รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 167 มู่ซีซีที่ขาอ่อนแรง

มู่ซีซีเบิกตาโตอย่างไม่เข้าใจแล้วมองจี้หลิงชวนตรงหน้า พร้อมถามเขาอย่างตกใจว่า “สร้อยคอเส้นนี้อยู่ที่นายได้ยังไง?”
“ฉันซื้อกลับมาเอง”
ได้ยินเสียงจี้หลิงชนหยุดลง แล้วมองมู่ซีซีข้างล่างตัวเอง พร้อมเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า “สร้อยคอเส้นนี้ใครเป็นคนให้เธอ?”
มู่ซีซีส่ายหน้าถามความจริง แล้วตอบจี้หลิงชวนว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน……ตั้งแต่ที่จำความได้ ฉันก็ใส่สร้อยคอนี้ไว้ตลอด”
หยุดไปครู่หนึ่ง มู่ซีซีค่อยได้ยินเสียงตัวเองพูดอีกว่า “แต่ว่า……น่าจะไม่ใช่คุณพ่อคุณแม่ที่ซื้อให้ฉัน……”
จี้หลิงชวนฟังที่มู่ซีซีพูด จึงเหลือบมองสร้อยคอรูปดาวที่ไม่รู้ที่มาที่ไปนี้ ถึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนให้ แต่มู่ซีซีใส่มาตั้งแต่ที่จำความได้ งั้นอีกหน่อยก็ใส่ต่อไปเถอะ!
“อีกหน่อยก็ใส่สร้อยคอนี้ไว้ดีๆ อย่าถอดลงมา”
ฟังเสียงของจี้หลิงชวน มู่ซีซีจึงจับสร้อยคอรูปดาวที่คอตัวเอง เหม่อไปครู่หนึ่ง พอตั้งสติได้จึงรีบพยักหน้าให้จี้หลิงชวน
ความจริงก่อนหน้านั้นที่มู่ซีซีขายสร้อยคอเส้นนี้ไป ในใจก็รู้สึกไม่ดีมาโดยตลอด รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
ตอนนี้สร้อยคอกลับมาที่ตัวเองแล้ว ในใจมู่ซีซีค่อยรู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย
พอคิดแบบนี้ใบหน้าของมู่ซีซีจึงแดง ขนตาที่ทั้งงอนทั้งยาวเหมือนปีกผีเสื้อกะพริบเบาๆ มู่ซีซีไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้ามาจากไหน เงยหน้าขึ้น แล้วไปจุมพิตริมฝีปากของจี้หลิงชวน
จากนั้นก็งัดปากจี้หลิงชวนออก เลียนแบบท่าทางที่จี้หลิงชวนจูบเธออย่างไม่ถนัด ค่อยๆรุกล้ำริมฝีปากเขา
จี้หลิงชวนอดทนให้มู่ซีซีจูบเขา เขาแค่ให้ความร่วมมือกับเธอ
รอมู่ซีซีรู้สึกว่าการจูบขอบคุณนี้ได้ที่แล้ว กำลังจะถอยออกมา แต่จี้หลิงชวนกลับจับคางของมู่ซีซีไว้ แล้วเป็นฝ่ายที่จูบเธออย่างลึกซึ้งแทน
รอจนกระทั่งจี้หลิงชวนลิ้มลองรสชาติของมู่ซีซี จูบจนเธอจะหมดอากาศหายใจ จี้หลิงชวนค่อยยอมปล่อยริมฝีปากที่โดนจูบจนบวมแดงของเธอ จากนั้นจึงกอดเธอไว้ แล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
ทั้งสองพัวพันไปอีกสักพัก เวลาก็เดินไปถึงสองทุ่มแล้ว ทั้งสองยังไม่ได้กินมื้อเย็น แล้วตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหิว
มู่ซีซีโดนจี้หลิงชวนทำจนเหนื่อยลงจากเตียงไม่ได้ จี้หลิงชวนจึงโทรไปสั่งอาหารในโรงแรม แล้วให้พนักงานมาส่ง
พอกินมื้อเย็นเสร็จ มู่ซีซีก็โดนจี้หลิงชวนทับแล้วออกกำลังที่มีประโยชน์ต่อจิตใจและร่างกายบนเตียงเพื่อย่อยอาหาร จากนั้นค่อยปล่อยมู่ซีซี แล้วหลับฝันดีทั้งคืน
วันต่อมามู่ซีซีตื่นมาก็จะเที่ยงพอดี มู่ซีซีคิดว่างานที่ฝรั่งเศสของจี้หลิงชวนเคลียร์เรียบร้อยหมดแล้ว วันนี้ก็น่าจะกลับประเทศแล้ว พอตื่นแล้วมู่ซีซีจึงเริ่มเก็บกระเป๋าเดินทางของพวกเขาสองคน
จี้หลิงชวนที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำเห็นมู่ซีซีที่กำลังเก็บของอยู่จึงขมวดคิ้วถาม “เก็บของตอนนี้ทำไม?”
พอมู่ซีซีโดนจี้หลิงชวนถามแบบนี้จึงงง แล้วเงยหน้าไปถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “งานของนายก็เคลียร์เสร็จแล้ว ตอนนี้เราจะกลับกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
พอมู่ซีซีพูดจบ จี้หลิงชวนจึงดึงมู่ซีซีให้ลุกขึ้นแล้วยิ้มมองเธอ “งานของฉันเสร็จแล้ว แต่งานของเธอเพิ่งเริ่ม”
มู่ซีซีฟังสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดจึงงงไปหลายวินาทีค่อยตั้งสติได้ เมื่อวานจี้หลิงชวนบอกว่างานของเธอตอนนี้ก็คือไปเที่ยวกับเขา
เพราะฉะนั้นตอนนี้พวกเขาจะเที่ยวในประเทศฝรั่งเศสต่อ?
พอคิดแบบนี้มู่ซีซีจึงหันไปถามจี้หลิงชวนอีก “งั้นตอนนี้เราจะอยู่ในฝรั่งเศสอีกกี่วัน?”
“ยังมีเวลาอีกห้าวัน”
เวลาหลังจากนี้ จี้หลิงชวนก็พามู่ซีซีไปเที่ยวที่สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังของฝรั่งเศส–หอคอยไอเฟล
หอคอยไอเฟลมีทั้งหมดสามชั้น ชั้นหนึ่งกับชั้นสองเป็นร้านอาหาร ชั้นสามจะเป็นจุดชมวิว ความสูงทั้งหมดสามร้อยยี่สิบสี่เมตร ยืนอยู่บนชั้นสามก็สามารถเห็นทั้งปารีสประเทศฝรั่งเศสแล้ว!
จี้หลิงชวนพามู่ซีซีไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ชั้นสองก่อน จากนั้นก็พามู่ซีซีไปชั้นสามชั้นที่สูงที่สุดแล้วชมวิวปารีส
จากนั้นก็นั่งดื่มชา กินขนมหวาน ตากแดดที่ข้างแม่น้ำแซน ทั้งสองเดินจูงมือเหมือนคู่รักหวานๆแล้วเดินเล่นบนถนน
จากนั้นก็ไปพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ไปชมภาพวาดระดับโลกอย่าง [โมนาลิซา] แล้วก็รูปปั้นวีนัสกับอนุสรณ์ชัยชนะ นอกจากนี้ ในพิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ยังมีภาพวาดต่างๆมากมาย แล้วแต่ละภาพก็มีมูลค่ามหาศาล
จี้หลิงชวนกับมู่ซีซีไม่รีบ เพราะฉะนั้นจึงเที่ยวเล่นได้ตามสบาย
ใช้เวลาไปสามวัน แล้วเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังในปารีสจนเกือบจะครบ
ยังเหลือเวลาอีกสองวัน ตั๋วเครื่องบินกลับฟางเซิ่งจองไว้แล้ว กลับวันมะรืนตอนเช้าสิบโมงยี่สิบ
สามวันนี้มู่ซีซีมีความสุขมาก รอยยิ้มบนใบหน้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว
ตอนดึกที่นอนอยู่ในห้อง มู่ซีซีเปิดปฏิทินดู กำลังคิดว่าอีกสองวันจะกลับประเทศแล้ว ครั้งหน้าไม่รู้ว่าจะมาฝรั่งเศสอีกเมื่อไหร่ ในใจจึงเริ่มรู้สึกเสียดาย
มู่ซีซียังอยากไปที่พรอว็องส์ แต่จากปารีสไปพรอว็องส์ต้องนั่งรถไฟสามชั่วโมง มู่ซีซีไม่กล้าบอกจี้หลิงชวน กลัวว่าจี้หลิงชวนจะปฏิเสธเธอ
แต่พอคิดได้ว่าอีกสองวันก็จะกลับแล้ว ไม่ได้ไปพรอว็องส์เธอต้องเสียดายมากแน่ๆจึงเหลือบมองไปที่จี้หลิงชวนแล้วพูดเสียงเบาว่า “จี้หลิงชวน……”
จี้หลิงชวนที่ได้ยินเสียงเงยหน้ามองมู่ซีซี “ทำไมเหรอ?”
มู่ซีซีก้มหน้าเล็กน้อย แล้วพูดอย่างลังเลว่า “อีกสองวันก็จะกลับประเทศแล้ว พรุ่งนี้กับวันมะรืนเราจะไปเที่ยวที่ไหนเหรอ?”
จี้หลิงชวนได้ยินที่มู่ซีซีพูดจึงยิ้มมุมปาก แล้วใบหน้าที่เย็นชาก็มีความลึกลับ เขามองมู่ซีซีแล้วตอบว่า “รอถึงพรุ่งนี้กับวันมะรืนเธอจะรู้เอง”
พูดจบจี้หลิงชวนก็ดึงตัวมู่ซีซีเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมพูดว่า “พอแล้ว ตอนนี้ดึกแล้ว นอนเถอะ”
จี้หลิงชวนเห็นสีหน้าลังเลของมู่ซีซีจึงพูดเสริมอีกคำว่า “แน่นอน ถ้าเธอนอนไม่หลับ งั้นเราก็ออกกำลังกายบนเตียงต่อก็ได้……”
มู่ซีซีที่ยังทำหน้าลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง พอได้ยินประโยคที่จี้หลิงชวนพูด จึงรู้สึกขาอ่อนแรง แล้วเป็นเด็กดีทันที