รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 171 แกจะฆ่าพวกเราใช่ไหม!

มู่อวี๋เฟยคิดหาร้อยแปดวิธีทางเพื่อที่จะเข้าหาพนักงานของบริษัทจี้ซือจากนั้นเธอก็รู้มาว่าประธานจี้หลิงชวนของพวกเขานั้นได้เดินทางไปศึกษาดูงานที่ฝรั่งเศสเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว
ไม่ต้องคิดเลยว่าจี้หลิงชวนไปฝรั่งเศสนานขนาดนี้ มู่ซีซีเองก็ต้องอยู่ในช่วงลาพักร้อนแน่ บางทีมู่ซีซีอาจจะไปเที่ยวเล่นฝรั่งเศสกับจี้หลิงชวนแล้วก็เป็นได้!
ขณะครุ่นคิด มู่ซีซีกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เมื่อรู้ข่าวจี้หลิงชวนและมู่ซีซี พวกเขาอาจจะกลับจากฝรั่งเศสในวันพรุ่งนี้ มู่อวี๋เฟยก็หันหลังกลับ เรียกแท็กซี่และตรงไปยังชุมชนแออัดที่เธอไม่ได้กลับไปนานแล้ว
พ่อมู่และแม่มู่ยังคงอยู่ในชุมชนแออัดแห่งนี้ ครั้งก่อนที่เธอจากไป เธอไม่ได้พาแม่มู่ไปด้วยกัน ครั้งนี้มู่อวี๋เฟยกลับมา เธอผลักบานประตูเก่าๆให้เปิดออก จากนั้นเธอเห็นแม่มู่กำลังลากขาที่แข็งทื่อของตัวเองไปทำอาหารเย็นในห้องที่คับแคบและอับชื้น
เมื่อทั้งสองสบสายตากัน แม่มู่เห็นมู่อวี๋เฟยที่ยืนอยู่บริเวณประตู เธอมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เรือนร่างของมู่อวี๋เฟยสวมชุดสวยสง่า
มู่อวี๋เฟยหวนคืนกลับมาในสถานที่ที่มืดมนที่สุดและเลวร้ายที่สุดในความทรงจำของเธออีกครั้ง คิ้วของเธอขมวดแน่นในทันที สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆจากนั้นก็หยุดลงตรงบริเวณขาซ้ายที่แข็งทื่อของแม่มู่ โดยไม่รอให้มู่อวี๋เฟยพูดอะไร แม่มู่ที่ฟื้นคืนสติ มองมู่อวี๋เฟยด้วยดวงตาที่แดงก่ำและริมฝีปากของเธอสั่นเครือ “แก แกกลับมาทำไม? แกจะกลับมาทำอะไร!”
เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของแม่มู่ มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้ว สายตาของเธอเหลือบมองขาที่แข็งทื่อของแม่มู่และถามว่า “ขาคุณ เป็นอะไรไป?”
เมื่อได้ยินมู่อวี๋เฟยเอ่ยถึงเรื่องขาของเธอ น้ำตาของแม่มู่รินไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ เธอลากขาที่แข็งทื่อของตัวเองและตรงไปหามู่อวี๋เฟยอย่างหุนหันพลันแล่น มู่อวี๋เฟยที่ไม่ทันตั้งตัวถูกแม่มู่คว้ามุมชายเสื้อของตัวเองไว้อย่างสุดแรง
มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วแน่นและพยายามขัดขืน จากนั้นเธอได้ยินเสียงของแม่มู่ระบายอารมณ์ออกมาด้วยความอัดอั้นและตะโกนใส่มู่อวี๋เฟย “มู่อวี๋เฟย แกมันใจจืดใจดำ แกมันไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยจริงๆ แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกว่าขาฉันเป็นอะไร! ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก! ครั้งก่อนที่แกหนีไป แกไม่พาฉันออกไปกับแกด้วย! คืนนั้นพ่อของแกกลับมาและรู้ว่าแกหนีไป พ่อของแกก็เอาท่อนไม้มาทุบขาฉันจนขาหัก!”
และขาของแม่มู่นั้น ที่จริงแล้วยังสามารถรักษาได้ แต่เป็นเพราะว่าไม่มีเงิน แม่มู่จึงถูกโรงพยาบาลส่งตัวกลับมา!
ในตอนนั้นที่แม่มู่ได้รับบาดเจ็บ เธอโทรหาและพยายามติดต่อมู่อวี๋เฟยแต่กลับโทรไม่ติด เธอได้แต่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดในห้องที่อับชื้นและมืดมิดนี้ ขาที่บาดเจ็บถูกละเลยและไม่ได้รับการรักษาหลังจากนั้นขาของเธอก็มีสภาพเป็นเช่นนี้ ตอนนี้เธอทำได้เพียงเดินกะเผลกไปมาและลากขาที่ตายแล้วข้างนี้ไปด้วย
มู่อวี๋เฟยคาดไม่ถึงเลยว่าจะรุนแรงมากถึงเพียงนี้ เธอเผชิญกับความโกรธเคืองของแม่มู่ มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วแน่น เธอยื่นมือออกไปและผลักแม่มู่อย่างหมดความอดทน “นี่ไม่ใช่สิ่งที่แม่ควรได้รับหรอกหรือไง! ฉันพยายามบอกแม่อยู่เสมอให้แม่เลิกยุ่งกับเขา! แต่แม่ไม่เคยฟังฉันเลย!!!”
เดิมทีขาของเธอพิการอยู่แล้ว ร่างกายของเธอเองก็ไร้เรี่ยวแรงเนื่องจากการขาดสารอาหาร และในตอนนี้เธอถูกมู่อวี๋เฟยผลัก เธอจึงล้มลงบนพื้นในทันที
แม่มู่นอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เธอมองดูมู่อวี๋เฟยทั้งน้ำตาและสาปแช่ง “มู่อวี๋เฟย แกมันไร้สามัญสำนึก! แกมันใจอำมหิตอกตัญญู! ฉันเป็นแม่แก แต่แกทำแบบนี้กับฉัน!”
เมื่อมู่อวี๋เฟยได้ยินคำพูดของแม่มู่เธอก็หัวเราะเยาะ เธอมองแม่มู่และพูดเน้นย้ำทีละคำว่า “แม่ ตอนนี้มันไม่มีอะไรสำคัญสำหรับฉันแล้ว! ฉันแค่ต้องการแก้แค้น! ทำให้นังมู่ซีซีแพศยานั่นมันตกต่ำ ฉันจะทำให้มันรู้ซึ้งถึงคำว่าตายทั้งเป็น!”
ขณะพูด มู่อวี๋เฟยก็หันหน้ามา เธอนั่งลงข้างๆแม่มู่แล้วพูดว่า “วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะทะเลาะกับคุณหรอกนะ! ฉันมาเพราะว่าฉันจะยืมบางอย่างจากคุณ”
ทันทีที่สิ้นเสียง มู่อวี๋เฟยรีบฉวยโอกาสในตอนที่แม่มู่ไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้นเธอเอื้อมมือไปดึงผมบนศีรษะของแม่มู่ จากนั้นเธอเก็บเส้นผมใส่ลงในซองเล็กๆพร้อมกับยิ้มและพูดว่า “ยืมเส้นผมคุณหน่อย”
แม่มู่จ้องมองมู่อวี๋เฟยที่ยิ้มและเบิกตากว้างราวกับว่ากำลังมีความสุข ภายในใจของเธอเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างไม่สามารถอธิบายได้
วินาทีถัดมา แม่มู่ที่เพิ่งได้สติ เธอเอื้อมมือออกไปและพยายามคว้าซองเล็กๆที่มีผมของเธอที่อยู่ในมือของมู่อวี๋เฟย เสียงหวีดแหลมก็ดังขึ้นในทันที “มู่อวี๋เฟย แกบ้าไปแล้ว! แกจะเอาผมฉันไปทำอะไร!”
แม่มู่ไม่ได้โง่ ภายในใจของเธอก็พอจะคาดเดาได้ เธอจ้องมองมู่อวี๋เฟยด้วยสีหน้าบึ้งตึง
เมื่อมู่อวี๋เฟยเห็นว่าแม่มู่พยายามที่จะเข้าหาเธอ เธอจึงหลบหลีก แม่มู่ก็เลยล้มลงบนพื้นอีกครั้ง มู่อวี๋เฟยจ้องมองแม่มู่ที่ล้มลงไปแต่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ด้วยแววตาที่เย็นชา เธอหยิบเงินปึกหนึ่งออกมากระเป๋า จำนวนเงินประมาณ 10,000 หยวน จากนั้นเธอก็โยนเงินนั้นไปให้แม่มู่ “อย่าพูดว่าฉันไม่สนใจคุณ เงินนี่เก็บไว้ซะแล้วก็ใช้ให้มันประหยัดๆ!”
มู่อวี๋เฟยพูดจบ ด้านหลังของเธอมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วและหันหลังกลับไปมองโดยไม่รู้ตัว เธอเห็นว่าพ่อมู่กำลังเดินถือขวดเหล้าและเดินโซเซไปมา
พ่อมู่ที่เมามายนั้นก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวที่งดงามยืนอยู่หน้าบ้านเช่นนี้ เขาหรี่สายตาที่พร่ามัวของเขาอยู่นานและเขาก็จำได้ว่านั่นคือมู่อวี๋เฟย ทันใดนั้นแววตาชั่วร้ายก็ฉายผ่านดวงตาของพ่อมู่ วินาทีถัดมา พ่อมู่ที่เดินโซซัดโซเซก็ยกขวดในมือของเขาขึ้นและเหวี่ยงกระแทกมู่อวี๋เฟย
เมื่อเธอเห็นว่าขวดเหล้านั้นกำลังจะโดนเธอ มู่อวี๋เฟยตกใจและกรีดร้อง เธอยกมือขึ้นและปกป้องศีรษะของตนเอง ขณะที่กรีดร้องเธอเองก็พยายามที่จะหลีกหนี
วินาทีถัดมา ได้ยินเพียงเสียง เพล้ง ขวดเหล้านั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
มู่อวี๋เฟยที่กำลังจะถูกพ่อมู่ฟาดขวดใส่ เธอมีสีหน้าที่หวาดผวา พ่อมู่เดินเข้าไปหามู่อวี๋เฟยอย่างโซซัดโซเซและต้องการทุบตีมู่อวี๋เฟย แต่ผลสุดท้ายสายตาของเขาเหลือบไปเห็นธนบัตรสีแดงหนึ่งร้อยหยวนร่วงหล่นอยู่เต็มบ้าน
ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ดวงตาที่พร่ามัวของพ่อมู่มีแสงสว่างฉายผ่านในทันใด วินาทีถัดมา พ่อมู่ไม่ได้สนใจเรื่องที่จะทุบตีมู่อวี๋เฟยอีกต่อไป เขาพุ่งตัวไปบริเวณกองเงินร้อยหยวนเหล่านั้นและรีบหยิบธนบัตรร้อยหยวนเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง
เมื่อมู่อวี๋เฟยเห็นเช่นนั้น ภายในใจของเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและใช้มือพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เธอมองพ่อมู่ที่กำลังนั่งบนพื้นก้มหน้าก้มตาอยู่กับการเก็บเงินพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง มู่อวี๋เฟยคิดในใจอย่างกล้าหาญ เธอเดินย่องเข้าไปด้านหลังพ่อมู่ เธอรีบคว้าเส้นผมเส้นหนึ่งของพ่อมู่ จากนั้นก็เก็บใส่ในซองพร้อมกับรีบวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว
แม่มู่ที่มีปฏิกิริยาอยู่ด้านหลังนั้นไม่สนใจเรื่องที่พ่อมู่กำลังขโมยเงิน เธอรีบลากขาพิการของเธอไล่ตามหลังมู่อวี๋เฟยพร้อมกับตะโกนร้องไห้มองแผ่นหลังของมู่อวี๋เฟย “มู่อวี๋เฟย!! แกคิดจะทำอะไร! แกมันไม่มีจิตสำนึก! หรือว่าจริงๆแล้วแกอยากจะฆ่าพ่อแกกับฉันให้ตายไปเลยใช่ไหม!!!!”