รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 150 เป็นแฟน!

เวินจิ่งโกรธไม่น้อย!
ยังไงก็ตาม เขาก็เป็นแพทย์ศัลยกรรมประสาท และเขามีมีดผ่าตัด!
ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขายังได้รับปริญญาเอกด้านการแพทย์และเภสัชศาสตร์อีกด้วย ไม่เพียงแต่สนใจในด้านการแพทย์เท่านั้นแต่ยังสนใจเรื่องยาอีกด้วย และตอนนี้เขาอยู่ที่สหรัฐอเมริกาก็เพื่อศึกษาต่อด้านยา
แต่ตอนนี้จี้หลิงชวนคนร้ายกาจโทรหาเขาตอนกลางดึกและถามเขาว่าจะรักษาอาการปวดท้องของหญิงสาวในช่วงมีประจำเดือนได้อย่างไร?
เวินจิ่งรู้สึกว่าเขาโดนสบประมาท!
จี้หลิงชวนไม่ได้คาดหวังว่าเพื่อนของเขาจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างรุนแรงเช่นนี้ เขาถือโทรศัพท์แน่นและพูดไม่ออก
เดิมทีจี้หลิงชวนคิดว่าเวินจิ่งเป็นหมอ เขาก็น่าจะรู้บ้าง ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนว่าเวินจิ่งจะมีชื่อเสียงในด้านการแพทย์ อายุเพียง27ปีเขาก็ได้เป็นถึงศาสตราจารย์แล้ว
ในอีกด้านหนึ่งเวินจิ่งที่อารมณ์ฉุนเฉียวอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อได้สติ เขาก็จับประเด็นได้ นัยน์ตาคล้ายดาวสีน้ำเงินเข้มสว่างขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ อาการงัวเงียของเขาหายไปเกือบครึ่ง เขาถือโทรศัพท์แน่นด้วยความสงสัย “จี้หลิงชวน…แกคงไม่ได้มีแฟนแล้วหรอกใช่ไหม!”
เมื่อเวินจิ่งกล่าว ความคิดในสมองของเขาก็โลดแล่นอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกสิ่งที่เขาคิดก็คือชูเหยาที่หายตัวไปนั้นกลับมาแล้ว?
แต่ความคิดนี้ก็ถูกเวินจิ่งทำลายล้างไป!
เป็นไปไม่ได้! หากว่าชูเหยากลับมาแล้ว เกรงว่าจี้หลิงชวนนั้นจะโทรบอกพวกเขาเหล่าพี่น้องเป็นสายแรกด้วยความดีอกดีใจ!
ดังนั้นความเป็นไปได้สุดท้าย นั่นคือ จี้หลิงชวนพบแฟนใหม่!
จี้หลิงชวนไม่คิดว่าเวินจิ่งจะถามประโยคนี้ สีหน้าของเขาตกใจเล็กน้อย ภายในความคิดของเขาอดไม่ได้ที่จะฉายภาพที่เขาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วเห็นมู่ซีซีที่ผมนุ่มสลวยนั้นชี้ฟู เธอก็มีอาการงัวเงียและดูน่ารัก มุมริมฝีปากของเขาโค้งงอเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ
วินาทีถัดมา จี้หลิงชวนได้ยินเสียงของตัวเองพูดและตอบรับว่า “อืม เป็นแฟน”
เวินจิ่งได้ยินจี้หลิงชวนที่ตอบรับ จากนั้นเขาก็นึกได้ว่าไม่กี่วันก่อนลู่เฉิงฮ่าวมาพูดคุยกับเขาบอกว่าข้างกายจี้หลิงชวนนั้นมีหญิงสาวแล้ว ในตอนนั้นเวินจิ่งคิดว่าลู่เฉิงฮ่าวพูดจาไร้สาระ คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องจริง!
หลังจากที่ตื่นตระหนกแล้ว การแสดงออกของเวินจิ่งก็สงบลง ความคิดของเวินจิ่งในตอนนี้ก็เหมือนกับลู่เฉิงฮ่าวในตอนนั้น เขายินดีกับจี้หลิงชวนเป็นอย่างมาก
การเลิกราในปีนั้นของจี้หลิงชวนและชูเหยามันขมขื่นจนเกินไป
เป็นไปได้ยากที่เวินจิ่งจะไม่สนใจในคำถามที่จี้หลิงชวนเพิ่งถามเมื่อครู่นี้ เขาจึงตอบไปว่า “คำถามอาการปวดท้องประจำเดือนของผู้หญิงที่แกเพิ่งถามมา างที่ดีควรพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดูว่ามีปัญหาอื่นๆร่วมด้วยหรือไม่ แต่โดยทั่วไปความเจ็บปวดนั้นเป็นเรื่องปกติ อาจดีขึ้นหลังจากที่มีลูก”
เมื่อฟังคำแนะนำของเวินจิ่ง จี้หลิงชวนตอบรับเพียงคำว่าอืม จากนั้นพวกเขาก็ถามไถ่เรื่องราวของกันและกันและวางสายไป
ทันทีที่วางสาย จี้หลิงชวนถือปากกาลายเซ็นอยู่ในมือและควงเล่นอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็เกิดอยากจะพบมู่ซีซี
ขณะที่คิด จี้หลิงชวนก็หยิบโทรศัพท์ของบริษัทและต่อสายไปยังห้องทำงานของฟางเซิ่ง
ในไม่ช้า สายก็เชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้ฟางเซิ่งกล่าวอะไร จี้หลิงชวนก็รีบพูดออกไปว่า “บอกให้มู่ซีซีนำกาแฟมาส่งที่ห้องทำงานของฉัน!”
ฟางเซิ่งได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบตอบรับด้วยความสุภาพ “รับทราบคุณชายจี้”
เป็นผลให้มู่ซีซีที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำและเพิ่งได้นั่งลง บนโต๊ะทำงานของเธอก็ถูกฟางเซิ่งเคาะโต๊ะ เมื่อมู่ซีซีเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้ยินฟางเซิ่งพูดว่า “คุณมู่ คุณชายจี้ให้คุณนำกาแฟไปให้เขาที่ห้องทำงานของเขา”
เขากล่าวและเกรงว่ามู่ซีซีนั้นจะลืมรสชาติของคุณชายจี้ เขาจึงกล่าวอีกว่า “จำไว้ว่าคุณชายจี้ดื่มกาแฟดำคั่วใหม่และเติมน้ำตาลเพียงหนึ่งช้อนก็พอ”
มู่ซีซีได้ยินเสียงของฟางเซิ่ง เธอพยักหน้าพร้อมกับลุกขึ้นและเดินไปยังโซนชงกาแฟ
ในบริษัท จี้หลิงชวนเป็นเจ้านายของมู่ซีซี เมื่อเจ้านายออกคำสั่ง เธอก็ต้องทำตามอย่างเชื่อฟัง
ต่อให้ละเว้นความสัมพันธ์ระหว่างลูกน้องและเจ้านาย จี้หลิงชวนก็ยังคงเป็นนายของเธออยู่ดี มู่ซีซีไม่มีเหตุผลที่จะต่อต้านได้
เธอหยิบเมล็ดกาแฟพิเศษของจี้หลิงชวนออกมาและใส่มันลงไปในเครื่องชงกาแฟ ว่ากันว่าเมล็ดกาแฟเหล่านี้ถูกส่งตรงมาโดยเครื่องบินที่มาจากต่างประเทศ
ราคาสูงลิ่วจนน่าตกใจ!
จี้หลิงชวนเป็นนายทุนที่ร้ายกาจจริงๆ!
ขณะคั่วเมล็ดกาแฟ ภายในความคิดของมู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงที่เธอเข้ามาทำงานในบริษัทจี้ซือเป็นครั้งแรกและจี้หลิงชวนก็ให้สั่งให้เธอไปส่งกาแฟให้เขา
นี่คงไม่ใช่ความทรงจำที่ดีนัก…เพราะมู่ซีซีจำได้ชัดเจนจนถึงตอนนี้ว่าในวันนั้นเธอเผลอทำกาแฟหกใส่จี้หลิงชวน
และมันก็บังเอิญหกใส่บริเวณตรงนั้นของจี้หลิงชวน….
โดยไม่รู้ตัว เธอก็ใช้มือเช็ดมัน…ถ้าเธอไม่เช็ดก็ไม่เป็นไร… ด้วยการเช็ดนี้ บริเวณนั้นของจี้หลิงชวนก็แข็งสู้ขึ้นมาในทันใด อืม ก็พูดตามตรงก็แข็งนั่นแหละ…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แก้มขาวของมู่ซีซีก็แดงขึ้นทันทีและสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน
นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว!
มู่ซีซีหน้าแดงระเรื่อ เธอรีบละทิ้งความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจของเธอให้หายไป ใบหน้าที่แดงระเรื่อราวกับกุ้งที่ถูกปรุงจนสุก รีบเดินไปที่ด้านข้างขอบอ่างล้างจานทันที หลังจากล้างหน้าด้วยน้ำเย็นติดต่อกันหลายครั้ง จากนั้นสีหน้าที่แดงระเรื่อของเธอก็จางลง
หลังจากที่แอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าของมู่ซีซีก็กลับมาเป็นปกติ
หลังจากที่คั่วเมล็ดกาแฟเสร็จแล้ว มู่ซีซีปฏิบัติตามคำแนะนำของฟางเซิ่ง เธอเติมน้ำตาลหนึ่งช้อนแล้วหยิบกาแฟและเดินไปที่ห้องทำงานของประธานจี้หลิงชวน
มู่ซีซีหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของสำนักงานประธาน เมื่อมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่มู่ซีซีรู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก เธอจับขอบแก้วกาแฟไว้แน่น พยายามบังคับสีหน้าของตัวเองให้นิ่งที่สุด จากนั้นเธอยกมือขึ้นแล้วเคาะประตูห้องพร้อมกับพูดว่า “คุณชายจี้…ฉันเอง…ฉันเอากาแฟมาให้…”
ยังไม่ทันที่มู่ซีซีจะพูดจบ น้ำเสียงที่ทุ้มลึกของจี้หลิงชวนก็ดังออกมาว่า “เข้ามา!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นมู่ซีซีก็ผลักประตูในทันที
มู่ซีซีก้มศีรษะลง มองที่นิ้วเท้าของเธอ เธอค่อยๆก้าวเดินไปหาจี้หลิงชวนทีละก้าว
โชคดีที่ครั้งนี้จี้หลิงชวนไม่ได้ยืนรอเธอที่ประตูห้องเหมือนครั้งก่อน
มู่ซีซีวางถ้วยกาแฟบนโต๊ะไม้เก่า เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากนั้นเธอก็รีบพูดว่า “คุณชายจี้ ฉันนำกาแฟมาให้แล้ว ถ้าไม่มีอะไร…”
มู่ซีซียังไม่ทันที่จะกล่าวพูด เธอก็ถูกขัดจังหวะอีกครั้งด้วยเสียงที่เอาแต่ใจของจี้หลิงชวน “มีเรื่องอยากจะเจอเธอ”
คำพูดของมู่ซีซีในช่วงครึ่งหลังต้องถูกกลืนกลับลงไปในลำคอ เธอยืนอยู่เช่นนั้นประมาณสิบวินาทีจากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองจี้หลิงชวนโดยไม่รู้ตัว “มีเรื่องอะไรเหรอ?”
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นท่าทางที่สับสนมึนงงของมู่ซีซี บนริมฝีปากของเขารอยยิ้มปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาเอนหลังพิงเบาะหนังอย่างเกียจคร้านและจ้องไปที่มู่ซีซีด้วยดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้
มู่ซีซีที่ถูกจ้องมอง เธอทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอหน้าแดงระเรื่อและถามอีกครั้งอย่างเก้ๆกังๆว่า “คุณชายจี้…มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”