รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 297 มู่ซีซี เธอเป็นตัวแทนเท่านั้น

ชูเหยาวางโทรศัพท์แล้วหันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เช้านี้หลังจากที่จี้หลิงชวนตื่นขึ้น เขาบอกป้าหลี่และจากไปโดยไม่ได้รับประทานอาหารเช้า
ในความเป็นจริง ทันทีที่จี้หลิงชวนเดินออกไปชูเหยาก็ตื่นแล้ว
เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนเพิ่งขับรถออกไป ชูเหยาก็โทรหามู่ซีซีทันที
ชูเหยาเตรียมการมาโดยตลอด แม้กระทั่งตอนนี้จี้หลิงชวนจะรีบกลับไปที่มู่ซีซี แต่ฝั่งของมู่ซีซีรับโทรศัพท์ของเธอแล้วรีบไปที่หลานเล่อคาเฟ่และทั้งสองคนจะไม่มีทางเจอหน้ากัน
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คัดสรรมาอย่างดี ชูเหยาตั้งใจใช้เวลาในการแต่งหน้า จากนั้นเธอก็แต่งตัวอย่างหรูหราถือโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าหรูของเธอและสวมรองเท้าส้นสูงเพื่อขับรถออกไป
ชูเหยาอยู่ใกล้กับหลานเล่อคาเฟ่เล็กน้อย
แม้ว่าจะล่าช้าในการแต่งหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อชูเหยามาถึงหลานเล่อคาเฟ่ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็บังเอิญไปเจอมู่ซีซีที่เพิ่งมาถึง
เมื่อสายตาของเธอหันเข้าหากัน ชูเหยามองดูมู่ซีซีขดริมฝีปากของเธอ จากนั้นจึงเริ่มเดินไปหามู่ซีซี
ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านกาแฟด้วยกันและชูเหยาและมู่ซีซีก็พบมุมที่เงียบสงบและนั่งลง
พนักงานเสิร์ฟเมนู ชูเหยาเป็นผู้ยื่นส่งให้มู่ซีซีและมองไปที่มู่ซีซีแล้วพูดว่า “มู่ซีซี ดูสิคุณอยากกินอะไรไหม?”
มู่ซีซีผลักเมนูกลับไปด้านหน้าชูเหยา “ฉันอะไรก็ได้”
ชูเหยาหัวเราะ ไม่สนใจทัศนคติของมู่ซีซีและรีบตรงไปที่พนักงานเสิร์ฟที่รออยู่ข้างๆ เธอ”ถ้าอย่างนั้นก็ลาเต้สองแก้ว ขอบใจนะ”
“ค่ะ สองสาวกรุณารอสักครู่” พนักงานเสิร์ฟตอบแล้วเดินออกไปพร้อมกับเมนู
ภายในไม่กี่นาที พนักงานเสิร์ฟก็นำกาแฟสองถ้วยเสิร์ฟให้มู่ซีซีและชูเหยาจากนั้นถอยกลับไป
มู่ซีซีไม่ได้ขยับกาแฟ มองไปที่ชูเหยาซึ่งนั่งตรงข้ามมู่ซีซีขยับริมฝีปากของเธอกำลังจะพูด ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นก่อนขัดจังหวะการพูดของมู่ซีซี
มู่ซีซีต้องหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู มันเป็นสายเรียกเข้าของจี้หลิงชวน
หลังจากตกใจเล็กน้อยมู่ซีซีก็รับโทรศัพท์ต่อหน้าชูเหยา
ทันทีที่เธอรับสายโทรศัพท์ เสียงที่ลึกและไพเราะของจี้หลิงชวนก็ดังขึ้น “ซีซี ตอนนี้คุณไม่อยู่บ้านคุณอยู่ไหน?”
“คุณกลับมาแล้วเหรอ”มู่ซีซีถามโดยไม่รู้ตัว
“ใช่ ฉันเพิ่งกลับมา” จี้หลิงชวนพูดแล้วถามอย่างไม่สบายใจ “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”
มู่ซีซีฟังคำพูดของจี้หลิงชวนและเหลือบมองชูเหยาซึ่งนั่งตรงข้ามเธอ คำเหล่านั้นอยู่ตรงหน้าชูเหยามู่ซีซีไม่รู้ว่าจะบอกจี้หลิงชวนอย่างไร เธอจึงต้องพูดกับจี้หลิงชวน”ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ข้างนอก เมื่อคุณกลับจากเลิกงานในตอนเย็น ค่อยคุยกัน”
จี้หลิงชวนไม่คิดมากหลังจากได้ยินคำพูดของมู่ซีซีแต่เขาอดไม่ได้ที่จะเตือน”ครับ อยู่ข้างนอกคุณควรระมัดระวังตัวและกลับมาทานอาหารเย็นด้วยกัน”
“ค่ะ ฉันรู้” หลังจากวางสายมู่ซีซีวางโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอแล้วมองที่ชูเหยาอีกครั้ง คราวนี้มู่ซีซีไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับชูเหยาแต่พูดว่า “คุณชู คุณเรียกฉันออกมาตอนนี้คุณมีอะไรก็บอกฉันเถอะ?”
ชูเหยาฟังคำพูดของมู่ซีซีหัวเราะเบาๆ จิบกาแฟ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาคลิกที่อัลบั้มรูป แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือตรงหน้ามู่ซีซีโดยตรง เธอขดริมฝีปากอย่างสบายๆ แล้วพูดว่า “มู่ซีซีตั้งแต่บ่ายวานนี้จนถึงเมื่อคืนที่ผ่านมาจี้หลิงชวนอยู่กับฉันจริงๆ ฉันเกรงว่าจี้หลิงชวนจะไม่ได้บอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ทันทีที่คำพูดของชูเหยาจบลง ดวงตาของมู่ซีซีก็จ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกยื่นมาต่อหน้าเธอ
เห็นเพียงจี้หลิงชวนกำลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้โดยหลับตาลงและชูเหยากำลังพิงอยู่บนไหล่ของจี้หลิงชวน
มู่ซีซีจ้องไปที่ชุดของจี้หลิงชวนในภาพมู่ซีซีจำได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นชุดนี้ที่จี้หลิงชวนสวมเมื่อวานนี้
ในเวลานี้ ความหนาวเย็นในหัวใจของมู่ซีซีก็แผ่ขยายไปถึงร่างกาย
ปรากฎว่าเมื่อคืนนี้จี้หลิงชวนไม่ได้กลับมาเพราะเขาอยู่กับชูเหยา… ปรากฎว่าสิ่งสำคัญจี้หลิงชวนพูดเมื่อวานนี้คือการไปกับชูเหยา…
มู่ซีซีแอบกัดมุมริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด ทำให้ตัวเธอสงบลงอย่างรวดเร็วนิ้วทั้งสิบที่ห้อยอยู่ข้างๆเธอจับที่มุมเสื้อผ้าของเธอแน่นและมู่ซีซีลืมตาขึ้นและมองอย่างแน่วแน่ ชูเหยาที่กำลังยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ซูเหยา คุยกันหน่อย ครั้งนี้เธอเรียกฉันมาต้องการอะไร? ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันมีบางอย่างต้องทำและจะต้องขอตัวจากไป”
ก่อนที่มู่ซีซีจะลุกขึ้น ชูเหยาที่อยู่ด้านข้างมองไปที่มู่ซีซีด้วยรอยยิ้มสบายๆและพูดว่า “มู่ซีซีจะรีบไปทำไม ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง เธอต้องชอบฟังเรื่องนี้แน่นอน”
ชูเหยาหยุดพูดสักครู่และพูดต่อ “หลิงชวนน่าจะเคยบอกคุณเกี่ยวกับฉันและเขาเมื่อห้าปีก่อนใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ชูเหยาพูด มู่ซีซีก็ขมวดคิ้วและมองไปที่ชูเหยาและพูดว่า “ใช่ จี้หลิงชวนบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณเมื่อห้าปีก่อน คุณสองคนเคยอยู่ด้วยกันครั้งเดียวและเนื่องจากการทะเลาะวิวาทคุณจึงไปสหรัฐอเมริกาและหายตัวไปเป็นเวลาห้าปี”
เมื่อฟังมู่ซีซีพูดถึงการหายไปห้าปีในสหรัฐอเมริกา ใบหน้าของชูเหยาก็เปลี่ยนไปและคิ้วของเธอก็ขมวดคิ้วทันที
เสียงนั้นกลายเป็นเย็นชาและรุนแรงและขัดจังหวะคำพูดของมู่ซีซีอย่างกะทันหัน “แต่จี้หลิงชวนคงไม่ได้บอกคุณว่าทำไมเขาถึงเลือกให้คุณอยู่เคียงข้างเขาและแต่งงานกับคุณก่อนใช่ไหม? !”
เมื่อมู่ซีซีฟังคำพูดของชูเหยา เธอก็ตกตะลึง
ใช่ นี่เป็นปัญหาที่กวนใจในหัวใจของมู่ซีซีมาตลอด
ชูเหยาขดริมฝีปากของเธอมองไปที่มู่ซีซีด้วยท่าทางมึนงง สักครู่ต่อมา ชูเหยาก็กอดอกของเธอโน้มไปที่ด้านหน้าของมู่ซีซีและพูดด้วยเสียงต่ำกับมู่ซีซี “มูซีซี ให้ฉันบอกเธอเถอะ!”
ขณะที่ชูเหยาพูดยกมือของเธอบีบคางของมู่ซีซีแน่น เงยหน้าของมู่ซีซีจ้องมองที่ใบหน้าของมู่ซีซีอย่างระมัดระวังและดูถูกจากมุมริมฝีปากของเธอ ค่อยๆพูดทีละคำ “มู่ซีซีเธอไม่ได้สังเกตเลยเหรอ ใบหน้าเธอเหมือนของฉันจริงๆ !!!”
เมื่อพูดถึงชูเหยาไม่สามารถควบคุมความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจเธอได้ เธอบีบคางของมู่ซีซีอย่างแรงและมู่ซีซีที่ถูกบีบก็ร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดและผลักชูเหยาออกไปอย่างแรง