รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 215 ขอเล่นสนุกกันนานกว่านี้หน่อยได้ไหม

นายหญิงจี้เห็นว่าบ่ายวันนี้มู่ซีซีดูไม่ค่อยมีสติ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังมีเรื่องอะไรในใจ จึงพูดกับมู่ซีซีว่า”ซีซี มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？ ทำไมหน้าถึงได้แดงขนาดนี้ ？ บ่ายนี้เธอดูไม่ค่อยมีสติเลยนะ…”
เมื่อได้ยินสิ่งที่นายหญิงจี้พูด มู่ซีซีก็รู้สึกตกใจ เธอรีบมองไปที่นายหญิงจี้ เกรงว่านายหญิงจี้จะทราบความลับที่อยู่ในใจของเธอ
แต่เมื่อมู่ซีซีมองไปที่การแสดงออกของนายหญิงจี้ที่ดูงวยงงเล็กน้อย มู่ซีซีจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง เธอมองไปที่นายหญิงจี้และอธิบายอย่างตะกุกตะกักว่า “คุณย่าคะ หนูสบายดี… ”
มู่ซีซีพูดขึ้นพลางมองไปที่นายหญิงจี้ เธอกลัวว่านายหญิงจี้จะไม่เชื่อ เธอจึงพูดเสริมขึ้นว่า “บางทีอาจเป็นเพราะหนูไม่ได้งีบหลับตอนเที่ยง… ตอนนี้หนูก็เลยรู้สึกง่วงนิดหน่อย…”
นายหญิงจี้ได้ฟังคำอธิบายของมู่ซีซีและยิ้ม “เอาล่ะ ซีซี ตอนนี้ก็ยังทันนะ กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่ซีซีก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟังและเดินกลับไปที่ห้อง ถ้าหากเป็นอย่างนี้ต่อไป กลัวว่าเธออาจจะแสดงท่าทางแปลกๆอะไรออกมาและทำให้นายหญิงจี้รู้ความลับที่อยู่ในใจของเธอได้
เมื่อเห็นมู่ซีซีค่อยๆเดินห่างออกไป ใบหน้าของนายหญิงจี้ก็แสดงรอยยิ้มออกมา เธอหันไปหาแม่บ้านจางและพูดด้วยรอยยิ้มออกมาว่า “แม่บ้านจาง ซีซีของเราดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่กำลังมีความรักอยู่หรือเปล่า”
หลังจากพูดจบ นายหญิงจี้ก็พูดขึ้นมาอีกว่า “หรือว่ามู่ซีซีของเราจะมีคนที่เธอชอบแล้ว？”
เมื่อแม่บ้านจางได้ยินนายหญิงจี้พูดขึ้นเช่นนี้ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น แม้ว่านายหญิงจี้ ลืมฉากที่จี้หลิงชวนจับมือของมู่ซีซีในวันนั้นไป แต่แม่บ้านจางไม่เคยลืม
ฉากนั้นคุณชายจับมือของมู่ซีซีไว้ ดูแวบเดียวก็รู้ได้ว่ามันแปลกๆ แม่บ้านจางไม่ใช่คนโง่ ทำไมเธอจะไม่เข้าใจล่ะ？
แต่แม่บ้านจางไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าจะไปกระทบกระเทือนกับสภาพจิตใจของนายหญิงจี้ และจี้หลิงชวนก็ได้เข้ามาคุยกับเธอถึงเรื่องนี้แล้ว
คิดไปพลางแม่บ้านจางก็มองไปที่นายหญิงจี้และตอบว่า “ไม่น่าจะใช่นะคะ… คุณหนูซีซีตอนนี้เพิ่งจะอายุ 19 ปีเอง… เธอยังเด็กอยู่เลย”
นายหญิงจี้เบิกตากว้างจ้องไปที่แม่บ้านจาง จากนั้นก็พูดว่า “ไม่เด็กแล้ว อายุสิบแปดก็เป็นผู้ใหญ่โดยสมบูรณ์แล้ว และเป็นเรื่องปกติที่จะมีแฟนตอนอายุสิบเก้า”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ดวงตาของนายหญิงจี้ก็แสดงออกถึงความกังวลขึ้นมาในทันที “เป็นการดีที่มีคนที่ชอบแล้ว แต่ฉันกังวลว่าซีซีจะถูกคนเลวๆหลอกเอาเหมือนกับแม่ของเธอ”
เมื่อเห็นว่านายหญิงจี้ยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ แม่บ้านจางก็รีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนานั้นออกไป
มู่ซีซีกลับมาที่ห้องของเธอและเธอไม่อยากทำอะไรเลย นอกจากการนอนลงบนเตียง ผลของมันคงไม่ต่างกับคืนก่อนหน้าที่ทำให้เธอไม่ได้นอนทั้งคืน มู่ซีซีที่นอนอยู่บนเตียงได้สักพักเธอก็ผล็อยหลับไปคงจะง่วงนอนจริงๆ
มู่ซีซีตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงปลุก
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง เธอก็พบกับใบหน้าอันเย็นชาที่หล่อเหลาของจี้หลิงชวน
ดวงตาของมู่ซีซีเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่เธอกำลังจะร้องอุทานออกมา ในวินาทีนั้น เธอเห็นจี้หลิงชวนซึ่งอยู่ใกล้เธอแค่ปลายมือเขาเอนตัวเข้ามาอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็ใช้ริมฝีปากอันเรียวบางของเขาปิดริมฝีปากสีแดงอันเย้ายวนของมู่ซีซีที่กำลังจะร้องอุทานออกมาด้วยความตื่นตระหนก
จู่ๆ สมองของเธอก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวลและความว่างเปล่าในทันที
ร่างกายทั้งตัวแข็งทื่อในขณะนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหว เธอจ้องไปที่จี้หลิงชวนซึ่งอยู่ใกล้แค่ปลายมือ
ริมฝีปากสีแดงที่เปิดออกเล็กน้อยของมู่ซีซีนั้นสะดวกสำหรับจี้หลิงชวนเป็นอย่างมาก ลิ้นของจี้หลิงชวนค่อยๆกวาดลึกเข้าไปในริมฝีปากอันเย้ายวนของมู่ซีซีอย่างไร้ยางอาย
ปลายลิ้นค่อยๆ เคลื่อนผ่านเหงือกที่บอบบาง ทำให้มู่ซีซีสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว
แต่ดูเหมือนว่า จี้หลิงชวนจะไม่ค่อยพอใจ และเขาต้องการซึมซับเอาความงามของมู่ซีซีให้นานกว่านี้
ในการจูบ ลมหายใจของทั้งสองหอบประสานเข้าหากัน
จนกระทั่งมู่ซีซีหน้าแดงและกำลังจะหายใจไม่ออก จี้หลิงชวนจึงได้ขยับออกไปจากริมฝีปากของเธอ
มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนจูบทำให้เธอตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด แม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นก็ยังไม่มี เธอทำได้เพียงแค่นอนพะงาบๆอยู่ในอ้อมแขนจี้หลิงชวนเท่านั้น
ผ่านไปไม่นาน หลังจากที่มู่ซีซีได้สติกลับมา ใบหน้าที่สวยงามของมู่ซีซีก็ค่อยๆแดงขึ้น เธอรีบยกแขนขึ้นและหลุดออกจากอ้อมแขนของจี้หลิงชวน ลุกจากเตียงและเดินออกห่างจากจี้หลิงชวน จากนั้นมู่ซีซีจึงหยุดอยู่กับที่พร้อมกับมองไปที่จี้หลิงชวนและพูดเบาๆว่า “คุณ… ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วล่ะ … ”
ท่าทางอันดูน่ารักของมู่ซีซี ทำให้จี้หลิงชวนอารมณ์ดีพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา ท่าทางที่น่ารักแบบนี้ของมู่ซีซีคงจะเห็นได้เพียงแค่ตอนที่เธอถูกปลุกให้ตื่นเท่านั้น
คิดไปพลางจี้หลิงชวนก็เลิกคิ้วขึ้น และก็ชี้ออกไปทางด้านนอกหน้าต่างซึ่งเป็นภาพพระอาทิตย์ตกสีแดง จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดออกมาว่า”เด็กขี้เกียจ เธอลองดูข้างนอกสิว่านี่กี่โมงแล้ว？”
มู่ซีซีมองตามจี้หลิงชวนออกไป เธอเพิ่งจะรู้ว่านี่มันเย็นขนาดนี้แล้วหรือ เธอหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาเพื่อดูเวลา นี่มัน 6 โมงเย็นแล้วเหรอ
ไม่น่าแปลกใจเลยที่จี้หลิงชวนจะกลับมาแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเวลาสำหรับอาหารค่ำแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะนอนอยู่ในห้องนี้จากบ่ายจนเย็น
ขณะที่มู่ซีซีกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆเสียงที่ไพเราะและลึกซึ้งของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นในหูของเธอ “คุณย่าบอกให้ฉันมาเรียกเธอลงไปทานข้าวข้างล่าง เป็นไงบ้าง นอนอิ่มหรือยัง？ถ้าอิ่มแล้ว ไปทานข้าวข้างล่างกันเถอะ ”
“อืมๆ…” มู่ซีซีพยักหน้าตอบด้วยความเขินอายเล็กน้อย หลังจากที่มู่ซีซีอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เธอมีความเข้าใจเกี่ยวกับนิสัยการใช้ชีวิตของนายหญิงจี้บ้างแล้ว
ดูเหมือนเวลาทานอาหารสามมื้อและเวลานอนในแต่ละวันของนายหญิงจี้จะดูค่อนข้างตรงเวลามาก
ปกติแล้วอาหารเย็นมักจะเริ่มเวลา 5:30 น. และตอนนี้ก็เป็นเวลา 6 โมงกว่าแล้ว คิดว่าเป็นเพราะนายหญิงจี้รอเธอ จึงได้เลื่อนเวลาอาหารเย็นออกไป
หลังจากพูดจบ มู่ซีซีก็เห็นจี้หลิงชวนยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “พวกเราไปกินข้าวข้างล่างกันเถอะ…”
เมื่อพูดจบ มู่ซีซีก็ก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะเดินพ้นออกจากประตูไป แต่จี้หลิงชวนก็คว้าแขนของเธอไว้อีกครั้ง
ในเวลาต่อมา ฝ่ามือขนาดใหญ่ของจี้หลิงชวนก็สัมผัสลงบนศีรษะที่อ่อนนุ่มของมู่ซีซีในทันที
จี้หลิงชวนค่อยๆสัมผัสไปที่เส้นผมอันนุ่มลื่นของมู่ซีซี ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่กว้างขึ้น จากนั้นเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือว่า“อืม ดูเหมือนว่าบ่ายวันนี้จะนอนหลับได้อย่างสบายสินะ อย่างนั้นคืนนี้พวกเราก็สามารถเล่นสนุกกันได้นานหน่อยนะสิ”