รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 205 ไม่อนุญาตให้เธอหลบหน้าฉัน！

คำเตือนของจี้หลิงชวนดูเหมือนจะดังก้องอยู่ในหูของเธอ “มู่ซีซี ฟังให้ดี หลังจากนี้ฉันไม่อนุญาตให้เธอหลบหน้าฉัน!”
หากว่ามู่ซีซีไม่ออกจากห้องในตอนนี้ เธอจินตนาการได้เลยว่าค่ำคืนนี้ไม่แน่ว่าจี้หลิงชวนจะบุกรุกเข้ามาในห้องเธออีกก็เป็นได้!
ขณะที่มู่ซีซีกำลังครุ่นคิด เสียงเคาะประตูห้อง ก๊อกก๊อก ก็ดังขึ้น มู่ซีซียังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอก็เห็นว่าประตูห้องนั้นถูกไขกุญแจและเปิดออก!
ต้องรู้เลยว่าเมื่อคืนนี้ก่อนนอนมู่ซีซีนั้นจงใจล็อคประตูเอาไว้
มู่ซีซีตื่นตกใจและลุกขึ้นนั่งพร้อมกับคลุมตัวเองไว้ด้วยผ้านวม วินาทีถัดมา ประตูห้องถูกผลักและเปิดออก ร่างสูงของจี้หลิงชวนเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีที่เป็นปกติ เขาเปิดประตูห้องอย่างง่ายดาย
มู่ซีซีมองไปยังจี้หลิงชวนที่เดินเข้ามาด้วยความตกใจ เมื่อคืนนี้ที่จี้หลิงชวนเข้ามานั้น มู่ซีซีไม่ค่อยเป็นกังวลเท่าไหร่นัก เพราะเป็นช่วงกลางคืน เมื่อคืนนี้คุณย่าก็เข้าห้องนอนและหลับพักผ่อนไปแล้ว
แต่ในตอนนี้เป็นเวลาเช้า!!!
ด้วยนิสัยของคุณย่าที่เข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นเช้า ตอนนี้คุณย่าคงตื่นแล้วและอยู่บริเวณชั้นล่าง บางทีอาจจะขึ้นมาหาเธอเมื่อไหร่ก็ได้
จี้หลิงชวนบ้าไปแล้วจริงๆ!
ดวงตาของมู่ซีซีเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เธอจ้องมองจี้หลิงชวนที่ขยับเข้าใกล้เธอมากยิ่งขึ้น
วินาทีถัดมา โดยไม่รอให้มู่ซีซีได้ตอบโต้ จี้หลิงชวนยกมือขึ้นและกอดมู่ซีซีไว้ในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากบางที่งดงามทาบลงมาและมอบจุมพิตบนริมฝีปากที่แดงระเรื่อของมู่ซีซี
มู่ซีซีตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เธอดิ้นรนและขัดขืน ช่วงเวลาที่เธอตื่นตระหนกและการขัดขืนนั้น ริมฝีปากของจี้หลิงชวนถูกกัดและเลือดออกโดยบังเอิญ
เมื่อได้ลิ้มรสกลิ่นเลือด มู่ซีซีก็ผงะไปชั่วขณะ เธอไม่กล้าขัดขืนอีกต่อไป เธอรอให้จี้หลิงชวนจูบเธอจนพอใจ จากนั้นมู่ซีซีก็รีบผลักจี้หลิงชวนออกไปด้วยความตื่นตระหนก
เธอจ้องมองจี้หลิงชวนด้วยแววตาที่ดุดัน มู่ซีซีลดเสียงของเธอและพูดกับจี้หลิงชวนว่า “จี้หลิงชวน คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ตอนนี้ฟ้าสว่างขนาดนี้ หากว่าคุณย่ามาเห็นเข้าจะทำยังไง?”
จี้หลิงชวนได้ยินในสิ่งที่มู่ซีซีพูดเมื่อครู่นี้ สีหน้าของเขาไม่มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มุมปากของเขายิ้มอย่างมีเล่ห์นัยพร้อมกับจ้องมองมู่ซีซีและหัวเราะเบาๆ “ที่เธอพูดออกมาเมื่อกี้นี้หมายความว่าในช่วงกลางวันฉันจูบเธอไม่ได้ แต่ในช่วงกลางคืนนั้นสามารถเข้ามาในห้องเธอได้และจูบเธอได้ใช่ไหม?”
เมื่อเขาพูดถึงคำว่ากลางคืน ภายในความคิดของมู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะฉายภาพฉากเมื่อคืนนี้ที่ไม่เหมาะสมแก่เด็กอายุต่ำกว่า18ปี
แก้มขาวนวลราวกับหิมะของมู่ซีซีก็แดงระเรื่อในทันที มู่ซีซีรีบผลักจี้หลิงชวนออกไปด้วยความรู้สึกผิดภายในใจ “จี้หลิงชวน…คุณรีบออกไปได้ไหม?”
จี้หลิงชวนจับมือมู่ซีซีและยิ้ม “เธอกลัวอะไรเนี่ย คุณย่าให้ฉันขึ้นมาปลุกเธอ”
ขณะที่เขาพูด ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของจี้หลิงชวนก็เปล่งประกาย เขายกมือขึ้นและลูบผมที่ยุ่งเหยิงของมู่ซีซีอย่างเบามือ จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ ตอนนี้เธอตื่นแล้ว งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนชุดซะ คุณย่ารอทานข้าวอยู่ที่ชั้นล่าง”
ขณะกล่าว จี้หลิงชวนก็ไม่ได้หยอกล้ออะไรเธออีก จากนั้นเขาก็หมุนตัวและเดินออกจากห้องไป
เมื่อมองแผ่นหลังของจี้หลิงชวนที่จากไปแล้ว ภายในใจของมู่ซีซีก็รู้สึกโล่งใจ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ลงไปชั้นล่าง เธอเห็นว่านายหญิงจี้และจี้หลิงชวนกำลังรอเธอทานข้าว
ทันใดนั้นมู่ซีซีก็รีบเร่งด้วยความเขินอาย เธอรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปภายในห้องอาหารและจ้องมองนายหญิงจี้ด้วยความรู้สึกผิด “คุณย่า…ขอโทษ..ที่ทำให้ต้องรอนาน…”
นายหญิงจี้รีบจับข้อมือของมู่ซีซีและให้นั่งลงข้างๆเธอ จากนั้นเธอยิ้มและเอ่ยว่า “กับย่าจะพูดขอโทษอะไรกัน ย่าไม่ได้รบกวนหนูใช่ไหม? วันนี้ย่าให้ลูกพี่ลูกน้องของหนูขึ้นไปปลุกหนูมาทานอาหารเช้า เพราะกลัวว่าหากทานอาหารเช้าสายมันจะส่งผลเสียต่อกระเพาะของหนู”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินคำว่าลูกพี่ลูกน้องออกจากปากของนายหญิงจี้ เธอชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็รู้ว่านายหญิงจี้กำลังพูดถึงจี้หลิงชวน เธอจึงรีบตอบว่า “ไม่ได้รบกวนหนูเลย ตอนนั้นหนูเพิ่งตื่นพอดี”
นายหญิงจี้สังเกตเห็นตอนที่มู่ซีซีชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นสายตาของเธอก็จ้องมองจี้หลิงชวน เธอยิ้มให้มู่ซีซีและกล่าว “ใช่แล้ว ดูฉันสิ ฉันเกือบลืมไปเลย ซีซี ย่ายังไม่ได้แนะนำจี้หลิงชวนให้หลานรู้จักเลย”
ขณะที่พูด นายหญิงจี้ก็ชี้ไปทางจี้หลิงชวนและพูดกับมู่ซีซีว่า “เขาเป็นลูกของคุณลุงหนู หลังจากนี้หนูเรียกเขาว่าลูกพี่ลูกน้องก็ได้”
ทันทีที่สิ้นเสียงของนายหญิงจี้ มู่ซีซีสัมผัสได้ถึงสายตาของจี้หลิงชวนที่จะยิ้มแต่กลับไม่ยิ้มของเขาที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ
ภายในใจของมู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากของเธอ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เธอมองไปที่จี้หลิงชวนที่กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ เธอพูดด้วยท่าทีอึดอัดใจ “ลูกพี่ลูกน้อง…”
นายหญิงจี้พยักหน้าอย่างโล่งใจ สายตาของเธอจ้องมองไปยังเรือนร่างของจี้หลิงชวน เมื่อมองไปเป็นครั้งที่สอง นายหญิงจี้สังเกตเห็นบริเวณที่ถูกกัดและมีเลือดออกบนริมฝีปากของจี้หลิงชวน
นายหญิงจี้ขมวดคิ้วด้วยความวิตกเล็กน้อย เธอมองจี้หลิงชวนและถามว่า “หลิงชวน ริมฝีปากหลานเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเลือดไหล?”
นายหญิงจี้จำได้ว่าเมื่อคืนนี้ก่อนเข้านอนริมฝีปากของจี้หลิงชวนยังเป็นปกติอยู่เลย เข้านอนแล้วปากจะแตกได้อย่างไร?
ทันทีที่สิ้นเสียงของนายหญิงจี้ จี้หลิงชวนไม่ตอบอะไรแต่มู่ซีซีที่อยู่ด้านข้างนั้นก้มศีรษะลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด เธอก้มหน้าก้มตาจ้องมองถ้วยโจ๊กที่อยู่ตรงหน้าของเธอ
ทันทีที่จี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของคุณย่า มุมปากของจี้หลิงชวนก็กระตุกด้วยความรู้สึกอารมณ์ดีอย่างไม่สามารถอธิบายได้ เขาชำเลืองมองมู่ซีซีที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
เมื่อเขาเห็นมู่ซีซีกำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและสำนึกผิด รอยยิ้มของจี้หลิงชวนก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองคุณย่าที่ห่วงใยเขาและตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งว่า “คุณย่า ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมไม่ทันระวังเลยเผลอกัดปากตัวเอง”
นายหญิงจี้ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เธอเพียงแค่ถามเท่านั้น เมื่อได้ยินคำตอบของจี้หลิงชวนเธอเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ จากนั้นเธอก็มองมู่ซีซีที่อยู่ด้านข้างและพูดว่า “ซีซี หลังจากนี้ถ้าหนูมีเรื่องเดือดร้อนอยากจะให้ช่วยอะไรก็สามารถพูดคุยกับลูกพี่ลูกน้องของหนูได้เลย ครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องคิดมากนะหลาน”
ขณะพูด นายหญิงจี้ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้จี้หลิงชวนบอกว่าเขาจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ นายหญิงจี้จึงมองไปทางมู่ซีซีอีกครั้งและพูดต่ออีกว่า “ใช่แล้ว ซีซี ลูกพี่ลูกน้องของหลานเมื่อคืนนี้เขาย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว หลังจากนี้มีเรื่องอะไรหนูก็ไปหาเขาได้เลย”
นายหญิงจี้ต้องการให้มู่ซีซีและจี้หลิงชวนนั้นสนิทสนมกัน
นายหญิงจี้รู้ดีอยู่แก่ใจ เพราะในตอนนี้เธอก็อายุมากแล้ว จะตายวันไหนก็ไม่รู้ มู่ซีซีก็ตัวคนเดียว หากว่าเธอตายไปไม่รู้ว่าใครจะคอยช่วยดูแลมู่ซีซี หากว่าความสัมพันธ์ของมู่ซีซีกับจี้หลิงชวนนั้นมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน หลังจากที่เธอตายไปแล้ว จี้หลิงชวนก็จะคอยดูแลมู่ซีซี ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็คงไร้ความกังวลและคงตายตาหลับ