รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 283 ความคลุมเครือที่แน่นหนา

เมื่อฟังเสียงที่ไพเราะและนุ่มนวลของจี้หลิงชวน ดวงตาของมู่ซีซีจ้องมองไปยังกล่องใส่อาหารที่อยู่ข้างหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว
มู่ซีซีมองไปที่กล่องอาหารสองสามกล่อง และทันใดนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ ก้นบึ้งภายในใจกลับเกิดความอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
เพราะอาหารในกล่องอาหารนี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่มู่ซีซีชอบทั้งหมด
คาดไม่ถึงเลยว่าจี้หลิงชวนยังคงจำได้ สายตาของมู่ซีซีจ้องมองไปยังจี้หลิงชวน เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนยังคงรอคำตอบจากเธอ มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาและยิ้มพร้อมกับเอ่ยว่า “อาหารทั้งหมดนี้ฉันชอบทุกอย่างเลย!”
เมื่อเห็นมู่ซีซียิ้มอย่างมีความสุข อารมณ์ของจี้หลิงชวนก็ดีขึ้นเช่นกัน ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้ม เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองมู่ซีซีอีกครั้ง “ชอบกินก็กินเยอะๆ ช่วงนี้เธอดูผอมลง”
ทั้งสองคนกินอาหารกลางวันด้วยกัน จี้หลิงชวนก็กอดมู่ซีซีและรับจุมพิตเป็นค่าตอบแทน เมื่อเขาพอใจเขาก็ปล่อยมู่ซีซีจากไป
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตาก็ได้เวลาเลิกงาน
หลังจากที่จี้หลิงชวนเซ็นเอกสารฉบับสุดท้าย โทรศัพท์ที่อยู่ด้านข้างก็ดังขึ้น
จี้หลิงชวนวางปากกา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเหลือบมองชื่อบนหน้าจอโดยไม่รู้ตัว
ชื่อที่ไม่คาดคิดปรากฏบนหน้าจอ “ชูเหยา”
จี้หลิงชวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หยุดนิ่งชั่วขณะหนึ่งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับสาย
“ฮัลโหล? ชูเหยา?”
ทันทีที่เสียงที่ลุ่มลึกของจี้หลิงชวนเงียบลง
เสียงของชูเหยาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตอบกลับมาว่า “หลิงชวน ฉันเอง! ฉันอยากพบคุณ อยากจะพูดคุยกับคุณได้ไหม?”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินเสียงของชูเหยา เขาก็นึกถึงเรื่องที่ชูเหยาได้ทำไปก่อนหน้านี้ สายตาของเขาจมลึกอย่างอดไม่ได้และไม่มีเสียงใดตอบรับ
เมื่อปลายสายได้รับรู้ถึงความเงียบงันของจี้หลิงชวน ชูเหยาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นคนทำลายความเงียบและเอ่ยว่า “หลิงชวน ฉันเพียงแค่อยากคุยกับคุณก็เท่านั้น ตอนนี้แม้แต่คำขอเดียวจากฉัน คุณก็จะไม่ตอบรับมันเลยเหรอ?”
เสียงที่ชูเหยาเอ่ยออกมาปะปนมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ เธอเงียบไปชั่วครู่และพูดอีกว่า “หลิงชวน ฉันรู้ว่าเรื่องในครั้งนี้ฉันผิด หรือว่าแม้แต่โอกาสที่จะแก้ไข ฉันก็ไม่มีเลยงั้นหรือ?”
เมื่อได้ยินเสียงร่ำไห้ของชูเหยา จี้หลิงชวนยกมือขึ้นสัมผัสคิ้วที่ขมวดแน่น “เอาล่ะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอ”
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากจี้หลิงชวน ภายในใจของชูเหยาก็โล่งใจและรีบตอบกลับว่า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่คฤหาสน์เซอร์ซิส ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันไม่มีคนขับรถให้ ไม่สะดวกที่จะออกไปหา จี้หลิงชวน คุณมาหาฉันที่คฤหาสน์เซอร์ซิสได้หรือเปล่า”
“อืม เข้าใจแล้ว” หลังจากพูดจบ จี้หลิงชวนก็วางสายโทรศัพท์
จี้หลิงชวนไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับสิ่งที่ชูเหยาพูดเมื่อครู่นี้ เขามั่นใจแล้วว่าภายในหัวใจของเขาในตอนนี้รักเพียงแค่มู่ซีซีคนเดียวเท่านั้น
ในอนาคตเขาไม่ต้องการให้มู่ซีซีเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับชูเหยา ดังนั้นจี้หลิงชวนจึงต้องการใช้โอกาสในครั้งนี้เพื่อทำความเข้าใจกับชูเหยา
จี้หลิงชวนติดหนี้ชูเหยา แต่เขาก็สามารถชดใช้ให้ชูเหยาได้ถึงสองเท่าด้วยวิธีอื่น
ทันทีที่เขาวางสายจากชูเหยา เสียงออดเลิกงานก็ดังขึ้น
จี้หลิงชวนหยิบเสื้อสูทของเขาและลุกขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาและโทรหามู่ซีซี
มู่ซีซีที่เพิ่งเลิกงานได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอกดรับสายโทรศัพท์ เพียงแค่วางโทรศัพท์แนบหู เสียงที่ไพเราะและลึกล้ำของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้นจากปลายสาย “ซีซี วันนี้เย็นฉันมีธุระต้องไปสะสาง ฉันจะให้ฟางเซิ่งไปส่งเธอ”
มู่ซีซีคิดว่าจี้หลิงชวนมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ และเธอไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นเธอจึงลงไปชั้นล่างและขึ้นรถของฟางเซิ่งเพื่อกลับไปยังคฤหาสน์
จี้หลิงชวนขับรถไปยังคฤหาสน์เซอร์ซิสที่ชูเหยาอาศัยอยู่
ทันทีที่จี้หลิงชวนผลักประตูและลงจากรถ ชูเหยาก็รีบออกมาจากคฤหาสน์และมาต้อนรับเขา
ชูเหยาแต่งกายด้วยชุดกระโปรงสีขาวในสไตล์เรียบง่าย ผมสลวยพาดบนไหล่ของเธอ บนหน้าของเธอไร้ซึ่งเครื่องสำอางใดและยังคงมีรอยเลือดเกรอะกรัง เมื่อมองเห็นดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสงสารของชูเหยา เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น “ใบหน้าของเธอเกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อได้ยินเสียงของจี้หลิงชวน ชูเหยาเอื้อมมือออกมาและสัมผัสใบหน้าที่มีรอยเลือดของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว เธอเผยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้และจ้องมองจี้หลิงชวน จากนั้นเธอฝืนยิ้มและเอ่ยว่า “ไม่มีอะไรหรอก…ฉันไม่ทันระวังเลยโดนทำร้ายมา ไปหาหมอมาแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร”
จี้หลิงชวนได้ยินเช่นนั้นเขาก็พยักหน้า เขาครุ่นคิดว่าในตอนนี้มู่ซีซีคงกำลังรอให้เขากลับไปทานอาหารค่ำด้วยกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นจี้หลิงชวนมองไปทางชูเหยาและเปิดประเด็นว่า “ชูเหยา ครั้งนี้อยากพบฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”
“เข้าไปข้างในก่อนค่อยคุยไหม? ยืนคุยที่นี่คงไม่สะดวกนัก” ชูเหยายิ้มให้กับจี้หลิงชวน
จี้หลิงชวนได้ยืนเช่นนั้นแต่กลับยืนนิ่งพร้อมกับขมวดคิ้วแน่นอย่างอดไม่ได้
ชูเหยาเห็นว่าจี้หลิงชวนนั้นไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ชูเหยากำหมัดของเธอโดยไม่ตั้งใจและโดยไม่รู้ตัว
แต่ใบหน้ายังคงแสร้งทำหน้าตาน่าสงสารต่อหน้าจี้หลิงชวน ชั้นหมอกปกคลุมดวงตาของเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับจ้องมองจี้หลิงชวนและเอ่ยว่า “หลิงชวน ในตอนนี้ระหว่างเราสองคน แม้แต่ฉันเชิญคุณเข้าไปนั่งคุยกันภายในบ้านก็ไม่ได้แล้วหรือ?”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินเช่นนั้น คิ้วที่ขมวดแน่นกลับขมวดแน่นมากกว่าเก่า น้ำตาในดวงตาของชูเหยาทำให้จี้หลิงชวนรู้สึกผิดต่อชูเหยาอีกครั้ง เขาคิดได้ว่าสุดท้ายแล้วเป็นเขาเองที่ทำผิดต่อชูเหยา จี้หลิงชวนจึงพยักหน้าให้กับชูเหยาและพูดว่า “ไปสิ ไปคุยด้านในกัน”
เมื่อชูเหยาได้ฟังเช่นนั้น น้ำตาในดวงตาของเธอก็พลันหายไปจากนั้นเธอก็รีบเดินตามจี้หลิงชวนเข้าไปด้านในของคฤหาสน์
ทันทีที่จี้หลิงชวนเข้าไปในคฤหาสน์ เขาได้กลิ่นของอาหาร ชูเหยารีบมองไปที่จี้หลิงชวนและกล่าวว่า “พวกเราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันมานานแล้ว ป้าหลี่ทำอาหารเสร็จพอดี พวกเราทานข้าวกันก่อนไหม ทานไปคุยไป คงจะใช้เวลาไม่นาน”
จี้หลิงชวนไม่ได้ตอบตกลง เขามองชูเหยาและพูดว่า “ไม่ล่ะ เธออยากจะพูดอะไรกับฉันก็พูดมาซะตอนนี้ เพราะตอนนี้ซีซีกำลังรอฉันกลับบ้านและรอทานข้าวอยู่”
คำพูดของจี้หลิงชวนดังขึ้นภายในโสตประสาทของชูเหยา ชูเหยาแอบกัดริมฝีปากของเธอและแสดงใบหน้าที่สงบนิ่ง แต่นิ้วทั้งสิบที่อยู่ด้านข้างนั้นกำแน่นด้วยความโกรธ
มู่ซีซี! มู่ซีซี! นังมู่ซีซีอีกแล้ว!!! ทำไมมันไม่ง่ายเลยที่จี้หลิงชวนจะมาอยู่ข้างกายเธอ แต่เขากลับยังพูดถึงนังมู่ซีซีสารเลวนั่น! ในตอนนี้เป็นเพราะนังแพศยานั่นแม้แต่ทานข้าว เขาก็ไม่อยากที่จะทานกับเธอ!
ชูเหยากัดริมฝีปากแน่นและหายใจเข้าลึกๆติดต่อกันหลายครั้ง จากนั้นเธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสงบอารมณ์โกรธของเธอ ชูเหยาจ้องมองไปทางป้าหลี่ที่อยู่ด้านข้างและพูดว่า “ป้าหลี่ ป้ากลับห้องของป้าไปก่อน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับหลิงชวนเป็นการส่วนตัว”
เมื่อเห็นว่าป้าหลี่ได้กลับไปยังห้องของเธอแล้ว ภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ก็เหลือเพียงแค่ชูเหยาและจี้หลิงชวนเพียงสองคน
“ชูเหยา ตอนนี้เธออยากจะพูดอะไรก็พูดมาได้แล้วใช่ไหม?” ทันทีที่สิ้นเสียง จี้หลิงชวนมองชูเหยา ชูเหยารีบวิ่งเข้าหาจี้หลิงชวนอย่างกะทันหันและไม่สนใจสิ่งอื่นใด เธอกอดเอวจี้หลิงชวนไว้แน่นและแนบร่างกายที่สง่างามของเธอเข้ากับร่างกายของจี้หลิงชวน