รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 1 กับดัก

“มู่ซีซี! ตอนนี้พี่ของแกอยู่บาร์ แกรีบไปพาพี่สาวของแกกลับมา!” แม่มู่มองไปยังมู่ซีซีที่อยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ สัมผัสของความรังเกียจปรากฏขึ้นในแววตาโดยไม่ตั้งใจ
“แม่….” มู่ซีซีมองไปยังแม่ของเธอและเธอยังไม่ทันที่จะกล่าวจบ จากนั้นเธอก็ถูกแม่ของเธอขัดจังหวะอย่างหมดความอดทน “บอกให้แกไปตามก็ไปซะ จะมัวพูดอะไรให้มากมาย! หากว่าพี่สาวของแกเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เดี๋ยวแกจะเจอดี!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้ซึ่งความเห็นใจของแม่ มู่ซีซีก็หลับตาลง ปกปิดอารมณ์เศร้าโศกในสายตาของเธอ…
บางครั้งเธอเองก็คิดสงสัยจริงๆว่าสุดท้ายแล้วเธอใช่บุตรสาวของตระกูลมู่จริงๆหรือไม่ ทำไมทั้งๆที่เธอและมู่อวี๋เฟยต่างก็เป็นบุตรของตระกูลมู่ แต่พ่อและแม่ปฏิบัติต่อพวกเธอสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
มู่อวี๋เฟยเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ และเธอก็เป็นดั่งซินเดอเรลล่าที่ไม่มีสิ่งใดเลยแม้แต่น้อย
“แม่ หนูเข้าใจแล้ว หนูจะไปเดี๋ยวนี้…” มู่ซีซีเก็บสีหน้าและควบคุมอารมณ์ เธอรีบเดินออกจากบ้าน จากนั้นเธอเรียกรถแท็กซี่และตรงไปยังบาร์ที่มู่อวี๋เฟยอยู่ในทันที
และสิ่งที่มู่ซีซีไม่รู้เลยก็คือหลังจากที่เธอก้าวเท้าออกจากบ้านไป ทางด้านหลังแม่มู่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและต่อสายโทรศัพท์ไปยังมู่อวี๋เฟย
สายโทรศัพท์เชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็ว แม่มู่รีบกล่าวกับมู่อวี๋เฟยทันที “อวี๋เฟย มู่ซีซีออกไปแล้ว ทางหนูเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง?”
เสียงหัวเราะที่มีความนัยของมู่อวี๋เฟยดังขึ้นในสายโทรศัพท์ “แม่ ทางฉันน่ะเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ก็แค่รอให้มู่ซีซีมาเท่านั้น”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แท็กซี่ก็มาถึงทางเข้าบาร์
มู่ซีซีลงจากรถ เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าบาร์และขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวเข้าไปด้านใน มู่ซีซีก็สามารถได้ยินเสียงเพลงแดนซ์แล้ว
เธอกัดฟันฝืนใจและก้าวเข้าไปด้านในบาร์ แสงไฟระยิบระยับไปทั่ว บนฟลอร์เต้นรำมีร่างกายที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ทุกหนทุกแห่ง เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้ขมับของมู่ซีซีขยับในทันที
สายตาของมู่ซีซีกวาดไปทั่วอย่างรวดเร็ว หลังจากใช้สายตาค้นหาอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดมู่ซีซีก็พบร่างมู่อวี๋เฟยพี่สาวของเธออยู่บริเวณเคาน์เตอร์บาร์
เธอถอนหายใจ มู่ซีซีรีบตรงเข้าไปหามู่อวี๋เฟย
“พี่ ไม่ต้องดื่มแล้ว กลับบ้านกับฉันเถอะ” มู่ซีซีเห็นว่ามู่อวี๋เฟยกำลังยกแก้วไวน์เพื่อดื่ม จิตใต้สำนึกของเธอก็คว้าแก้วไวน์จากมือของมู่อวี๋เฟย
มู่อวี๋เฟยได้ยินเสียงของมู่ซีซี ดวงตาที่ปัดมาสคาร่าและแต่งแต้มด้วยอายแชโดว์ที่ละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์ได้เงยหน้าขึ้น เธอเหลือบมองที่มู่ซีซีอย่างเย็นชา จากนั้นเธอจ้องมองมู่ซีซีพร้อมกับหัวเราะเยาะ เธอชี้ไปที่แก้วไวน์ในมือของมู่ซีซีและพูดกับมู่ซีซีว่า “อยากให้ฉันกลับบ้านนั้นช่างง่ายดาย เธอดื่มไวน์แก้วนี้ให้หมดซะแล้วฉันจะกลับบ้านกับเธอแต่โดยดี”
ชั่วขณะนั้นเมื่อมู่ซีซีได้ยินเธอก็ขมวดคิ้ว เธอเหลือบมองมู่อวี๋เฟย โดยไม่พูดไม่จา เธอก็ยกแก้วและดื่มไวน์ทั้งหมดในแก้วในลมหายใจเดียว
เธอคว่ำแก้วลง ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว มู่ซีซีมองไปยังมู่อวี๋เฟย “หมดแล้ว จะกลับไปกับฉันได้หรือยัง?”
“แน่นอนว่าได้” ในขณะที่กล่าว บนใบหน้าของมู่อวี๋เฟยก็ปรากฏรอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จ เธอเหลือบมองมู่ซีซีอย่างมีนัยแฝงและค่อยๆกล่าว “แต่ว่านะ ซีซี ตอนนี้เธอยังเดินไหวหรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินคำพูดของมู่อวี๋เฟย คิ้วที่ขมวดของมู่ซีซีก็ขมวดแน่นมากยิ่งขึ้น เธอเริ่มก้าวเท้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าโลกหมุนและที่ขมับของเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้น
เนื่องด้วยการก้าวเท้าที่ไม่มั่นคงนั้นทำให้มู่ซีซีรีบประคองตัวไว้กับเคาน์เตอร์บาร์ วินาทีถัดมา ภาพตรงหน้าของมู่ซีซีก็กลายเป็นสีดำและเธอก็เป็นลมหมดสติไป
มู่อวี๋เฟยที่อยู่ด้านข้างมองไปยังมู่ซีซีที่สลบอยู่พร้อมกับยิ้มแสยะ เธอเอื้อมมือออกไปและลากมู่ซีซีที่หมดสติออกจากบาร์
เมื่อเดินไปถึงโรงแรมด้านข้าง มู่อวี๋เฟยก็โยนร่างที่ไร้สติของมู่ซีซีลงบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องพักของโรงแรม เธอมองไปยังมู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาวราวกับหิมะของโรงแรม ริมฝีปากของมู่อวี๋เฟยแสยะยิ้มและกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “มู่ซีซี อย่าโทษฉัน นี่คือสิ่งที่แกเป็นหนี้ฉัน!”
เมื่อกล่าวเช่นนั้นมู่อวี๋เฟยก็เดินหันหลังกลับและปิดประตูจากไปโดยไม่ลังเล
“ร้อน…ร้อนมาก…” มู่ซีซีนอนกระสับกระส่ายไปมาโดยไม่รู้ตัว เธอร้อนจนแทบทนไม่ไหว เธอลืมตาขึ้นมาอย่างพร่ามัวและพบว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย
มู่ซีซีไม่มีเวลาคิดอะไรมากนัก ในตอนนี้ร่างกายที่กำลังร้อนผ่าวของมู่ซีซีคิดเพียงว่าอยากจะฉีกชุดที่กำลังสวมอยู่ออกไปจากร่างกายของเธอ
เธอกัดริมฝีปากอย่างรุนแรง จากนั้นความรู้สึกนึกคิดของเธอก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอบังคับแขนขาที่กำลังอ่อนแรงให้ลุกขึ้นจากเตียง ในขณะเดียวกันมู่ซีซีก็ได้ยินเสียงน้ำไหลดังออกมาจากห้องอาบน้ำ… ภายในห้องนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ หัวใจของมู่ซีซีก็เต้นอย่างตื่นตระหนก มู่ซีซีลากร่างกายที่อ่อนแรงของเธอ เดินโซเซไปยังประตูห้อง
โชคดีที่ประตูไม่ได้ปิด มู่ซีซีเปิดประตูได้อย่างราบรื่นและคิดหนี
เธอเดินไปอย่างเวียนศีรษะ จิตใจของเธอว้าวุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ มู่ซีซีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังเดินไปที่ไหน เธอรู้เพียงแค่ยิ่งเดินยิ่งลำบาก ร่างกายของเธอร้อนมากขึ้น ริมฝีปากของเธอแห้งและเธอก็สูญเสียพลังของเธอไปทั้งหมด
ด้วยการก้าวเดินที่ไม่มั่นคง มู่ซีซีล้มลงบนพื้นตรงประตูห้อง
เนื่องจากการล้มของมู่ซีซี ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
มู่ซีซีรู้สึกร้อนมาก ดูเหมือนว่าอย่างไรเธอก็ไม่สามารถออกไปได้ ในตอนนี้เมื่อเห็นว่าประตูถูกเปิดออกแล้ว มู่ซีซีลุกขึ้นยืนและประคองร่างกายไว้กับผนัง เธอผลักประตูและเดินเข้าไป
ทันทีที่เธอเอนกายลงบนเตียงขนาดใหญ่ มู่ซีซีรู้สึกร้อนจนสลบไป
มู่ซีซีตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด!
เจ็บ เจ็บเกินไปแล้ว!
มู่ซีซีเจ็บปวดจนเธอขมวดคิ้วแน่น เธอลืมตาขึ้นด้วยความตื่นตระหนก และในวินาทีถัดมา เธอได้พบกับดวงตาที่เย็นชาและลุ่มลึกราวกับก้นเหว
ยังไม่ทันที่มู่ซีซีจะตอบโต้ เสียงทุ้มต่ำ แข็งกร้าวและเย็นชาก็ดังขึ้นในหูของเธอ “เธอเป็นใคร? ใครให้เธอมาที่นี่?!!!”
มู่ซีซีพูดไม่ออก เธอหายใจอย่างลำบาก เป็นเพราะว่ามันทรมานเป็นอย่างมาก ความรู้สึกที่ทรมานของมู่ซีซีก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ตอนนั้นเองมู่ซีซีก็พบว่าไม่น่าแปลกใจเลยที่ร่างกายของเธอจะรู้สึกทรมานเช่นนี้ เธอกำลังถูกชายที่อยู่ตรงหน้ารัดคอ
เธอแทบจะขาดอากาศหายใจ…
ในช่วงเวลาที่มู่ซีซีรู้สึกว่าเธอกำลังจะตาย ชายคนนั้นกลับปล่อยมือและโยนร่างของมู่ซีซีลงบนเตียง
“ไสหัวไปซะ!”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินเช่นนั้นแขนและขาของเธออยากจะลุกออกไปจากเตียงนี้ แต่ร่างกายของเธอกลับหมดเรี่ยวแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นได้ เธอเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก เธอยังไม่ทันลุกออกจากเตียง มู่ซีซีก็กอดตัวเองเอาไว้แน่นและฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอพร้อมกับบ่นพึมพำโดยไม่รู้ตัว “ร้อน..ร้อนมาก..ช่วยด้วย..พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อย…”
ในวินาทีถัดมา มู่ซีซีรู้สึกว่าตัวเธอเบาหวิวจากนั้นก็พบว่าชายที่เธอไม่รู้จักคนนั้นกำลังอุ้มเธอ…