รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 17：ลงโทษ

ในขณะที่จี้หลิงชวนกำลังพูดอยู่นั้นเขาก็ไม่ได้รอคำตอบของมู่ซีซี เขารีบอุ้มมู่ซีซีเดินออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ในขณะที่ก้าวเดินไปด้วยและพูดกับมู่ซีซีซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปด้วยว่า ：“คุณอดทนไว้นะ! ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”
ทันทีที่เขาเดินไปถึงที่ประตู มู่ซีซีพยายามยกมือขึ้นไปดึงเสื้อที่หน้าอกของจี้หลิงชวน พร้อมส่ายหัวเล็กน้อยและค่อยๆเปล่งเสียงออกมาเบาๆด้วยริมฝีปากอันซีดเซียวของเธอ: “ไม่ไปโรงพยาบาลค่ะ…… ไม่ไป ฉันได้ไม่เป็นอะไรค่ะ เพียงแค่……”
เมื่อพูดถึงนี่มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนแล้วก็ยากที่จะพูดต่อไปอีก…… หลังจากที่พยายามจะพูดอยู่เป็นเวลานาน เธอก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า: “มันก็แค่ปวดประจำเดือน……อดทนเจ็บสักพักก็น่าจะหายดีแล้วค่ะ……ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอกค่ะ……”
หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของมู่ซีซีแล้ว ฝีเท้าเร่งรีบเดินของจี้หลิงชวนก็หยุดลงทันที
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของมู่ซีซีนั้น จี้หลิงชวนก็อุ้มมู่ซีซีกลับไปที่ห้องนอน กำลังจะวางมู่ซีซีลงบนเตียง
บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของมู่ซีซีได้แสดงออกมาให้เห็นว่าอึดอัดใจอย่างมาก และเธอก็รีบหยุดการกระทำของจี้หลิงชวนทันที: “อย่าค่ะ อย่าวางฉันลงบนเตียงนะคะ…… ”
จี้หลิงชวนก็ต้องหยุดชะงักการกระทำอีกครั้ง เดิมทีนั้นใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมอยู่แล้ว และในตอนนี้ก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้นไปอีก
เขาจ้องมองไปที่มู่ซีซีที่พยายามฝืนพูดประโยคนั้นออกมา: “มู่ซีซี คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่า？”
ดูจากสภาพแล้วมันดูแย่มาก ยังจะไม่ให้พาไปส่งโรงพยาบาลอีก แล้วนี่ยังไม่ให้วางลงบนเตียงอีก!
มู่ซีซีมองไปที่ใบหน้าของจี้หลิงชวนที่เคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว: “ฉัน ฉันเกรงว่ากางเกงของฉันจะทำให้ผ้าปูที่นอนของคุณเปื้อน……”
หลังจากได้ยินคำพูดของมู่ซีซีแล้วนั้น สีหน้าของจี้หลิงชวนดีขึ้นเล็กน้อย
เขาที่กำลังอุ้มมู่ซีซีอยู่นั้นรีบวางมู่ซีซีลงบนเตียงใหญ่ทันที จากนั้นก็ดึงผ้าห่มห่มให้กับมู่ซีซี!
มู่ซีซีตกใจมาก ในเวลานี้กางเกงของเธอเปื้อนอยู่แล้ว ถ้าเธอยังนอนบนเตียงนี้อีก เธอคงจะทำผ้าปูที่นอนของจี้หลิงชวนเปื้อนอย่างแน่นอน แล้วถ้าจี้หลิงชวนมาเห็นเข้า เธอก็คงอับอายขายขี้หน้าอย่างแน่นอน!
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มู่ซีซีก็กัดฟันและพยายามใช้แขนดันตัวเองลุกขึ้น ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นเธอก็ถูกจี้หลิงชวนผลักกลับไปนอนที่เดิม
“อย่าขยับ! นอนลงดีๆ!” จี้หลิงชวนพูดด้วยน้ำเสียงเข้มและเชิงบังคับ
ใบหน้าของมู่ซีซีเต็มไปด้วยความเขินอายและเอนตัวลงนอนบนผ้าปูที่นอนอีกครั้ง แล้วเธอก็มองไปที่ใบหน้าของจี้หลิงชวนที่เต็มไปด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม มู่ซีซีกัดริมฝีปากของเธอและหยุดชะงักสักครู่ เธอมองไปที่จี้หลิงชวนอย่างลังเลและพูดด้วยความเขินอาย: “จี้หลิงชวน……คุณสามารถช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
“พูดมา!” จี้หลิงชวนทำหน้าขมวดคิ้ว
มู่ซีซีค่อยๆส่ายหัว และพูดเบา ๆ ว่า：“คุณช่วยฉันซื้อผ้าอนามัยหน่อยได้ไหมคะ…… สำหรับกลางคืนขอแบบเพิ่มความยาวนะคะ……”
เดิมทีคิ้วของจี้หลิงชวนก็คิ้วขมวดอยู่แล้ว ในเวลานี้ยิ่งคิ้วขมวดแน่นมากขึ้นไปอีก เขาเหลือบมองมู่ซีซีสักครู่ ก็หันหลังก้าวเดินจากไป
มู่ซีซีมองไปที่แผ่นหลังของจี้หลิงชวนโดยไม่ได้พูดอะไร เธอเม้มริมฝีปากของเธอและพูดอะไรไม่ออก…… เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากตัวของจี้หลิงชวน
สิบนาทีต่อมา ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเปิดออก และจี้หลิงชวนก็เดินก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมกับถือถุงใบหนึ่งอยู่ในมือ
ทันทีที่เขายกมือขึ้น ถุงก็ถูกโยนลงตรงหน้ามู่ซีซี
มู่ซีซีตกตะลึง จากนั้นมองไปที่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของจี้หลิงชวน หลังจากที่เขาโยนถุงนั้นให้กับเธอ เขาก็เดินออกไปทันที
หลังจากที่มู่ซีซีได้สติคืนมา เธอกำลังสับสนอยู่พร้อมเอื้อมมือออกไปเปิดถุง และเห็นในถุงนั้นมีผ้าอนามัยสำหรับกลางคืนอยู่หนึ่งห่อ แล้วยังมีกางเกงในและกางเกงอีกหนึ่งตัวอยู่ในถุงด้วย
มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะยักคิ้วของเธอ…… เธอคิดว่าจี้หลิงชวนคงจะไม่ซื้อมันให้กับเธอหรอก เมื่อนึกถึงท่าทางของจี้หลิงชวนที่ถือถุงเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เคร่งขรึมมืดมิดราวกับก้นหม้อแล้วนั้น มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เธอคาดไม่ถึงเลยสักนิดว่าคนอย่างจี้หลิงชวนสายเลือดผู้ดีมีตระกูลและสูงส่งขนาดนั้น จะยอมซื้อผ้าอนามัยให้กับเธอได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่หน้าตาของจี้หลิงชวนจะดูแปลกมากขนาดนั้น
มู่ซีซีรู้สึกว่าเลือดของตัวเองนั้นไหลออกมาเหมือนสายน้ำแล้ว ใบหน้าแดงก่ำ เธอรีบลุกจากเตียงและรีบไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาด เมื่อเธอเดินกลับออกมา เธอก็เห็นว่ามีรอยแดงที่เด่นชัดบนผ้าปูที่นอนสีเทานั้นแล้ว
มู่ซีซีรีบถอดผ้าปูที่นอนออกด้วยความเขินอาย เธอวางแผนที่จะนำกลับไปซักให้สะอาดแล้วค่อยส่งคืนให้กับจี้หลิงชวนในภายหลัง
หลังจากพับผ้าปูที่นอนที่เปื้อนนั้นใส่ลงในกระเป๋า ก็พล่างเห็นเงารูปร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวน ทันใดนั้นก็ผลักเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาทันที
“ฉันขอโทษค่ะ……ฉันทำผ้าปูที่นอนของคุณเปื้อนแล้ว ฉันจะเอากลับไปซักให้คุณแล้วเอากลับมาคืนคุณทีหลังนะคะ……” มู่ซีซีพูดด้วยหน้าแดงอย่างเขินอาย ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็ถูกน้ำเสียงเย็นชาพูดตัดบท ：“เดี๋ยวคุณจะกลับไปอีกเหรอ？”
มู่ซีซีสะดุ้งและเหลือบมองจี้หลิงชวนอย่างงงๆ ประเด็นหลักไม่ใช่ว่าเธอทำผ้าปูที่นอนของเขาเปื้อนหรอกหรือ?
“คืนนี้ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณล้มเลิกความคิดที่จะได้กลับไปซะ!” จี้หลิงชวนขมวดคิ้วและเหลือบมองมู่ซีซีด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
คืนนี้จี้หลิงชวนถูกมู่ซีซีทำให้เขาเกือบตายทั้งเป็น มาตอนนี้จะปล่อยให้ผู้หญิงบ้าอย่างมู่ซีซีกลับไปอย่างง่ายดายแบบนี้เนี่ยนะ ในใจของจี้หลิงชวนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
เมื่อมู่ซีซีได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน เธอหมดคำพูดพร้อมกับเม้มริมฝีปาก…… เธอเหลือบมองจี้หลิงชวนอย่างลังเล…… เป็นไปไม่ได้หรอก ประจำเดือนของเธอมา จี้หลิงชวนยังคงยืนกรานที่จะให้เธออยู่ต่อ เป็นไปได้ไหมว่าจี้หลิงชวนมีรสนิยมแปลกๆ？ หรืออาจชอบที่จะได้เห็นเลือดนิดๆอย่างนั้นเหรอ?
มู่ซีซีตกใจกับความคิดของตัวเธอเอง และผิวที่ขาวของเธอค่อยๆแดงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว มู่ซีซีหยิกหน้าของตัวเองอย่างลับๆ เธอน่าจะให้ถุงผงขจัดสิ่งปนเปื้อนให้ตัวเอง! เธอกำลังคิดอะไรบ้าๆ อยู่เนี่ย…… จี้หลินชวนไม่ได้เป็นพวกโรคจิตขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นจี้หลิงชวนคงใช้ไม้แข็งคงฝืนใจเธอแล้วล่ะ
ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นมู่ซีซีก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยความเขินอาย ร่างกายของเธอแข็งทื่อและยืนนิ่งอยู่กับที่
“ปูผ้าปูที่นอน!” ทันทีที่น้ำเสียงเย็นชานั้นจบลง อ้อมแขนของมู่ซีซีก็ถูกยัดเต็มไปด้วยผ้าปูที่นอนที่สะอาด
“โอ้……” หลังจากที่มู่ซีซีได้สติกลับคืนมา ก็รีบกอดผ้าปูที่นอนแล้วไปปูผ้าปูที่นอนทันที
ภายในไม่กี่นาที ผ้าปูที่นอนก็ถูกมู่ซีซีปูอย่างชำนาญและเรียบร้อย
ทันทีที่จัดเตียงเสร็จแล้ว จี้หลิงชวนยกขาขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเอนตัวนอนลงบนเตียง
มู่ซีซีเหลือบมองไปทางจี้หลิงชวนอย่างเงียบ ๆ และหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของเธอก็ค่อยๆเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
คืนนี้เธอต้องนอนเตียงเดียวกันกับจี้หลิงชวนจริง ๆ เหรอ?
ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ทันใดนั้นน้ำเสียงที่เย็นชาของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นอีกครั้ง: “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว! นอนซะ!!!”
“ค่ะ……” มู่ซีซีเหลือบมองหน้าคิ้วขมวดของจี้หลิงชวน และตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมก้าวเดินทีละก้าว ค่อยๆก้าวขยับไปที่ข้างเตียง ถอดรองเท้าและหลีกเลี่ยงร่างสูงใหญ่ของจี้หลิงชวน เธอเอนตัวลงนอนอีกด้านหนึ่งของเตียงใหญ่อย่างระมัดระวัง
จี้หลิงชวนเอียงศีรษะและเหลือบมองด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ ระยะห่างระหว่างมู่ซีซีกับเขานั้นสามารถนอนเพิ่มได้อีกหนึ่งคน ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงอย่างมู่ซีซีเป็นคนที่รู้จักความรักหรือไม่ มีจิตสำนึกของความเป็นคนหรือเปล่า? ตอนนี้เขาได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเสี่ยเลี้ยงของเธอแล้วนะ!
ในขณะที่จี้หลิงชวนกำลังคิดอยู่นั้นใบหน้าของเขาเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็ยื่นแขนที่แข็งแกร่งโอบรัดเอวเล็กของมู่ซีซีไว้
“อุ้ย!” ทันใดนั้นน้ำเสียงประหลาดใจของมู่ซีซีก็ดังขึ้นในห้องที่เงียบสงบ