รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 208 ใส่ให้ผมดูคนเดียว

มู่ซีซีถอนหายใจเบา ๆ ในใจ ความโชคดีคือเมื่อกี้นายหญิงจี้ไม่ได้เข้ามาฟังใกล้ ๆ ตอนที่คุยโทรศัพท์
นายหญิงจี้มองไปที่มู่ซีซีที่กำลังหน้าแดงหลังจากวางสาย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะปกติ มู่ซีซีก็มักจะหน้าแดงอยู่แล้ว ดังนั้นนายหญิงจี้จึงคิดว่ามู่ซีซีเขินอายจนหน้าแดงที่ได้รับของขวัญจากจี้หลิงชวน
นายหญิงจี้มองไปที่มู่ซีซีด้วยรอยยิ้มและพูดว่า：“ซีซี เธอไม่ต้องเกรงใจพี่ชายของเธอหรอก ต่อไปถ้าเขาให้ของขวัญอะไรเธออีก เธอก็แค่รับไว้”
เมื่อได้ยินนายหญิงจี้พูดอย่างนี้ มู่ซีซีก็เขินอายมากขึ้นไปอีก เธออ้ำ ๆ อึ้ง ๆ และรีบเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที
ทางด้านจี้หลิงชวนที่อยู่ในห้องทำงาน หลังจากที่วางสายแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงไม่ลดน้อยลง เขาให้คนเหล่านั้นไปส่งเสื้อผ้าและรองเท้าจำนวนมากให้กับมู่ซีซี มีมากกว่ายี่สิบชุด แต่ไม่ใช่จี้หลิงชวนเลือกให้มู่ซีซีอย่างลวก ๆ
แต่จี้หลิงชวนหานักออกแบบที่สัดส่วนและเค้าโครงใบหน้าคล้ายกับมู่ซีซี เพื่อเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะสมที่สุดสำหรับมู่ซีซี รวมถึงรองเท้าที่เข้ากันกับเสื้อผ้าของมู่ซีซี
จี้หลิงชวนมองดูเอกสารที่อยู่ข้างหน้า แต่ในหัวของเขามีแต่ใบหน้าที่สวยงามของมู่ซีซี จี้หลิงชวนรู้สึกร้อนที่ท้องน้อย เลือดลมพลุ่งพล่าน มีความต้องการมาก จี้หลิงชวนยิ้มเยาะอย่างช่วยไม่ได้ และยกมือขึ้นมาบีบหัวคิ้วของตัวเอง มู่ซีซีช่างเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ยั่วยวนจริง ๆ และเขาไม่สามารถระงับความคิดนี้ได้
หลังจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ ติดต่อกันหลายครั้ง จี้หลิงชวนก็ระงับความพลุ่งพล่านที่ใต้ท้องน้อยลงได้ และในตอนนี้เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะรีบกลับบ้าน เพื่อไปดูว่ามู่ซีซีใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ที่สวยงามแล้วจะเป็นอย่างไร
ด้วยเหตุนี้ฟางเซิ่งจึงพบว่าประสิทธิภาพในการทำงานของท่านประธานของเขาดีขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนหน้านี้เขาทำงานล่วงเวลาทุกวัน แต่หลังจากที่มีคุณมู่ ท่านประธานของเขาก็บอกลาการทำงานล่วงเวลาอันแสนบ้าคลั่ง และในวันนี้ท่านประธานของเขาก็ทำงานเสร็จก่อนและเลิกงานก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง！
เมื่อจี้หลิงชวนกลับมาถึงบ้าน เขามักจะทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนมู่ซีซีและนายหญิงจี้ และไปเดินย่อยอาหารในสวนด้านหลัง
หลังจากที่นายหญิงจี้เหนื่อยแล้ว แม่บ้านจางก็จะเข็นรถเข็นพากลับไปพักผ่อนที่ห้อง เมื่อมู่ซีซีขึ้นกลับไปที่ห้องชั้นบน จี้หลิงชวนก็เดินหลังตามมู่ซีซีขึ้นไป
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง มู่ซีซีก็รู้ว่าจี้หลิงชวนกำลังเดินตามตัวเองมา เธอรู้สึกประหม่าและหัวใจของเธอก็เต้นแรงมาก
มู่ซีซีเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่จี้หลิงชวนที่ตามมาข้างหลังก็เร่งฝีเท้าในทันที
มู่ซีซีไม่สามารถหนีจี้หลิงชวนไปได้ ในขณะที่มู่ซีซีปิดประตูอย่างรวดเร็ว จี้หลิงชวนก็ยื่นมือออกไปขวางประตูไว้ และรูปร่างที่สูงโปร่งของเขาก็เข้ามาได้อย่างง่ายดาย
เสียงประตูกระแทกเบา ๆ แล้วจี้หลิงชวนก็ล็อกด้วย มู่ซีซีถูกฝ่ามือขนาดใหญ่อีกข้างหนึ่งของ จี้หลิงชวนพาเข้าไปในอ้อมแขน และไม่สามารถต้านทานแรงกดที่ประตูได้
จี้หลิงชวนมองลงมาที่มู่ซีซีที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยใบหน้าตื่นตระหนก ดวงตาประสานกัน จี้หลิงชวนเม้มริมฝีปากเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี ฝ่ามือขนาดใหญ่ลูบไล้ไปที่ริมฝีปากอันบอบบางของมู่ซีซี
รอยยิ้มในน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบดังขึ้นข้าง ๆ หูของมู่ซีซี：“มู่ซีซี คุณบอกว่าจะไม่หลบผมไม่ใช่เหรอ？เมื่อกี้คุณจงใจหลบผม？”
มู่ซีซีตัวแข็งทื่อ และความสนใจทั้งหมดของร่างกายก็ถูกถ่ายโอนไปยังฝ่ามือขนาดใหญ่ที่กำลังเล่นริมฝีปากของตัวเอง เมื่อได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดเมื่อกี้ มู่ซีซีก็ได้สติกลับมา แววตาของเธอดูตื่นตระหนก และมองสายตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของจี้หลิงชวน มู่ซีซีกลืนน้ำลายอย่างประหม่าและเกือบจะร้องไห้
ดวงตาของเธอถูกปกคลุมไปด้วยหมอกในทันที เธอจ้องมองไปที่จี้หลิงชวนอย่างไม่พอใจและพูดว่า：“ฉันไม่ได้หลบคุณ……”
มู่ซีซียังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากบาง ๆ ของจี้หลิงชวนก็กดลงมา เขากอดและจูบมู่ซีซีอย่างดุเดือด
หลังจากที่จี้หลิงชวนกอดและจูบมู่ซีซีสักพัก จี้หลิงชวนก็ลิ้มรสหวานของมู่ซีซีจนพอใจ จากนั้นก็ปล่อยเธอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำและดวงตาของเธอก็เหม่อลอย
เมื่อมู่ซีซีหายใจได้ดีแล้วก็ได้สติกลับมา เธอรีบผลักจี้หลิงชวนออกและพูดว่า：“ดึกมากแล้ว คุณควรกลับห้องไปได้แล้ว……”
หลังจากที่มู่ซีซีย้ายมาที่ห้องใหม่ ห้องของมู่ซีซีกับจี้หลิงชวนก็อยู่ตรงข้ามกัน
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นท่าทีที่มู่ซีซีอยากจะผลักให้เขาออกไปอย่างเร่งรีบแล้ว จี้หลิงชวนก็กอดมู่ซีซีไว้และพูดว่า：“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง หลังจากทำเสร็จแล้ว ผมก็จะกลับไปที่ห้อง”
จี้หลิงชวนจงใจเน้นคำว่า “ทำ” หลังจากที่พูดออกมาแล้ว ท่าทีของเขาก็ดูมีเลศนัย
เมื่อมู่ซีซีได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของมู่ซีซีก็ร้อนผ่าวจนแดงก่ำ มู่ซีซีรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง
มู่ซีซีจึงผลักจี้หลิงชวน และกำลังจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ แต่ก็ถูกจี้หลิงชวนดึงเข้าไปในอ้อมแขน เขายิ้มและพูดว่า：“แล้วยังจะบอกว่าไม่ได้หลบผม นี่คุณคิดจะหนีเหรอ？”
มู่ซีซีหนีจี้หลิงชวนไม่พ้น และไม่สามารถหลบจี้หลิงชวนได้ มู่ซีซีมองไปที่จี้หลิงชวนอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า：“จี้หลิงชวน……คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่……”
จี้หลิงชวนมองไปที่ท่าทางของมู่ซีซี และเก็บท่าทางที่หื่นกระหายของตัวเอง และหยุดเย้าแหย่มู่ซีซี เขากลัวว่าถ้าเขายังเย้าแหย่ต่อไป มู่ซีซีอาจจะร้องไห้ เขาไม่อยากเห็น น้ำตาของมู่ซีซี
ในช่วงพริบตาเดียว มู่ซีซีก็ได้ยินว่าเสียงที่ไพเราะและลึกล้ำของจี้หลิงชวนดังขึ้นอย่างช้า ๆ：“ไปเลือกเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผมส่งมาให้วันนี้ มาใส่ให้ผมดูหน่อย”
เมื่อจี้หลิงชวนพูดจบ มู่ซีซีก็ถูกจี้หลิงชวนพาเข้าไปในห้องเก็บเสื้อผ้า
มู่ซีซีเพิ่งย้ายมาที่ห้องนี้ได้ไม่นาน ก่อนหน้านี้มีเสื้อผ้าไม่มาก และในตู้เสื้อผ้าก็ว่างเปล่า แต่วันนี้ จี้หลิงชวนส่งเสื้อผ้าและรองเท้ามามากมายจนในห้องเก็บเสื้อผ้าของมู่ซีซีเต็มแล้ว
ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ชอบเสื้อผ้าที่สวยงาม จะว่าไปแล้วมู่ซีซีก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ และแน่นอนว่าไม่สามารถต้านทานได้
เมื่อเห็นเสื้อผ้าสวย ๆ มากมายที่จี้หลิงชวนส่งมาให้แล้ว มู่ซีซีก็รู้สึกมีความสุขมาก
มู่ซีซีรู้ดีว่าจี้หลิงชวนจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย และรู้ดีว่าในตอนนี้ตัวเองไม่สามารถต้านทานได้ เพื่อที่จะให้จี้หลิงชวนออกไปจากห้องของเธออย่างรวดเร็ว มู่ซีซีจึงถือโอกาสหันไปมองจี้หลิงชวนอย่างลังเลและพูดว่า：“คุณอยากให้ฉันใส่ชุดไหน？”
จี้หลิงชวนมองไปที่ริมฝีปากที่พึงพอใจของมู่ซีซีด้วยรอยยิ้ม เขากวาดมองไปรอบ ๆ ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของมู่ซีซี แล้วหยุดอยู่ที่ชุดเดรสลูกไม้สีขาว
จี้หลิงชวนยังคงจำความรู้สึกที่มู่ซีซีใส่ชุดเดรสลูกไม้ทูโทนสีดำตัวนั้นที่คุณย่าซื้อให้ก่อนหน้านี้ได้ดี และลูกกระเดือกของเขาก็เลื่อนขึ้นลงโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นจี้หลิงชวนยื่นมือออกไปหยิบชุดเดรสลูกไม้สีขาวออกมาแล้วส่งให้มู่ซีซี