รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 166 ฉันชอบมาก!

ขณะพูดมู่ซีซีจึงจับถุงไว้แน่นกำลังจะเดินจากไป แต่วินาทีต่อมา อีกฝั่งของถุงก็มีฝ่ามือมาจับไว้ แล้วไม่ให้ฝีเท้าของมู่ซีซีเดินไป
มู่ซีซีตกใจแล้วเงยหน้าหันมองไปทางจี้หลิงชวน เธอจึงสบตากับแววตาที่มีรอยยิ้มของเขา
มู่ซีซีจึงอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่น่าฟังของจี้หลิงชวนดังขึ้น “มู่ซีซี เสื้อสูทตัวนี้ที่เธอซื้อฉันฉันชอบมาก”
อื้อ ความจริงคือชอบมากๆเลยแหละ
ไม่ว่ามู่ซีซีจะซื้อเสื้อสูทอะไรมา จี้หลิงชวนก็รู้สึกชอบมาก เพราะนี่เป็นเสื้อผ้าที่มู่ซีซีซื้อให้เขา!
ฟังคำตอบที่คาดไม่ถึงของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงอึ้งนิ่งไปหลายวินาที พอตั้งสติได้ สายตาจึงอดมองไปทางใบหน้าของจี้หลิงชวนไม่ได้ เห็นบนใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่มีความสุข มู่ซีซีค่อยแน่ใจว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้หูฝาด……
นี่เป็นครั้งแรกที่มู่ซีซีเห็นรอยยิ้มแบบนี้บนใบหน้าจี้หลิงชวน เมื่อก่อนเธอแค่เคยเห็นรอยยิ้มที่จี้หลิงชวนยิ้มมุมปากอ่อนๆ
แต่ว่า……เหมือนจี้หลิงชวนยังไม่ได้เอาเสื้อสูทนี้ออกมาดูเลย……
พอคิดแบบนี้ใบหน้าขาวๆของมู่ซีซีก็เริ่มแดง แล้วมองไปทางจี้หลิงชวนอย่างทำตัวไม่ถูก “นายยังไม่ได้ดูเลย……รู้ได้ยังไงว่าตัวเองชอบหรือเปล่า?”
ฟังสิ่งที่มู่ซีซีพูด จี้หลิงชวนจึงยิ้มชัดเจนกว่าเดิม แล้วร่างกายก็เร็วกว่าสมอง จึงยื่นมือออกไปดึงมือเล็กๆของมู่ซีซีมากุมไว้
ทันใดนั้น มู่ซีซีจึงได้ยินเสียงจี้หลิงชวนดังขึ้นที่ข้างหูตัวเองอีกครั้ง “เพราะแค่เธอเลือกให้ฉัน ฉันก็ชอบหมด”
มู่ซีซีฟังน้ำเสียงจี้หลิงชวนเหมือนกำลังพูดจาหวานๆหยอกล้ออยู่ หน้าที่แดงอยู่แล้วจึงแดงก่ำมากกว่าเดิม
มู่ซีซีที่ทำตัวไม่ถูกได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นเร็วเต้นถี่
คำพูดเมื่อกี้ของจี้หลิงชวน มู่ซีซีไม่รู้เลยว่าควรตอบยังไง จึงต้องเปลี่ยนประเด็น “คือ เหมือนเราเดินไปทั่วถนนช็องเซลีเซแล้ว ตอนนี้เรากลับไปที่โรงแรมก่อนไหม?”
มู่ซีซีเพิ่งพูดเสนอ จี้หลิงชวนก็รีบพยักหน้าให้เธอทันที “งั้นเรากลับโรงแรมกันเถอะ!”
ตอนนี้จี้หลิงชวนอยากเห็นใจจะขาดแล้วว่าเสื้อสูทที่มู่ซีซีซื้อให้เป็นยังไง!
ทั้งสองคนเดินเที่ยวไปนานแล้ว ขับรถไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆ พอถึงที่โรงแรมก็ตกบ่ายพอดี
จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีเดินกลับเข้าไปในโรงแรม
พอถึงห้องปุ๊บ จี้หลิงชวนจึงรีบหยิบเสื้อสูทในถุงออกมา
สีแดงไวน์ ถึงจี้หลิงชวนไม่เคยซื้อสีโทนนี้ แต่อาจจะเพราะมู่ซีซีเป็นคนเลือกให้เขาเอง จี้หลิงชวนจึงรู้สึกดูแล้วสบายตามาก
เหมือนเด็กที่ได้เสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ จี้หลิงชวนจึงรีบเอาไปลองที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น มู่ซีซีจึงเห็นจี้หลิงชวนที่ใส่เสื้อสูทสีแดงไวน์เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอมองสำรวจเขาแล้วรู้สึกอึ้ง ดวงตาสวยๆคู่นั้นรู้สึกเป็นประกาย
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า ความจริงจี้หลิงชวนเหมาะกับการใส่สูทสีแดงไวน์นี้มาก
ใบหน้าของจี้หลิงชวนหล่อเหลาเหมือนปีศาจอยู่แล้ว ปกติใส่แค่สูทสีดำ จึงทำให้เขาดูเย็นชาเลือดเย็น ทำให้เขาดูสูงส่งโดดเดี่ยว
แต่ตอนนี้จี้หลิงชวนที่ใส่เสื้อสูทสีแดงไวน์ จึงทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิม ซึ่งรับกับใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนปีศาจของเขาได้ดียิ่งกว่าเดิม
ความเย็นชาบนตัวดูลดลงไปไม่น้อย
เหมือนปีศาจที่เดินออกมาจากภาพวาดอย่างนั้น
จี้หลิงชวนเห็นมู่ซีซีอึ้งเพราะเห็นตัวเอง จึงกางแขนออก แล้วหมุนตัวตรงหน้ามู่ซีซี พร้อมพูดกับเธออย่างเกร็งๆว่า “เป็นยังไง? ดูดีไหม?”
พูดจบจี้หลิงชวนเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่จี้หลิงชวนถามเกี่ยวกับภาพลักษณ์ตัวเอง
ยังถามคนอื่นอีกว่าใส่แล้วดูดีไหม……
มู่ซีซีตรงหน้ามองจี้หลิงชวน อยู่ๆก็รู้สึกน่ารัก มุมปากจึงมีรอยยิ้ม แล้วพยักหน้าตอบเขา “อื้อ ดูดีมาก”
เพิ่งพูดจบ มู่ซีซีจึงอุทานอย่างตกใจ เห็นแค่จี้หลิงชวนยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ แล้วดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมกอด
ทันใดนั้น จี้หลิงชวนจึงอุ้มมู่ซีซีในอ้อมกอดขึ้นมาทันที
มู่ซีซีมองจี้หลิงชวนที่ยิ้มมุมปากแล้วรีบถามหน้าแดงว่า “จี้หลิงชวน……นายจะทำอะไรเนี่ย……นายรีบปล่อยฉันลงมานะ……”
จี้หลิงชวนมองมู่ซีซีในอ้อมกอดแล้วยิ้มอ่อน “เธอซื้อเสื้อสูทให้ฉัน ฉันเป็นคนที่รู้บุญคุณอยู่แล้ว ก็ต้องตอบแทนบุญคุณเธอสิ”
มู่ซีซีฟังที่จี้หลิงชวนพูด หน้าจึงแดงก่ำกว่าเดิม แต่ตัวเองโดนจี้หลิงชวนอุ้มไว้จะดิ้นหนีก็ไม่ได้เลย
เดินไปไม่กี่ก้าวก็โดนจี้หลิงชวนอุ้มไปที่เตียงนุ่มๆ
จากนั้นจี้หลิงชวนก็ตอบแทนบุญคุณมู่ซีซี ทำจนใบหน้ามู่ซีซีร้อนผ่าว ร่างกายก็อ่อนปวกเปียก เหนื่อยจนยกแขนไม่ขึ้น ค่อยยอมสงบศึก
ในห้องมีแต่กลิ่นอายหลังจากที่พัวพันกันเสร็จ ใบหน้ามู่ซีซีร้อนแดง สายตาก็ไม่กล้ามองใบหน้าจี้หลิงชวนที่อยู่ตรงหน้า
ทั้งๆที่จบไปแล้ว แต่ร่างใหญ่ของจี้หลิงชวนจึงทับอยู่บนตัวมู่ซีซี
ร่างกายที่ร้อนผ่าวแนบชิดกับผิวของมู่ซีซี จึงทำให้อุณหภูมิสูงกว่าเดิม
สำหรับเสื้อสูทบนตัวจี้หลิงชวนที่มู่ซีซีเพิ่งซื้อให้นั้น โดนโยนไปไว้ใต้เตียงพร้อมกับกระโปรงของมู่ซีซีตั้งนานแล้ว
มู่ซีซีที่ใบหน้าร้อนแดงอยากยื่นมือไปดันจี้หลิงชวนที่ยังแนบชิดตัวเองอยู่ ทันใดนั้น จึงเห็นจี้หลิงชวนยื่นมือออกมา ไม่รู้ว่าไปเอาสร้อยคอมาจากไหน แล้วใส่ให้ที่คอมู่ซีซี
ตัวมู่ซีซีแข็งทื่อ พอตั้งสติได้ มู่ซีซีจึงยื่นมือไปหยิบสร้อยคอที่ไหปลาร้าตัวเอง จากนั้นจึงเห็นสร้อยคอรูปดาวที่คุ้นเคย
นี่เป็นสร้อยคอรูปดาวที่เธอเคยขายออกไป!
แต่ทำไมสร้อยคอเส้นนี้ถึงมาอยู่ที่จี้หลิงชวนล่ะ?