รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 294 แผนการชั่วร้าย

ชูเหยาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากได้ยินคำพูดของป้าหลี่ เธอเดินเข้าไปส่องกระจกสีหน้าที่ดูอมชมพูระเรื่อดูยังไงก็ไม่เหมือนกับคนป่วยเลยสักนิด ชูเหยาเดินขึ้นไปชั้นบนและตรงไปยังห้องน้ำในห้องด้วยท่าทางที่สงบ จากนั้นเธอก็เปิดน้ำเย็นอาบตั้งแต่หัวจรดเท้า
หลังจากอาบน้ำเย็นเป็นเวลานานกว่าสิบนาที อากาศของเมืองหรงได้ผ่านฤดูร้อนมาแล้ว ตอนนี้เมืองหรงมีอากาศเริ่มเย็นลงแล้ว หลังจากที่ชูเหยาแช่น้ำเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นเวลานาน ไม่เพียงแต่ทำให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว แต่ยังมีใบหน้าซีดเซียวอีกต่างหาก
ชูเหยายกมือขึ้นมาแตะที่บริเวณหน้าผากของเธอ รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอสูงขึ้นแล้ว และใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
ตอนนี้คาดว่าจี้หลิงชวนก็น่าจะใกล้มาถึงแล้ว ชูเหยาปิดฝักบัว จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำ มาเปลี่ยนเสื้อผ้า เป่าผมให้แห้ง หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จสิ้น รอเพียงไม่นาน เพราะไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดทางด้านล่างของคฤหาสน์
ไม่กี่นาทีต่อมา ชูเหยาก็ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอน เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยจากทางด้านนอกของประตู
ในชั่วพริบตา ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเปิดออก ป้าหลี่เป็นคนเดินนำเข้ามา เมื่อจี้หลิงชวนเห็นชูเหยามีใบหน้าซีดและกำลังนอนหายใจพะงาบๆอยู่บนเตียงแล้ว คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นมาในทันที
จี้หลิงชวนเดินไปที่ด้านข้างของชูเหยา และยกมือขึ้นมาเพื่อสัมผัสหน้าผากของชูเหยา อุณหภูมิค่อนข้างร้อนและเห็นได้ชัดว่าเธอมีไข้
จี้หลิงชวนขมวดคิ้วพร้อมกับบอกป้าหลี่ที่อยู่ทางด้านข้างว่า”ป้าหลี่! ไปโทรเรียกคุณหมอประจำตัวมา! ตอนนี้เธอกำลังมีไข้สูง!”
เมื่อป้าหลี่ได้ยินเช่นนั้น เธอก็รีบหันหลังกลับและวิ่งออกจากห้องไปเพื่อโทรศัพท์
เมื่อจี้หลิงชวนมองเห็นชูเหยาเป็นอย่างนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามชูเหยาขึ้นว่า”ก่อนหน้านี้ก็ดีดีอยู่?แล้วทำไมคราวนี้เธอถึงมีไข้สูงขึ้นมาได้ล่ะ?”
ชูเหยารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย เธอดูเหมือนคนที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง และพยายามหายใจทางปาก ชูเหยายื่นมือออกไปคว้าแขนของจี้หลิงชวนไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า”หลิงชวน…คุณอย่าไปนะ… …อย่าทิ้งฉันไปได้ไหม… ฉันหนาวมาก… และกลัวมาก… คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม？”
เมื่อมองท่าทางที่ดูอ่อนแอของชูเหยา จี้หลิงชวนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และทำได้เพียงแค่ทำตามคำพูดของชูเหยาเพื่อเป็นการปลอบเธอ”ชูเหยา เธอพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวหมอก็จะมาแล้ว”
ป้าหลี่ได้ออกไปโทรหาหมอส่วนตัวให้มาดูเธอแล้ว
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาคุณหมอประจำตัวก็รีบเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยาขนาดใหญ่
เมื่อวัดจากอุณหภูมิร่างกายของชูเหยา ก็พบว่าเธอมีไข้สูงเกือบสี่สิบองศา
คุณหมอรีบเตรียมยาให้และเข้าน้ำเกลือให้กับชูเหยาอย่างรวดเร็ว
ยาให้ผลการรักษาที่รวดเร็ว หลังจากให้น้ำเกลือนานกว่าครึ่งชั่วโมง อาการไข้สูงของชูเหยาก็ค่อยๆลดลง
จี้หลิงชวนมองเธอและถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาก็ยังอดกังวลใจไม่ได้จึงถามคุณหมอขึ้นว่า “คุณหมอครับ ตอนนี้อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง เธอยังต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลหรือเปล่า ?”
เมื่อคุณหมอประจำตัวได้ยินคำถามจากจี้หลิงชวน คุณหมอก็ตอบกลับเขาด้วยความเคารพว่า”ตอนนี้คุณชูเหยาไม่ได้มีปัญหาอะไรร้ายแรงแล้ว เธอเป็นเพียงไข้หวัดที่เกิดจากการได้รับความเย็นเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอก แต่คืนนี้ก็ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ถ้าจะให้ดีก็ต้องมีคนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ เพราะเกรงว่าตอนดึกๆคุณชูเหยาอาจจะกลับมามีไข้สูงอีกก็ได้
ถ้าตอนดึกๆเริ่มมีไข้สูงขึ้น ก็ให้กินยาลดไข้”
จี้หลิงชวนพยักหน้าขณะที่ฟังคุณหมอประจำตัวพูด คุณหมอเพิ่มยาเข้าไปในน้ำเกลือให้กับชูเหยาอีกสามขวด จากนั้นก็ดึงเข็มออกมาและหยิบยาลดไข้ส่งให้กับป้าหลี่ และไม่ลืมที่จะหันกลับมาพูดกับจี้หลิงชวนว่า “คุณชายจี้ ตอนนี้ไข้ของคุณชูเหยาได้ลดลงแล้ว อย่างนั้นผมขอตัวออกไปก่อนนะครับ หากมีอาการอะไรเกิดขึ้นก็โทรหาผมได้ตลอด”
จี้หลิงชวนพยักหน้าพร้อมกับให้ป้าหลี่เดินออกไปส่งคุณหมอ
หลังจากที่ป้าหลี่กลับมา จี้หลิงชวนก็ยกนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ห้าโมงกว่าแล้ว
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม คาดว่ามู่ซีซีน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว
เมื่อคิดได้อย่างนี้ จี้หลิงชวนจึงหันไปมองที่ชูเหยาซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ยังคงซีดเซียว และพูดกับเธอว่า”ชูเหยา อาการไข้ของเธอได้ลดลงแล้ว คุณหมอบอกว่าตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันก็จะต้องกลับบ้านแล้ว ถ้ามีอะไรเร่งด่วนก็ให้ป้าหลี่โทรมาหาฉันแล้วกัน”
ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบและยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไป ชูเหยาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเธอขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่จี้หลิงชวนพูด เธอรีบยกมือขึ้นและคว้าแขนเสื้อของ จี้หลิงชวนเอาไว้อย่างรวดเร็ว เธอมองไปที่จี้หลิงชวนและพูดด้วยน้ำเสียงที่อิฐโรยว่า”หลิงชวน คุณอย่าไปเลยได้ไหม… ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว… หลิงชวน ฉันขอร้องล่ะ…”
เมื่อจี้หลิงชวนได้ยินคำพูดของชูเหยา เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าซีดเซียวของชูเหยา ยิ่งทำให้จี้หลิงชวนรู้สึกผิดมากกว่าเดิมและเขาต้องการอยากที่จะปฏิเสธคำขอของเธอ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็พูดไม่ออก
ชูเหยาพูดขึ้นพลางมีน้ำตาซึมออกมา และป้าหลี่ซึ่งเพิ่งส่งคุณหมอประจำตัวกลับไปก็เดินเข้ามาเห็นฉากนี้พอดี ป้าหลี่มองดูจี้หลิงชวนและกล่าวเสริมขึ้นอย่างน่าสงสารว่า”คุณชายจี้…อันที่จริงในช่วงนี้พอตกกลางคืนคุณชูเหยาก็จะนอนไม่ค่อยหลับเลย เธอมักจะตื่นขึ้นมาในตอนดึกๆอยู่บ่อยๆ จิตแพทย์บอกว่า หากคุณชูเหยานอนไม่หลับแบบนี้ต่อไปก็จะส่งผลทำให้โรคของเธอรักษาไม่หาย…”
เมื่อได้ฟังคำพูดของป้าหลี่ จี้หลิงชวนก็เม้มริมฝีปากแน่น ในสมองของเขานึกถึงภาพการฆ่าตัวตายครั้งก่อนของชูเหยาขึ้นมา
ตอนนี้ชูเหยากำลังป่วยอยู่ เดิมทีเธอก็มีอาการของโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว ประกอบในตอนนี้เธอยังไม่สบายอีก แน่นอนว่าสภาพจิตใจของเธอคงจะเปราะบางมาก หากว่าเขากลับไปในตอนนี้ และทิ้งชูเหยาให้อยู่เงียบๆคนเดียว หากเธอคิดฆ่าตัวตายขึ้นมาหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับชูเหยาล่ะก็ จี้หลิงชวนคงจะไม่ยกโทษให้กับตัวเองอย่างแน่นอน
จี้หลิงชวนครุ่นคิดไปพลางพร้อมกับยกมือขึ้นมานวดตรงหว่างคิ้ว เขานั่งลงตรงข้างๆชูเหยาอีกครั้ง จากนั้นก็มองไปที่ชูเหยาและพูดขึ้นว่า”ชูเหยา เธอพักผ่อนก่อนนะ คืนนี้ฉันจะไม่ไปไหน ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”
เมื่อชูเหยาได้ยินอย่างนั้นแล้ว เธอก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งในทันที ใบหน้าอันซีดเซียวค่อยๆปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
จี้หลิงชวนเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เมื่อเขาตอบตกลง เขาจะทำมันได้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ชูเหยาก็ยังคงกังวลเล็กน้อย เธอจับแขนเสื้อของจี้หลิงชวนไว้แน่นและไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย
เมื่อจี้หลิงชวนเห็นสภาพของชูเหยาเป็นอย่างนี้แล้ว เขาก็รู้สึกใจอ่อนโดยยอมให้ชูเหยาจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้
แม้ว่าชูเหยาจะหลับตาอยู่ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะหลับไปจริงๆ เธอกลัวว่าหากตัวเองหลับไปจี้หลิงชวนก็อาจจะกลับไปก็ได้
ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร คืนนี้ชูเหยาก็ไม่สามารถที่จะยอมให้จี้หลิงชวนกลับไปได้อย่างแน่นอน
เพราะหากคืนนี้จี้หลิงชวนกลับไป เกรงว่ามู่ซีซีอาจจะบอกเรื่องที่เธอกำลังตั้งครรภ์ให้กับจี้หลิงชวนรู้ก็ได้
ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วแผนการของชูเหยาก็ต้องพังทลายไปทั้งหมด