รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 307 ศพหญิงลอยน้ำ

จี้หลิงชวนค่อยๆลุกขึ้นนั่ง โดยยิ้มให้กับนายหญิงจี้และพูดขึ้นว่า “คุณย่า ผมไม่เป็นไร ”
นายหญิงจี้เป็นกังวลใจมาโดยตลอดว่า หลังจากที่เห็นจี้หลิงชวนฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาจะยังไปยืนคอยมู่ซีซีที่ริมฝั่งแม่น้ำอีกไหม
แต่นายหญิงจี้คงคิดมากไป เพราะจี้หลิงชวนนั้นแข็งแกร่งกว่าที่นายหญิงจี้จินตนาการไว้มาก
หลังจากที่จี้หลิงชวนฟื้นขึ้นมาแล้ว ใบหน้าของเขากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ไม่สิ! ควรจะบอกว่าดูเย็นชากว่าที่เคยเป็น
เพราะเขาแทบจะไม่ให้คนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ ความเยือกเย็นของเขามาจากภายในสู่ภายนอก
ก่อนหน้านี้มีเพียงแค่แววตาของเขาเท่านั้นที่ดูเย็นชา แต่ตอนนี้ นอกจากดวงตาจะเต็มไปด้วยความเย็นชาแล้วยังมีความดุดันมากอีกต่างหาก มันทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะสบตากับเขาเลย
หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา จี้หลิงชวนก็ไม่ได้พูดถึงการไปที่ริมฝั่งแม่น้ำอีก เขาฟังคำแนะนำของแพทย์ว่าให้ทานอาหารที่มีประโยชน์ หลังจากพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกวัน ร่างกายก็จะกลับมาเป็นปกติและสามารถกลับบ้านได้
เมื่อเห็นจี้หลิงชวนเป็นแบบนี้นายหญิงจี้ก็อดห่วงไม่ได้ จี้หลิงชวนคนก่อนเป็นแค่คนบ้างานธรรมดาๆทั่วไปคนหนึ่ง แต่จี้หลิงชวนในตอนนี้ กำลังจะกลายเป็นเครื่องจักรที่ทำงานโดยไม่มีวันหยุดนิ่ง
ทันทีที่เขาออกจากโรงพยาบาล จี้หลิงชวนก็ไปที่บริษัท แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ที่จะสั่งให้คนไปตามหามู่ซีซีที่บริเวณริมฝั่งของแม่น้ำต่อ
ในทางกลับกัน ไม่ว่าเขาจะประชุม ทำงาน และทำโครงการต่างๆ ล้วนแต่อยู่ในสายตาของนายหญิงจี้ จี้หลิงชวนพยายามทำตัวเองให้ไม่ว่าง
นายหญิงจี้เห็นแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาเกลี้ยกล่อมจี้หลิงชวนได้ เธอรู้ดีว่าตอนนี้จี้หลิงชวนเจ็บปวดมากๆ และการทำงานให้หนักๆจนไม่มีเวลานั้นเป็นวิธีการเดียวที่จะพอช่วยระบายความเจ็บปวดของจี้หลิงชวนได้ ไม่อย่างนั้นไม่แน่ว่า จี้หลิงชวนก็คงจะป่วยทางจิตไปแล้ว
สิ่งที่นายหญิงจี้พอจะทำได้ก็คือการสั่งให้แม่บ้านจางทำอาหารที่จี้หลิงชวนชอบไปส่งเขาในทุกๆมื้อ หลังจากเห็นจี้หลิงชวนทานเสร็จ แม่บ้านจางก็จะกลับออกมา
เป็นเพราะก่อนหน้านี้จี้หลิงชวนได้ทำการปิดข่าวเอาไว้ ทำให้ลั่วเสี่ยวชิงไม่รู้ว่ามู่ซีซี ประสบอุบัติเหตุ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาลั่วเสี่ยวชิงได้โทรหาจี้หลิงชวนและมู่ซีซี แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้เลย เธอทำได้เพียงแค่รอคอยการติดต่อของพวกเขาอย่างมีความหวังในทุกๆวัน และรอให้มู่ซีซีกลับมาเรียน
เมื่อไม่นานมานี้ลั่วเสี่ยวชิงได้ดูวิดีโอฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ส่งต่อโดยกลุ่มเพื่อน ดังนั้นเธอจึงทราบว่ามู่ซีซีได้ประสบอุบัติเหตุ!
วิดีโอแสดงให้เห็นรถตู้สีเทาที่ได้รับการกอบกู้ขึ้นจากแม่น้ำ
ประตูของรถเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งและเห็นคราบเลือดสีแดงสดเป็นจำนวนมาก ชายสวมชุดเครื่องแบบตำรวจค้นรถและพบกระเป๋าหนึ่งใบ
เดิมทีในตอนนั้นลั่วเสี่ยวชิงกำลังจะปิดวิดีโอ แต่ทันทีที่เธอเห็นกระเป๋า ลั่วเสี่ยวชิงก็รู้สึกช็อกตัวแข็งทื่อ เธอจ้องไปที่กระเป๋าใบนั้นด้วยความประหลาดใจ!
นั่นคือกระเป๋าของ มู่ซีซี! ลั่วเสี่ยวชิงจำได้ขึ้นใจ!เพราะกระเป๋าใบนี้เธอได้ไปซื้อพร้อมกับมู่ซีซี! ! ! !
โอ้ พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นกับมู่ซีซี! ! ! หัวใจของลั่วเสี่ยวชิงตกลงไปที่ตาตุ่มในทันที เธอตัวสั่นด้วยความตื่นตระหนกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกดหมายเลขของ จี้หลิงชวน
โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งลั่วเสี่ยวชิงคิดว่าโทรศัพท์ถูกวางโดยอัตโนมัติ และเสียงของ จี้หลิงชวนก็ดังขึ้น: “ฮัลโหล?”
“คุณชายจี้! ซีซี อยู่ที่ไหน! ซีซี ตอนนี้อยู่ที่ไหน？ เธอโอเคใช่มั้ย？ รีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้!”
“ซีซีตกลงไปในแม่น้ำ และตอนนี้ก็ยังหาเธอไม่เจอเลย”
เมื่อลั่วเสี่ยวชิงได้ยินเสียงพูดที่ฟังดูอึดอัดของจี้หลิงชวน เธอก็ตะลึงไปชั่วครู่ ตกลงไปในแม่น้ำและตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ คำตอบที่ได้มันสามารถจินตนาการได้อย่างชัดเจน
น้ำตาของลั่วเสี่ยวชิงค่อยๆไหลออกมา อย่างเงียบ ๆ ลั่วเสี่ยวชิงซึ่งพูดไม่ออกตัดสายโทรศัพท์ไปในทันที
ราวกับว่าพระเจ้ากำลังเสียใจต่อการจากไปของมู่ซีซี ในเมืองหรงมีฝนตกหนักเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน
ฝนตกหนักทำให้เกิดน้ำท่วม และน้ำในแม่น้ำเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกลุ่มคนที่จี้หลิงชวนสั่งค้นหาและช่วยชีวิตในแม่น้ำไม่สามารถทำงานต่อไปได้ จึงจำเป็นต้องหยุดทำการค้นหาชั่วคราว
พอถึงวันที่สี่ฝนที่ตกหนักก็ค่อยๆทุเลาลง
น้ำในแม่น้ำก็ค่อยๆลดลง พอถึงเวลาใกล้ค่ำ จู่ๆ ห้องทำงานท่านประธานอันเงียบสงบก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงของฟางเซิ่งพูดด้วยความร้อนรน “คุณชายจี้ ผมเอง มีเรื่องเร่งด่วนรายงานครับ……”
เมื่อได้ยินเสียงที่ร้อนรนของฟางเซิ่ง จี้หลิงชวนที่ทำงานอยู่ก็หัวใจเต้นแรงขึ้นมาในทันที เขาขมวดคิ้วและมองไปยังประตูที่ปิดอยู่ ” เข้ามาสิ”
ทันทีที่จี้หลิงชวนพูดจบ ประตูห้องก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว
ฟางเซิ่งรีบเดินเข้ามาหยุดต่อหน้าของจี้หลิงชวน สายตาของเขามองดูจี้หลิงชวนด้วยความลังเลก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูสุขุมว่า“ คุณชายจี้……เมื่อกี้มีข่าวแจ้งมาจากทางปลายของแม่น้ำเข้ามา …… ”
ปลายแม่น้ำ!
เพียงแค่ฟังสามคำนี้ จี้หลิงชวนก็เข้าใจแล้วว่าข่าวที่จะออกจากปากของฟางเซิ่งหมายถึงอะไร
เขาจับปากกาเซ็นชื่อที่อยู่ในมือไว้แน่นด้วยความกระวนกระวายใจ
เวลาผ่านไปนานมากแล้ว…โอกาสของข่าวดีแทบจะเป็นศูนย์
หลังจากผ่านไปนาน จึงได้ยินเสียงที่ค่อนข้างอึดอัดใจของจี้หลิงชวนดังขึ้น”พูดมาเถอะ มีข่าวว่าอย่างไรบ้าง”
ฟางเซิ่งรวบรวมความกล้า ก้มหน้าแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณชายจี้ เมื่อสิบนาทีที่แล้ว เจ้าหน้าที่ค้นหาและกู้ภัยบริเวณปลายของแม่น้ำ พบศพผู้หญิงที่ลอยอยู่…”
ฟางเซิ่งยังไม่ทันได้พูดจบ แต่ปากกาเซ็นชื่อที่จี้หลิงชวนกำแน่นอยู่ในมือกลับหักออกเป็นสองท่อนในทันที!
“พูดต่อไปสิ” จี้หลิงชวนหลับตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
ฟางเซิ่งไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดรายงานต่อ “ศพผู้หญิงที่ลอยน้ำอยู่นั้นได้ยุ้ยสลายไปมาก แล้ว…จำหน้าแทบจะไม่ได้…แต่…เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่นั้นดูเหมือนกันกับ…เสื้อผ้าของคุณซีซีที่ใส่ในตอนนั้นมาก …”
ทันทีที่ฟางเซิ่งพูดจบ จี้หลิงชวนที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เขาลุกขึ้นยืนในทันที
เสียงฝีเท้าที่สั่นคลอน รีบเดินออกไปทางด้านนอกและหันกลับมาสั่งฟางเซิ่งว่า “เตรียมรถเดี๋ยวนี้! ฉันจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง!”
ฟางเซิ่งตอบรับ และรีบจัดการในทันที
สองชั่วโมงต่อมา จี้หลิงชวนและฟางเซิ่งมาถึงสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
ศพหญิงลอยน้ำถูกส่งไปยังพื้นที่ฝังศพในท้องที่แล้ว
จี้หลิงชวนและฟางเซิ่งรีบไปที่หอประกอบพิธีฌาปนกิจในทันที
เจ้าหน้าที่หอประกอบพิธีฌาปนกิจพาจี้หลิงชวนไปยังห้องเก็บศพ
ดูตามหมายเลขห้อง ตู้แช่แข็งใบหนึ่งกำลังถูกเปิดออก และศพผู้หญิงที่มีใบหน้าสีขาวมองไม่ออกว่าเป็นใครปรากฏต่อหน้าของจี้หลิงชวน
จี้หลิงชวนจ้องไปที่ศพผู้หญิงในช่องแช่แข็ง ศพนั้นถูกแช่ในน้ำเป็นระยะเวลานานเกินไป ร่างกายของเธอบวมไปหมดทั้งตัว เป็นเวลานานขนาดไหนไม่ต้องพูดถึง เพราะศพดูเน่าเปื่อยเป็นอย่างมาก มองไปดูที่รอยฟกช้ำและสีแดงขนาดใหญ่ ไม่มีทางที่จะดูและแยกใบหน้าของศพนี้ได้