รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 147 หวาน หวาน หวาน!

วันรุ่งขึ้นคือวันเสาร์ วันนี้ไม่มีเรียน เมื่อคืนมู่ซีซีหลับสบายเป็นอย่างมาก วันนี้เธอตื่นตั้งแต่เช้าตรู่
ถึงแม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โดยปกติแล้วจี้หลิงชวนคนบ้างานก็มักจะอยู่ที่บริษัทและทำงานล่วงเลยเวลาในวันเสาร์สุดสัปดาห์
ทันทีที่มู่ซีซีลืมตาที่กำลังงัวเงีย เธอก็เห็นจี้หลิงชวนสวมชุดสูทแบบเต็มยศออกมาจากห้องแต่งตัว
จี้หลิงชวนเห็นว่าบริเวณเตียงมีศีรษะเล็กๆของมู่ซีซีโผล่ออกมา ผมนุ่มสลวยของเธอชี้ฟูเล็กน้อย เธอนอนทับจนผมของเธอชี้ฟู ดวงตาดอกท้อที่งดงามนั้นลืมตาขึ้นเพียงครึ่งราวกับว่ากำลังสะลึมสะลือ เธอยังอยู่ในความงุนงงขณะที่เพิ่งตื่น
มุมปากของจี้หลิงชวนโค้งงอเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นรอยยิ้มของเขา
จี้หลิงชวนยกข้อมือขึ้นและมองดูนาฬิกา จากนั้นเขาก็หันไปหามู่ซีซีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและพูดว่า “ตอนนี้ยังพอมีเวลา เธอนอนต่ออีกหน่อยก็ได้”
มู่ซีซีส่งเสียงอืมตอบรับ จากนั้นเธอขยี้ตาและเอื้อมมือมาแตะโทรศัพท์บนตู้ข้างเตียง เธอเปิดดูแอพรายการบันทึก ทันใดนั้นเธอก็ตาสว่างในทันที
วันนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นวันเสาร์ ไม่มีเรียนก็จริง แต่บริษัทของจี้หลิงชวนก็ยังเปิดทำการ!
เธอไม่ได้ลืมว่าตัวเธอเองนั้นยังทำงานเป็นล่ามอยู่ที่บริษัทของจี้หลิงชวน!
เก้าโมงเข้างาน ตอนนี้แปดโมงแล้ว หากว่าช้ากว่านี้ เธออาจจะสายได้!
ขณะที่คิด มู่ซีซีก็เหยียดแขนและลุกขึ้นนั่ง เธอยกผ้านวมขึ้นและลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอลืมเรื่องที่ประจำเดือนของเธอกำลังมาไปโดยปริยาย ทันทีที่มู่ซีซียืนขึ้น เธอก็รู้สึกได้ถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลออกมาจากช่องท้องส่วนล่างของเธอ เธอรู้สึกปวดท้องน้อยในทันที
มู่ซีซียกมือขึ้นปิดหน้าท้องน้อยของเธอโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังจ้องมองมาที่เธอ สีหน้าของมู่ซีซีดูเก้ๆกังๆและใบหน้าของเธอซีดเซียว
มู่ซีซียืนอยู่ที่เดิมอย่างเก้ๆกังๆ เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเพื่อทำลายบรรยากาศแปลกๆแห่งความเงียบงันนี้ วินาทีถัดมา เธอเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังก้าวเท้าเดินมาหาเธอ
ก่อนที่มู่ซีซีจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ ฝ่ามือใหญ่ของจี้หลิงชวนก็จับข้อมือของมู่ซีซีไว้ เขาขมวดคิ้วและจ้องมองมู่ซีซีพร้อมกับพูด “เป็นอะไรไป? ยังปวดท้องเหรอ?”
พูดคุยเรื่องปวดหรือไม่ปวดประจำเดือนกับจี้หลิงชวนที่เป็นผู้ชาย มู่ซีซีรู้สึกว่ามันน่าอายเกินไป
แก้มขาวเนียนราวกับหิมะก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว มู่ซีซีรีบเงยหน้าและพูดกับจี้หลิงชวนว่า “ไม่เป็นอะไรแล้ว…ดีขึ้นมากแล้ว…”
ขณะที่เธอพูด มู่ซีซีก็กลัวว่าจี้หลิงชวนจะวกกลับมาพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดคุยและผละออกจากมือของจี้หลิงชวน “เอ่อคือ…ฉันไปเปลี่ยนผ้าอาบน้ำล้างหน้าก่อน เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”
จี้หลิงชวนมองสำรวจสีหน้าของมู่ซีซี นอกเหนือจากใบหน้าที่ซีดเซียวเพียงเล็กน้อยแล้ว อย่างอื่นเธอก็ดูเป็นปกติ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงปล่อยมือมู่ซีซี
มู่ซีซีรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเสื้อผ้าราวกับว่าเธอถูกนิรโทษกรรม จี้หลิงชวนก้าวลงบันไดและเดินไปที่ห้องครัว ป้าหลิงที่กำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารเช้าในครัวเห็นว่าจี้หลิงชวนกำลังลงมา เธอรีบกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณชาย อรุณสวัสดิ์”
จี้หลิงชวนพยักหน้า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับว่ากำลังลังเล จากนั้นเขาก็มองไปทางป้าหลิงด้วยท่าทางแปลกๆ “ป้าหลิง ผู้หญิงเวลาประจำเดือนมาควรจะทานอะไรถึงจะดีเหรอ?”
หลังจากที่ป้าหลิงได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวน เธอผงะไปประมาณสิบวินาที สิ่งแรกที่เธอนึกถึงเลยก็คือมู่ซีซี
เกรงว่าในตอนนี้คงมีเพียงแค่คุณมู่เท่านั้นที่ทำให้คุณชายเป็นห่วงและเป็นกังวลได้มากขนาดนี้
ภายในใจของป้าหลิงรู้สึกดีใจกับคุณชาย เป็นเวลานานหลายปีแล้ว ในที่สุดคุณชายก็สามารถปล่อยวางได้ ตั้งแต่คุณชายเริ่มมีความห่วงใยต่อคุณมู่ ก็เหมือนกับว่าพื้นที่ภายในใจของคุณชายก็เริ่มเปิดใจให้กับคุณมู่แล้ว
ขณะครุ่นคิดป้าหลิงก็จ้องมองจี้หลิงชวนอย่างมีความสุข “คุณชาย วางใจได้เลย เดี๋ยวป้าจะทำอาหารเช้าที่เหมาะสมหญิงสาวที่มีประจำเดือนให้กับคุณมู่เอง”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินดังนั้นเขาก็พยักหน้า เขาหันหลังเดินไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างพอใจและหยิบนิตยสารการเงินฉบับล่าสุดขึ้นมาอ่าน
เมื่อจี้หลิงชวนอ่านนิตยสารการเงินจบ มู่ซีซีก็จัดเก็บของเสร็จและเดินลงมาชั้นล่าง
ป้าหลิงจัดการทุกอย่างเสร็จอย่างรวดเร็ว อาหารเช้านั้นถูกเตรียมไว้เรียบร้อย เมื่อเห็นว่ามู่ซีซีลงมาชั้นล่างแล้ว ป้าหลิงก็รีบเดินไปหาจี้หลิงชวนและมู่ซีซีพร้อมกับพูดว่า “คุณมู่ คุณชาย อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”
จี้หลิงชวนพยักหน้าและลุกขึ้น มู่ซีซีและจี้หลิงชวนเดินเข้าห้องครัวด้วยกัน
หลังจากนั่งลงแล้ว ตอนนั้นเองมู่ซีซีก็พบว่าอาหารเช้าตรงหน้าเธอคือข้าวฟ่างต้มน้ำตาลทรายแดงใส่ลูกเดือยและอินทผาลัม จากนั้นเธอเหลือบมองอาหารเช้าตรงหน้าจี้หลิงชวนซึ่งแตกต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง
จากนั้นมู่ซีซีก็พอจะรู้ว่าป้าหลิงอาจจะเตรียมอาหารเช้ามื้อนี้ให้เธอโดยเฉพาะ
และดูเหมือนว่าหญิงสาวโดยทั่วไปจะกินน้ำตาลทรายแดงในช่วงมีประจำเดือน สายตาของเธอหันไปมองดูป้าหลิงที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความประหลาดใจ
เอ่อ…คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง…ป้าหลิงจะรู้ได้อย่างไรว่าประจำเดือนเธอมา?
ป้าหลิงที่อยู่ข้างๆเห็นแววตาที่สงสัยและประหลาดใจของมู่ซีซี เธอยิ้มและรีบอธิบายด้วยความเคารพ “คุณมู่ ข้าวฟ่างต้มน้ำตาลทรายนี้กินดีมาก บำรุงทั้งเลือดและผิวพรรณ”
เมื่อได้ยินคำว่าบำรุงเลือด ทันใดนั้นใบหน้าของมู่ซีซีก็แดงระเรื่อ ไม่จำเป็นต้องคิดเลย เรื่องประจำเดือนเธอมา จะต้องเป็นจี้หลิงชวนแน่ๆที่บอกป้าหลิง
ขณะที่เธอคิด มู่ซีซีก็รีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย เธอเพ่งสมาธิในการทานข้าวฟ่างต้มตรงหน้าของเธอ
หวานละมุน ข้าวฟ่างต้มนั้นนุ่มมาก แทบจะละลายในปาก อืม รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว
ทั้งสองทานอาหารเช้าด้วยความสุข จากนั้นจี้หลิงชวนก็เผด็จการ เขาสั่งให้เธอนั่งรถคันเดียวกับเขาไปยังบริษัท
การคัดค้านของมู่ซีซีไม่เป็นผล สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจำยอมขึ้นรถไปกับจี้หลิงชวน
เพื่อเลี่ยงการเป็นประเด็น บริเวณทางแยกที่ห่างจากบริษัทเพียงไม่กี่นาที มู่ซีซีรีบหันไปหาจี้หลิงชวนและพูด “จี้หลิงชวน….ฉันลงตรงนี้ก็ได้”
จี้หลิงชวนมีแววตาที่ไม่พอใจและเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อมองไปยังใบหน้าเล็กๆของมู่ซีซีที่ดูกระวนกระวายใจ มือทั้งสองข้างก็เขากำพวงมาลัยรถไว้แน่นและจอดรถบริเวณข้างทาง
“ขอบคุณ!” มู่ซีซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบพูดกับจี้หลิงชวน เธอรีบหันหลังกลับไปและยื่นมือออกไปเตรียมจะเปิดประตูรถ จี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับจู่ๆเขาก็เอื้อมมือออกมาและจับข้อมือของมู่ซีซีไว้
เนื่องจากพละกำลังที่มหาศาล มู่ซีซีไม่อาจขัดขืนได้เลย มู่ซีซีอึ้งจนพูดไม่ออกและมุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย เธอหันศีรษะกลับไปมองจี้หลิงชวนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับรถและถามเบาๆว่า “จี้หลิงชวน…มีอะไรหรือเปล่า?”
ทันทีที่สิ้นเสียงของมู่ซีซี ร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวนก็โน้มเข้าหามู่ซีซีเล็กน้อย
มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนที่ขยับเข้ามาใกล้ การหายใจของเธอนั้นชะงักในทันที สิ่งที่เธอได้ยินภายในโสตประสาทมีเพียงแค่เสียงหัวใจที่เต้นระรัว!
มู่ซีซีกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ใบหน้าของมู่ซีซีนั้นแดงก่ำ เธอพูดอย่างตะกุกตะกักและพูดออกมาด้วยความยากลำบากว่า “จะ..จี้หลิงชวน..คะ..คุณมีอะไร…มีเรื่องอะไรหรือเปล่า…?”