมองขวา อยากหาดูว่าใครเป็นคนมองเธอ
แต่หามาหนึ่งรอบ เมื่อสายตานั้นหายไปแล้วก็ยังหาไม่เจอ เธอก็เลยยอมแพ้
สถานที่การประมูลอยู่ภายในห้องส่วนตัวชั้นสอง หลังจากผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเข้ามา เปปเปอร์ออกมาจากขอบหน้าต่างแล้ว ก็ใช้ไม้เท้ากลับไปนั่งหน้าโซฟา
“มีอะไรเหรอ?” เปปเปอร์หยิบหนังสือรายการสินค้าประมูลเล่มหนึ่งขึ้นมาดู
ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนด้านหลังเขาขณะตอบ “ประธานเปปเปอร์ คนตระกูลภักดีพิศุทธิ์มาแล้วครับ พวกเขาอยากมาทักทายคุณที่ห้องส่วนตัว”
“ไม่ต้อง หลังจากการประมูลจบลง ก็เจอกันได้ที่งานเลี้ยง” เปปเปอร์พลิกไปอีกหน้าหนึ่ง แล้วพูดเรียบๆ
ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ครับ งั้นผมจะไปตอบพวกเขา”
เฮอะ อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ คนตระกูลภักดีพิศุทธิ์อยากมานั่งที่ห้องส่วนตัว เพราะไม่อยากนั่งห้องโถงใหญ่กับคนอื่นล่ะสิ
อย่างไรแล้ว ห้องส่วนตัวก็แสดงถึงตัวตนฐานะ ถึงแม้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะมีอิทธิพลไม่น้อย แต่ก็ยังห่างไกลที่จะนั่งในห้องส่วนตัวของการประมูลครั้งนี้ จึงทนไม่ไหวอยากมานั่งในห้องส่วนตัว
ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไปแล้ว เปปเปอร์อยากไปที่ขอบหน้าต่างอีกครั้ง
ขณะที่เขาปิดหนังสือประมูล เตรียมจะวางกลับไปที่ชั้นวาง
ผลคือวางมันไม่มั่นคง หนังสือประมูลหล่นพื้น หนังสือประมูลที่เดิมทีมันปิดอยู่ ก็เปิดออกเนื่องจากการสั่นสะเทือน
เปปเปอร์ขมวดคิ้ว โน้มตัวไปหยิบมัน
เพิ่งจะหยิบมันขึ้นมา ดวงตาเขาก็หดเกร็งทันที “นี่มัน……”
เปปเปอร์เห็นแหวนอันคุ้นเคยวงหนึ่งในนั้น มันคือแหวนแต่งงานของเขากับมายมิ้นท์!
ถึงจะมีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างรูปแบบของผู้หญิงและผู้ชาย แต่มันไม่ได้มีความแตกต่างมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นมันคือแหวนแต่งงานที่เป็นเอกลักษณ์บนโลกนี้ เขาจึงเห็นครั้งเดียวก็จำได้เลย
เปปเปอร์รีบมองไปยังข้อมูลผู้บริจาคด้านล่าง เห็นชื่อคุณมายมิ้นท์สามคำนี้อย่างที่คิดไว้ สีหน้าก็มืดมนทันที
ไม่คิดว่าเธอจะบริจาคแหวนแต่งงาน แถมยังเข้าร่วมการประมูลอีก!
ในชั่วขณะหนึ่ง ความโกรธในใจเปปเปอร์ก็เพิ่มขึ้น
แหวนแต่งงานของเขา เขายังไม่ทิ้งมันเลย แถมยังวางไว้ในลิ้นชักที่ห้อง
แต่เธอล่ะ กลับเอามันออกมาซื้อขาย
เปปเปอร์รู้สึกเหมือนโดนหักหลังทันที ยืนขึ้นมา เดินไปที่หน้าต่าง ก้มศีรษะมองมายมิ้นท์ที่อยู่ด้านล่าง แววตาเขามืดมนและหมองคล้ำ
มายมิ้นท์ก็รู้สึกถึงสายตานั้นจ้องมองร่างตนอีกครั้ง และครั้งนี้เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าของสายตานั้นไม่พอใจเธอ และไม่มีความสุข
“มิ้นท์ เธอเป็นอะไร?” ลาเต้ที่อยู่ตำแหน่งห่างออกไปไม่กี่ที่นั่งเห็นมายมิ้นท์ไม่สบายใจ ก็รีบถามผ่านอากาศ
มายมิ้นท์อยากบอกว่ามีคนมองตนอีกแล้ว แต่ก็คิดว่าพูดออกไปก็ไม่มีประโยชน์ และคงหาคนคนนั้นไม่เจอ จึงแค่ส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ”
หนังสือออกแบบเธอดูเสร็จแล้ว สินค้าประมูลในนั้นเธอไม่ได้สนใจ แน่นอนว่าไม่สนใจที่จะพลาดของดีเมื่อออกจากงานไป
“โอเค รีบกลับมานะ” ลาเต้กำชับ
มายมิ้นท์พยักหน้า ลุกขึ้นออกจากที่นั่งไป
ภายในห้องน้ำ มายมิ้นท์ใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้อง เดินมาล้างมือที่ด้านหน้าอ่างล้างมือ
ในเวลานี้ เธอได้ยินเสียงกดน้ำ จากนั้นเธอก็เห็นประตูห้องน้ำอีกห้องที่อยู่ด้านหลังเปิดออกผ่านกระจก
ส้มเปรี้ยวออกมาจากในนั้น สบตากับมายมิ้นท์ในกระจกพอดี
เห็นได้ชัดว่าส้มเปรี้ยวคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอมายมิ้นท์ที่นี่ หลังจากประหลาดใจแล้ว ก็ยิ้มขณะพยักหน้า “คุณมายมิ้นท์ บังเอิญจังนะคะ”
“บังเอิญมากเลยค่ะ” มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย ตอบกลับเรียบๆ หนึ่งประโยค
ส้มเปรี้ยวรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของเธอมาก แววตาเย็นชา ก่อนจะเดินไปล้างมือด้านหน้าอ่างล้างมือ
ในเวลานี้มายมิ้นท์ก็ล้างเสร็จแล้ว ดึงผ้าเช็ดมือหนึ่งแผ่นจากกล่องข้างๆ แล้วเริ่มเช็ดมือ
ส้มเปรี้ยวเห็นสบู่เหลวล้างมือตรงตัวเองนั้นว่างเปล่า ในใจก็หงุดหงิด จากนั้นก็มองไปทางมายมิ้นท์ “คุณมายมิ้นท์ ส่งสบู่ล้างมือทางคุณมาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”
“ไม่ได้” มายมิ้นท์เช็ดซอกนิ้ว ปฏิเสธโดยไม่ลังเล
พวกเธอเป็นศัตรูกัน ทำไมต้องส่งของให้เธอด้วย
ส้มเปรี้ยวไม่คิดว่ามายมิ้นท์จะปฏิเสธตรงไปตรงมาแบบนี้ ไม่ไว้หน้าเลยด้วยซ้ำ จึงกัดปากด้วยความโกรธ
จากนั้น เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง มุมปากกระตุกอย่างเย็นชา จากนั้นก็ก้าวไปข้างๆ ชนมายมิ้นท์ออกไป ครอบครองอ่างล้างมือของมายมิ้นท์เมื่อครู่นี้
มายมิ้นท์ก็ไม่คิดว่าส้มเปรี้ยวจะทำแบบนี้ หลังจากเซไปไม่กี่ก้าว ก็จับขอบอ่างล้างมือไว้ได้ทัน เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์อันเลวร้ายในการล้มลง
“ขอโทษนะคะคุณมายมิ้นท์ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณคงไม่เอาเรื่องหรอกนะ?” ส้มเปรี้ยวถูมือ ถามอย่างเสแสร้งสุดๆ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
มายมิ้นท์มองเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก เมื่อมองจนทั้งร่างเธอรู้สึกอึดอัด การแสดงออกแข็งทื่อ ทันใดนั้นก็ยกกระเป๋าในมือขึ้นมาฟาดบนศีรษะเธอ
ส้มเปรี้ยวโดนฟาดโดยไม่ทันป้องกันสักนิด ทรงผมที่จัดเป็นอย่างดียุ่งเหยิงไปหมด การแต่งหน้าบนใบหน้าก็เลือนราง ที่สำคัญไปกว่านั้น สมองเธอก็ปวดเป็นจังหวะ
“มายมิ้นท์ แกกล้าตีฉัน!” ส้มเปรี้ยวสั่นไปทั้งร่าง กัดฟันกรอดจ้องมายมิ้นท์
มายมิ้นท์ดึงผ้าเช็ดมือออกมาอีกครั้ง ค่อยๆ เช็ดเครื่องสำอางที่เปื้อนบนกระเป๋าช้าๆ พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นยะเยือกและไม่แยแส “ขอโทษนะคะคุณส้มเปรี้ยว ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณส้มเปรี้ยวคงไม่เอาเรื่องเหมือนกันใช่ไหม?”
คำพูดที่คุ้นเคย ทำให้สีหน้าส้มเปรี้ยวทั้งแดงทั้งซีด เหมือนกับจานผสมสี เห็นแล้วตลกมาก
นี่มันคำพูดที่เธอเพิ่งพูดกับมายมิ้นท์ไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดว่าจะโดนมายมิ้นท์ตอกกลับเหมือนเดิม
นี่มันคือการตบหน้าเธอชัดๆ!
