รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 264 จูบที่รุนแรง

จี้หลิงชวนเสียใจที่ทิ้งมู่ซีซีในวันนี้!
จี้หลิงชวนกังวลในใจรีบสั่งป้าหลิงอย่างรวดเร็ว “ป้าหลิง ถ้ามู่ซีซีกลับมา คุณรีบโทรหาผมทันที!”
หลังจากพูดจบจี้หลิงชวนก็เปิดประตูและเข้าไปในรถแล้วขับออกไป
จี้หลิงชวนพลางขับรถพลางกดหมายเลขโทรหามู่ซีซีอย่างรวดเร็ว
หลังจากกดโทรออกก็มีเสียงผู้หญิงเย็นชาดังขึ้นมาในโทรศัพท์และพูดซ้ำว่า “ขออภัยหมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรดรอและการโทรอีกครั้ง”
โทรศัพท์ของมู่ซีซีปิดเครื่องและหัวใจของจี้หลิงชวนวูบลง
เขาวางสายอย่างไม่พอใจทันที เขากดหมายเลขโทรศัพท์ของมู่ซีซีอีกครั้ง
แต่โทรออกหลายสายติดต่อกันและคำตอบทั้งหมดที่ได้รับคือเสียงเตือนของระบบที่เย็นชา “ขออภัยหมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ โปรดรอและการโทรอีกครั้ง”
จี้หลิงชวนมีสีหน้าที่เป็นกังวลและมืดมนและทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยอย่างแรง
โทรศัพท์ของมู่ซีซีไม่สามารถติดต่อได้ ดังนั้นจี้หลิงชวนจึงกดหมายเลขฟางเซิ่งอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นไม่นานฟางเซิ่งก็รับสาย ก่อนที่ฟางเซิ่งจะพูดออกมาก่อน เสียงที่เร่งรีบของจี้หลิงชวนก็พูดแทรกขึ้นทันทีว่า “ฟางเซิ่ง! คุณจำสายรถเมล์ที่มู่ซีซีโดยสารก่อนหน้านี้ได้หรือไหม?”
ฟางเซิ่ง มีความทรงจำที่ดีและเมื่อเขานึกเรื่องนี้ เขาตอบว่า”คุณชายจี้ คุณมู่โดยสารรถเมล์สาย9ในตอนนั้น”
จี้หลิงชวนออกคำสั่งว่า “คุณส่งบอดี้การ์ดสองสามคนลงไปตามเส้นทางของรถเมล์สาย 9 เพื่อค้นหามู่ซีซี! ถ้าพบตัวกรุณาโทรกลับหาผม”
“รับทราบ คุณชายจี้ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้”
เสียงของฟางเซิ่งหยุดชั่วคราวและเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง “คุณชายจี้ เกิดอะไรขึ้น?”
“มู่ซีซีเลิกงานจนตอนนี้ยังไม่ถึงบ้าน! ผมกังวลว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ!” หลังจากพูดจบจี้หลิงชวนก็พูดอีกครั้ง “รีบจัดคนให้ไปหาตัวเธอเถอะ!”
หลังจากวางสาย จี้หลิงชวนเองก็รีบหาเส้นทางรถเมล์สาย9 จากนั้นระบบนำทางก็ไปตามเส้นทางนี้และมองหาขณะขับรถไปจนสุดทาง
ฟางเซิ่งที่รับโทรศัพท์จากอีกฝั่งก็ไม่รอช้า เขารีบจัดบอดี้การ์ดให้ลงไปค้นหาตามถนน เมื่อนึกถึงท่าทางกังวลใจและวิตกกังวลของจี้หลิงชวนในตอนนี้ เขาอดอะไรไม่ได้ที่จะถอนหายใจเงียบๆ คุณชายจี้เป็นห่วงมู่ซีซีอย่างเห็นได้ชัดเจน เขาไม่เห็นเธอเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ทำให้กระสับกระส่ายจนนั่งไม่ติด
คาดว่าหัวใจของคุณชายจี้ ชูเหยาไม่สำคัญเท่ากับตำแหน่งของมู่ซีซี!
จี้หลิงชวนขับรถไปตามถนนตามเส้นทางรถเมล์สาย9 ขณะขับรถมองหาร่างของมู่ซีซีที่อยู่ข้างถนน
จี้หลิงชวนที่มองหาเพียงร่างของมู่ซีซีไม่ได้สังเกตว่ามีรถสีดำค่อยติดตามอยู่ไม่ไกลค่อยๆไล่ตามรถของจี้หลิงชวน
ตามถนนมองไม่เห็น จนกระทั่งรถของจี้หลิงชวนขับไปที่ป้ายสุดท้ายของรถเมล์สาย9 ดวงตาที่วิตกกังวลของจี้หลิงชวนในที่สุดก็ค้นหาเจอร่างที่คุ้นเคย
เห็นมู่ซีซียืนอยู่คนเดียวใต้ป้ายรถเมล์เพื่อหลบฝน สถานีรถสุดสายอยู่ใกล้ชานเมืองแล้ว ดึกมากแล้วและไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยและไม่รู้ว่ามู่ซีซีรออยู่ที่นี้นานแค่ไหนแล้ว!
เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกและติดแน่นกับร่างกาย
อุณหภูมิลดลงเนื่องจากฝนตกและมู่ซีซีเปียกโชก เธอเหยียดมือออกอย่างเย็นชาและกอดแขนแน่นด้วยความเขินอาย
ในที่สุดจี้หลิงชวนก็พบมู่ซีซี เห็นมู่ซีซีจากระยะไกลและความวิตกกังวลในหัวใจของเขาก็หายไปในทันที แต่เขากลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเมื่อเห็นสภาพมู่ซีซี
จี้หลิงชวนก็โกรธและเป็นทุกข์เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่น่าอับอายของมู่ซีซี
ทำไมคุณโง่จัง คุณทำไมนั่งรถเมล์จนสุดสายขนาดนี้! ยังปิดเครื่องโทรศัพท์อีก! ไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นห่วงมาก!
ขณะที่คิด จี้หลิงชวนอดไม่ได้ก็รีบขับรถตรงไปที่มู่ซีซีซึ่งอยู่ไม่ไกล
มู่ซีซีก่อนหน้านี้ยืนเรียกแท็กซี่อยู่ใต้ตึกบริษัทแต่เธอไม่สามารถเรียกแท็กซี่ได้และรอนานกว่าครึ่งชั่วโมงโดยไม่มีร่ม มู่ซีซียืนอยู่กลางสายฝนและร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก็มีรถเมล์ผ่านมาเธอจึงรีบขึ้นไป
มู่ซีซีนั่งบนรถเมล์อย่างไม่สบายใจและงุนงงไปหมด พนักงานพูดว่า “สาวน้อย นี้มาถึงสถานีปลายทางแล้ว ควรลงจากรถได้แล้ว”
หลังจากที่กลับมารู้สึกตัวแล้วมู่ซีซีก็ลงจากรถ หลังจากที่เห็นรถออกไปแล้วเธอก็นึกขึ้นได้ในภายหลังว่าเธอได้นั่งเลยสถานีไปแล้ว
อีกทั้งทางนี้ค่อนข้างห่างไกลและใกล้กับชานเมือง มู่ซีซีซ่อนตัวอยู่ใต้ป้ายรถเมล์เล็กๆ เพื่อหลบฝน หลังจากรอเป็นเวลานานเธอไม่เห็นรถเมล์หรือแท็กซี่สักคัน
จนกระทั่งจู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตเมอร์เซเดสมายบัคที่คุ้นเคยขับเข้ามามู่ซีซีก็จ้องไปที่รถสปอร์ตเมอร์เซเดสมายบัคซึ่งกำลังขับรถตรงมาที่เธอ
จนกระทั่งเสียงยางเบรกกระแทกพื้น มู่ซีซีก็กลับมาได้สติเมื่อมองย้อนกลับไปที่จี้หลิงชวนที่มืดมนซึ่งเพิ่งลงมาจากรถสปอร์ตเมอร์เซเดสมายบัค มู่ซีซีถอยกลับไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
หลังของมู่ซีซีถอยกระแทกป้ายรถเมล์อย่างดังและเธอก็ไม่สามารถถอยได้อีก
จี้หลิงชวนซึ่งเข้ามาใกล้เธอแล้วเฝ้าดูการถอยของมู่ซีซี ขมวดคิ้วและในชั่วพริบตาจี้หลิงชวนที่มีใบหน้ามืดมนก็ยกมือขึ้นและคว้าข้อมือของมู่ซีซีด้วยแรงที่แข็งแกร่งดึงมู่ซีซีเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
จี้หลิงชวนก้มศีรษะลงเล็กน้อยและมองไปที่แขนของเขาที่ตื่นตระหนกและมู่ซีซียิ้มอย่างเย็นชาออกมา”มู่ซีซี! คุณเป็นคนโง่หรือไง! คุณนั่งรถเมล์เลยสถานีได้ยังไง! คุณทำไมไม่รู้จักนั่งแท็กซี่กลับบ้าน!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูดมู่ซีซีก็รู้สึกเจ็บปวดเหลือทนในสายตาของเขา มู่ซีซีที่ไม่สามารถทนได้ตลอดทางก็ร้องไห้ออกมา
ขณะร้องไห้ เขายื่นมือออกและพยายามผลักจี้หลิงชวนออกไปและพูดว่า “ใช่! ฉันเป็นคนโง่! จี้หลิงชวน! ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นคุณอีกต่อไป! ฉันไม่อยากสนใจคุณแล้ว!
จี้หลิงชวนมองดูน้ำตาของมู่ซีซีและหัวใจของเขาอ่อนไหวและสับสน ความโกรธในตอนนี้ดูเหมือนจะถูกระงับด้วยน้ำตาของมู่ซีซีสิ่งที่เหลืออยู่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าสำหรับมู่ซีซีกำลังตำหนิตนเอง
ในเวลาต่อมาฝ่ามือขนาดใหญ่ของจี้หลิงชวนก็วางบนหลังศีรษะของมู่ซีซีโดยไม่คำนึงถึงการขัดขืนของมู่ซีซี ร่างสูงของจี้หลิงชวนได้กดมู่ซีซีบนป้ายรถเมล์ข้างหลังเธออย่างดุเดือด เขาขยับขึ้นและจูบมู่ซีซีริมฝีปาก
มู่ซีซีสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ริมฝีปากของเขาเท่านั้นและร่างสูงของจี้หลิงชวนก็กดมันขึ้นอย่างดุดัน
สีหน้าของมู่ซีซีขาวซีด! จี้หลิงชวนคิดจะทำอะไรกับเธอ! ตอนนี้ยังมาจูบเธออีก!