รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 290 จี้หลิงชวนมีท่าทางแปลกๆ

ทันทีที่จี้หลิงชวนคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็รีบให้มู่ซีซีลงจากรถและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว มู่ซีซีอยากจะถามจี้หลิงชวนในเรื่องนี้แต่ก็ไม่มีโอกาส
ในตลอดระยะเวลาช่วงเช้า ทุกครั้งมู่ซีซีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็จะรู้สึกจิตใจไม่สงบ เธอรู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเลย…
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำถามที่มู่ซีซีเพิ่งถาม เขาก็ชะงักไปชั่วครู่ จี้หลิงชวนจ้องไปที่มู่ซีซีด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ เขาไม่คิดว่ามู่ซีซีจะถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมา
จี้หลิงชวนเปิดริมฝีปากอันเรียวบางของเขา เขาอยากจะบอกเรื่องของชูเหยาออกมา แต่หลังจากที่คำพูดกำลังจะออกจากปาก จี้หลิงชวนก็หยุดชะงักในทันที
จี้หลิงชวนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองสัญญากับชูเหยาไว้แล้ว ว่าในช่วงบ่ายของทุกๆวันเขาจะต้องหาเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนกับชูเหยา หากว่าตอนนี้พูดกับมู่ซีซีไป กลัวว่ามู่ซีซีจะคิดมาก ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับชูเหยาแล้ว จี้หลิงชวนต้องเพียงแค่อยากจะชดเชยให้กับชูเหยาก็เท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการดึงเอามู่ซีซีเข้ามาเกี่ยวข้องและทำให้เรื่องนี้ซับซ้อนขึ้น แม้ว่าตอนนั้นเขาจะไม่สามารถอธิบายให้มู่ซีซีเข้าใจได้ ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะปกปิดมู่ซีซี
เมื่อจี้หลิงชวนเลือกที่จะปกปิดมู่ซีซี เขามองไปที่มู่ซีซีและพูดขึ้นว่า”ช่วงเช้าก็ไม่มีอะไร เพราะลู่เฉิงฮ่าวมีธุระด่วน ดังนั้นฉันจึงรีบไปช่วยมันจัดการ”
ลู่เฉิงฮ่าวเป็นเพื่อนสนิทของจี้หลิงชวน และจี้หลิงชวนก็ดีกับเขาอยู่เสมอ หลังจากได้ฟังคำอธิบายของจี้หลิงชวนแล้ว มู่ซีซีจึงไม่คิดอะไรมาก เธอพยักหน้าให้กับจี้หลิงชวน และถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอไม่คิดมากแล้ว เดี๋ยวเวลาผ่านไปเธอก็จะลืมเรื่องเมื่อเช้านี้ไปเอง
หลังอาหารกลางวันเสร็จ มู่ซีซีถูกจี้หลิงชวนพาไปที่ห้องพักส่วนตัว ทั้งสองคนงีบหลับสบายบนเตียงในเวลาช่วงพักกลางวัน
เมื่อมู่ซีซีตื่นขึ้นมา เธอก็ถูกจี้หลิงชวนจูบจนพอใจโดยที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ จากนั้นเขาจึงยอมปล่อยให้มู่ซีซีออกจากห้องทำงานไป
ในช่วงบ่ายท่ามกลางงานยุ่งๆหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นบ่งบอกถึงเวลาเลิกงาน มู่ซีซีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความโดยไม่รู้ตัว เดิมทีเธอคิดว่าจะเห็นข้อความที่จี้หลิงชวนส่งให้มาเธอ แต่พอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมากลับว่างเปล่า ไม่มีข้อความใหม่ส่งเข้ามา
หลังจากที่มู่ซีซีได้เดินออกจากอาคารของบริษัทจี้ซือ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่มันไม่ใช่สายของจี้หลิงชวน เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของฟางเซิ่ง
ทันทีที่เธอรับสาย เสียงของฟางเซิ่งก็ดังขึ้น “คุณมู่ ? ผมฟางเซิ่งครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน？ วันนี้คุณชายจี้สั่งให้ผมไปส่งคุณกลับคฤหาสน์”
เมื่อมู่ซีซีได้ยินเสียงของฟางเซิ่งเธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังตอบกลับไปว่า “ฉันอยู่ที่หน้าบริษัทแล้ว”
“ได้ครับ คุณมู่ ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”
เมื่อฟางเซิ่งพูดจบก็ตัดสายไป
ไม่กี่นาทีต่อมา ฟางเซิ่งก็ขับรถมาหยุดต่อหน้าของมู่ซีซี
ฟางเซิ่งขับรถกลับไปส่งมู่ซีซีที่คฤหาสน์ ตลอดทางไม่มีการสนทนาใดๆเลย เมื่อเขาขับรถเกือบจะถึงคฤหาสน์ มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฟางเซิ่งและถามฟางเซิ่งขึ้นว่า”คุณผู้ช่วยฟาง… เย็นนี้คุณชายจี้มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่า？”
เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างมู่ซีซีและจี้หลิงชวนถูกเปิดเผยแล้ว ในทุกๆวันหลังเลิกงานมู่ซีซีก็จะต้องกลับบ้านพร้อมกับจี้หลิงชวนเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่จี้หลิงชวนไม่ได้มารับเธอกลับบ้าน…
เมื่อฟางเซิ่งได้ยินคำถามของมู่ซีซี เขาก็ตอบอย่างสุภาพว่า “คุณมู่ เย็นนี้คุณชายจี้ มีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ดังนั้นจึงสั่งให้ผมมาส่งคุณกลับบ้านโดยเฉพาะ”
ฟางเซิ่งไม่ได้อธิบายอะไรมาก และมู่ซีซีก็ไม่อยากจะถามมากด้วย ดังนั้นเธอจึงระงับความสงสัยในใจด้วยการพยักหน้าให้กับฟางเซิ่ง
อย่างไรก็ตาม มู่ซีซีไม่คิดว่าสถานการณ์ดังกล่าวจะดำเนินต่อไปนานกว่าหนึ่งเดือน!
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จี้หลิงชวนไม่ได้กลับบ้านพร้อมกับมู่ซีซีเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือน และขอให้ฟางเซิ่งเป็นคนมาส่งเธอกลับโดยเฉพาะ
ไม่เพียงเท่านั้น ในทุกๆวัน มู่ซีซีจะกลับถึงบ้านเร็วกว่าจี้หลิงชวนหนึ่งชั่วโมงเสมอ
แม้ว่ามู่ซีซีจะไม่เคยมีข้อสงสัยในใจมาก่อน แต่ตอนนี้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองได้เปลี่ยนไปแล้ว มู่ซีซีรู้สึกเป็นห่วงจี้หลิงชวนเป็นอย่างมาก และอดไม่ได้ที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
บางครั้งมู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจและจะเดินเข้าไปถามจี้หลิงชวน ว่าทำไมในทุกๆเย็นเขาถึงได้กลับบ้านมาช้ากว่าเธอชั่วโมงเสมอ…แต่ทุกครั้งที่ถามจี้หลิงชวนออกไปเขาก็มักจะเปลี่ยนเรื่องพูด หรือไม่ก็แก้ตัวให้มันผ่านๆไปเท่านั้น
ถึงตอนนี้ เวลาช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของมู่ซีซีจบลงแล้ว และมหาวิทยาลัยของเธอก็เริ่มเปิดเทอมแล้ว
เดิมทีมู่ซีซีมาฝึกงานที่บริษัทนายทุนจี้ซือแค่ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเท่านั้น และตอนนี้มหาวิทยาลัยของเธอก็เปิดแล้ว ดังนั้น มู่ซีซีจึงไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทจี้ซืออีก
วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน หลังจากที่มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงได้รายงานตัวเสร็จ มู่ซีซีก็ดูเหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ลั่วเสี่ยวชิงจึงได้พาเธอไปนั่งในร้านกาแฟ
“ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!”ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งนั่งตรงข้าม เห็นมู่ซีซีมีท่าทางเหม่อลอย ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบช้อนเล็กๆ ขึ้นมาแล้วเอนตัวไปและเคาะถ้วยกาแฟต่อหน้ามู่ซีซี “จะสติจงกลับมา จะสติจงกลับมา!”
ลั่วเสี่ยวชิงพูดขึ้นพลางหัวเราะและมองไปยังมู่ซีซีที่นั่งตรงข้าม “มู่ซีซี วันนี้เธอเป็นอะไร？ หลังจากที่รายงานตัวเสร็จ ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่นะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ รีบบอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้เสียงของลั่วเสี่ยวชิง มู่ซีซีก็ได้สติกลับมา เธอมองไปที่ลั่วเสี่ยวชิงพร้อมกับยิ้มอย่างฝืนๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมานวดที่หว่างคิ้วและพูดขึ้นว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม…ช่วงนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย และมักจะรู้สึกว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น…”
“ทำไมเหรอ？ เกิดอะไรขึ้น？ มันเกี่ยวกับคุณจี้หลิงชวนของเธอหรือเปล่า？”
ลั่วเสี่ยวชิงอดไม่ได้ที่จะมองไปที่มู่ซีซี
ตอนนี้คิดว่ามีเพียงแค่เรื่องของจี้หลิงชวนเท่านั้นที่สามารถทำให้มู่ซีซีรู้สึกกังวลใจได้
เมื่อได้ฟังลั่วเสี่ยวชิงพูดเช่นนั้นแล้ว มู่ซีซีก็อดไม่ได้ที่จะเล่าเกี่ยวกับข้อสงสัยของเธอที่มีมานานกว่าหนึ่งเดือนให้กับลั่วเสี่ยวชิงฟัง”ฉันแค่ไม่รู้ว่าทำไม ช่วงเวลากว่าหนึ่งเดือนมานี้…จี้หลิงชวนถึงได้ไม่กลับบ้านหลังจากเลิกงานพร้อมกับฉัน…และในทุกๆเย็นเขาจะกลับมาถึงบ้านช้ากว่าฉันประมาณหนึ่งชั่วโมงเสมอ…ฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังปิดบังอะไรฉันอยู่…”
ลั่วเสี่ยวชิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันทีหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่มู่ซีซีพูด เธอตอบกลับมู่ซีซีว่า”ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่ถามจี้หลิงชวนให้มันชัดเจนไปเลยล่ะ？ ฉันคิดว่า ถ้าหากเธอมานั่งคิดมากแบบนี้มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ถามจี้หลิงชวนให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า……”
เมื่อเป็นเช่นนี้ มู่ซีซีก็แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา“ฉันถามไปแล้ว……แต่ว่าจี้หลิงชวนก็จะหาข้อแก้ตัวไปได้ทุกที ……”