รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 284 ขอร้องล่ะ ต้องการฉัน

ทันทีที่จี้หลิงชวนรู้สึกว่าร่างกายที่อ่อนนุ่มของชูเหยายึดติดกับร่างกายของเขา คิ้วของเขาก็ขมวดแน่น จี้หลิงชวนเหยียดแขนออกและผลักแขนของชูเหยาออกจากร่างกายของเขา เขาก้าวเท้าถอยหลังเว้นระยะห่างระหว่างเขาและชูเหยาในทันที เขาขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับจ้องมองชูเหยา
ชูเหยายืนนิ่งงันอยู่กับที่ เธอจ้องมองจี้หลิงชวนด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
เธอไม่เคยคิดว่าจี้หลิงชวนจะผลักเธอออก! เขาผลักเธอออกไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
นิ้วทั้งสิบของเธอกำแน่นและแทงเข้าไปภายในฝ่ามือ ใบหน้าเล็กๆของชูเหยาซีดเผือด เธอจ้องมองจี้หลิงชวนอย่างน่าสงสาร น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอมองจี้หลิงชวนและเอ่ยอย่างสะอึกสะอื้นว่า “หลิงชวน…อย่าผลักไสฉันได้ไหม…ขอร้องล่ะ อย่าผลักไสฉันเลย ฉันรักคุณจริงๆ รักคุณมาก รักมาก ฉันไม่ต้องการอะไรเลย ฉันไม่ต้องการสถานะ ฉันไม่สนหรอกว่าตอนนี้คุณกับมู่ซีซีจะแต่งงานกันแล้ว ฉันแค่อยากจะอยู่เคียงข้างคุณก็เท่านั้น หลิงชวน อย่าผลักไสฉัน…”
ชูเหยาร้องไห้และพูดอย่างน่าสงสาร เธออ้าแขนกว้างและเดินเข้าไปหาจี้หลิงชวน
เมื่อแขนของเธอกำลังจะแตะเอวของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนขมวดคิ้วแน่นและเบี่ยงตัวหลบอย่างไม่คิด สายตาของเขาจ้องมองไปยังชูเหยาที่กำลังร้องห่มร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา เขาพูดขึ้นว่า “ชูเหยา เธอใจเย็นก่อนเถอะ”
ชูเหยาจ้องมองจี้หลิงชวนที่หลีกหนีเธออีกครั้ง สีหน้าของเธอนั้นดูตื่นตระหนกยิ่งกว่าเก่า เธอจ้องมองจี้หลิงชวนและพูดอย่างบ้าคลั่งว่า “ทำไม! จี้หลิงชวน! ทำไมคุณต้องผลักไสฉัน! ไม่ได้ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ จี้หลิงชวน ฉันเพียงแค่รักคุณก็แค่นั้น ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แค่เพียงคุณยังมองเห็นฉันและเอ็นดูฉันบ้างแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว หรือว่าแบบนี้คุณก็อยากผลักไสฉันงั้นหรือ?”
ขณะพูด ชูเหยาที่มีสีหน้าตื่นตระหนกก็ไม่รีรอคำตอบจากจี้หลิงชวน เธอฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเอง พลางกระชากเสื้อผ้าและเดินเข้าไปหาจี้หลิงชวน
เมื่อเดินไปถึงด้านหน้าของจี้หลิงชวน บนเรือนร่างของชูเหยาเหลือเพียงแค่ชุดชั้นในลูกไม้สีดำสุดเซ็กซี่
“หลิงชวน คุณต้องการฉันเถอะ ฉันรักคุณ ฉันยอมให้คุณได้ทุกอย่าง”
ชูเหยากล่าวและถลาเข้าหาจี้หลิงชวน
เรือนร่างของชูเหยานั้นงดงามมาก หน้าอกของเธอกลมขาวเหมือนหิมะและโค้งมน หน้าท้องส่วนล่างไม่มีร่องรอยของไขมัน ผิวขาวเป็นประกาย
รูปลักษณ์ที่สวยงามและน่าดึงดูดนี้ตกสู่สายตาของผู้ชาย เกรงว่าคงไม่มีผู้ชายหน้าไหนที่สามารถทนได้ แต่คนที่ชูเหยาได้พบเจอนั้นคือจี้หลิงชวน
ฉากที่เย้ายวนในสายตาของผู้ชายคนอื่นๆ ตกลงไปในสายตาของจี้หลิงชวน แต่จี้หลิงชวนกลับขมวดคิ้วแน่น ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ของเขาเย็นชาเล็กน้อยและไร้ซึ่งการแสดงออกถึงความรัก
จี้หลิงชวนมองดูชูเหยาที่กำลังจะถลาเข้ามาหาเขาอีกครั้ง คิ้วที่ขมวดแน่นนั้นกลับขมวดแน่นมากกว่าเก่า วินาทีต่อมา ชูเหยาไม่ได้เข้าหาเรือนร่างของจี้หลิงชวน จี้หลิงชวนถอดเสื้อสูทออกแล้วห่อไว้บนร่างกายของชูเหยา แววตาของเขาจ้องมองชูเหยาและน้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้นเล็กน้อย “ชูเหยา โปรดให้เกียรติตัวเองและรักตัวเองด้วย”
ชูเหยาที่ได้ฟังคำพูดของจี้หลิงชวน ร่างกายของเธอยืนนิ่งงันอยู่กับที่ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกน้ำสาดตั้งแต่หัวจรดเท้า ภายในใจของเธอรู้สึกเย็นยะเยือก
แม้แต่การเคารพและให้เกียรติตัวเองเธอก็ไม่ต้องการมัน เธอวิ่งถลาเข้าหาและถวายตัวให้กับจี้หลิงชวน แต่จี้หลิงชวนกลับไม่แม้แต่จะชายตามองเธอด้วยซ้ำ ปฏิกิริยาเช่นนี้ของจี้หลิงชวนนั้นไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ!
ชูเหยายืนนิ่งงันและแข็งทื่อ ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่รินไหลลงมาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง
ริมฝีปากของชูเหยาสั่นสะท้าน เธอจ้องมองจี้หลิงชวนด้วยความไม่เต็มใจ เธอกัดฟันและเอ่ยว่า “หลิงชวน ที่คุณละเลยฉันเพราะฉันสกปรกงั้นหรือ? ฉันอยู่อเมริกาถูกขังอยู่ภายในโรงรถเป็นเวลาห้าปีดังนั้นคุณเลยละเลยฉันเพราะฉันสกปรกใช่ไหม ดังนั้นคุณเลยไม่ต้องการฉันแล้วใช่ไหม?”
ยิ่งชูเหยาพูด ท่าทีตื่นตระหนกของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จี้หลิงชวนขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับจ้องมองชูเหยาและคว้าไหล่ของเธอไว้ “ชูเหยา เธอใจเย็นๆก่อนเถอะ”
“ฉันเย็นไม่ไหวแล้ว! ฉันเย็นไม่ไหวแล้ว!!!” ชูเหยาตะโกนใส่จี้หลิงชวนอย่างคลุ้มคลั่ง
จี้หลิงชวนทำได้เพียงแค่จับไหล่ของชูเหยาไว้และพูดว่า “ชูเหยา ที่ฉันไม่แตะต้องเธอไม่ใช่เพราะว่าฉันละเลยเธอและคิดว่าเธอสกปรก ชูเหยา เรื่องของเรามันเป็นอดีตไปแล้ว ในตอนนี้ฉันมีคนรักแล้วดังนั้นฉันเลยไม่แตะต้องเธอ ในตอนนี้ฉันรักมู่ซีซี ฉันรักเธอมาก ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวด”
ชูเหยาที่ได้ยินคำพูดของจี้หลิงชวน เธอกัดริมฝีปากอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอสั่นเทา ร่างกายของเธอไม่อาจยืนหยัดอีกต่อไปได้ เธอเซและล้มลงไปบนพื้น
จี้หลิงชวนมองชูเหยาที่ล้มพับไปกับพื้นแต่เขากลับไม่ได้ยื่นมือออกไปประคอง เขาจ้องมองชูเหยาและเอ่ยว่า “ชูเหยา วางใจเถอะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็เป็นอดีตไปแล้ว พวกเราก็ควรปล่อยวางได้แล้ว”
เมื่อพูดแล้ว จี้หลิงชวนก็จ้องมองชูเหยาและพูดอีกว่า “ชูเหยา หากว่าเธอไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อน มู่ซีซีกำลังรอฉันกลับไปทานอาหารเย็นด้วย”
จี้หลิงชวนเห็นว่าเมื่อเขาพูดจบ ชูเหยาก็ไม่พูดอะไร เขาจึงเรียกให้ป้าหลี่ออกมาดูแลชูเหยา จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากคฤหาสน์
ชูเหยาจ้องมองจี้หลิงชวนที่จากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง รอยยิ้มประหลาดก็เผยบนริมฝีปากของเธอ
จี้หลิงชวน คอยดูเถอะ! ฉันจะทำให้คุณต้องเสียใจ! ฉันจะทำให้คุณเสียใจอย่างแน่นอน!!!
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น จี้หลิงชวนเพิ่มความเร็วขึ้นเท่าตัวและตรงกลับมายังคฤหาสน์ก่อนเวลา
ทันทีที่เปลี่ยนรองเท้าและก้าวเข้าไปด้านใน จี้หลิงชวนเห็นมู่ซีซีที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา แสดงให้เห็นได้ว่ากำลังรอเขาอยู่
เมื่อจี้หลิงชวนมองเห็นมู่ซีซี อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นทันตา ริมฝีปากของเขาอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา เขาตรงเข้าไปหามู่ซีซี ร่างสูงของเขากดทับมู่ซีซีไว้ในทันที เขากดร่างของมู่ซีซีลงบนโซฟาอย่างง่ายดายและกักขังมู่ซีซีไว้ในอ้อมแขนของเขา
เมื่อถูกจี้หลิงชวนสวมกอดเช่นนี้ แก้มของมู่ซีซีก็แดงระเรื่อในทันที ใบหน้าที่งดงามที่อยู่ใกล้ชิดของจี้หลิงชวน มู่ซีซีอดไม่ได้ที่จะลอบกลืนน้ำลายลงลำคอ
เมื่อตระหนักได้ว่าแม่บ้านจางยังคงวุ่นวายอยู่ภายในครัวอาจจะออกมาเมื่อใดก็ได้และอาจเห็นท่าทางทีคลุมเครือของพวกเขาทั้งสอง ใบหน้าของมู่ซีซีแดงมากยิ่งขึ้น เธอเอื้อมมือออกไปและผลักกล้ามอกของจี้หลิงชวน “คุณจะทำอะไรเนี่ย..เร็ว ปล่อยฉันเร็ว..อย่าก่อเรื่อง..”
จี้หลิงชวนมองดูมู่ซีซีที่มีใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้จมลึกลงไป ในเวลาต่อมา จี้หลิงชวนยื่นมือออกมาและเกี่ยวคางของมู่ซีซีไว้และขยับเข้าใกล้มู่ซีซีอีกเล็กน้อย ลมหายใจของทั้งสองผสานเข้าด้วยกันจากนั้นเสียงของจี้หลิงชวนก็ค่อยๆดังขึ้นว่า “ฉันหิวแล้ว ขอจูบหน่อย”
โดยไม่รอคำตอบของมู่ซีซี ริมฝีปากบางที่สวยงามของจี้หลิงชวนก็ทาบลงมาบนริมฝีปากสีแดงสดของมู่ซีซี